PPIها در مقایسه با دارونما ممکن است هیچ تاثیری بر وجود نشانه‌های کلی سوء‌هاضمه نداشته باشند و احتمالا منجر به کاهش اندکی در نشانه‌های کلی مقیاس‌های سوء‌هاضمه می‌شوند. PPI احتمالا بروز زخم‌ها را کاهش داده و ممکن است تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر عوارض جانبی داشته باشد. PPIها ممکن است عوارض زخم گوارشی را کاهش داده و احتمالا سطح کیفیت زندگی را اندکی افزایش دهند.

PPIها در مقایسه با آنتاگونیست‌های گیرنده هیستامین 2، ممکن است بروز زخم‌های گوارشی را افزایش دهند. شواهد این مقایسه فقط از یک مطالعه به دست آمد.

PPIها در مقایسه با میزوپروستول، ممکن است بروز زخم‌ها را افزایش داده و عوارض جانبی را کاهش دهند، اما شواهد بسیار نامطمئن است. شواهد این مقایسه فقط از یک مطالعه به دست آمد.

در مقایسه PPI در مقابل دارونما، قطعیت شواهد برای اکثر پیامدها و مقایسه‌ها در سطح پائین یا بسیار پائین بود، به‌جز برای نشانه‌های کلی سوء‌هاضمه که به‌عنوان یک پیامد پیوسته اندازه‌گیری شد، زخم گوارشی، و کیفیت زندگی.

برای ارزیابی تاثیر PPIها در مقایسه با دیگر درمان‌های فعال مانند سوکرالفیت، میزوپروستول یا آنتاگونیست‌های گیرنده هیستامین 2، انجام تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. انجام مطالعاتی با طراحی خوب و نحوه گزارش‌دهی مناسب که بر پیامدهای مهم برای بیمار تمرکز داشته و محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) موجود را در مطالعات واردشده مورد توجه قرار ‌دهند، آموزنده خواهند بود. این موارد می‌توانند شامل خطرات مختلف ایجاد زخم معده در ابتدای مطالعه، سنین مختلف و انواع NSAIDها باشند. پیگیری طولانی‌مدت مفید خواهد بود.