ใจความสำคัญ

• ทารกแรกเกิด 1 ใน 20 ถึง 30 รายได้รับความช่วยเหลือให้เริ่มหายใจได้เองหลังคลอด 'การเพิ่มปริมาตรปอดแบบต่อเนื่อง' คือการที่ทารกได้รับลมหายใจเข้ายาวๆ สม่ำเสมอ โดยปกติจะใช้เวลาประมาณ 10 ถึง 15 วินาที เพื่อพยายามช่วยให้ทารกเริ่มหายใจได้ตามปกติ

• เมื่อเปรียบเทียบกับการช่วยชีวิตแบบมาตรฐานเป็นช่วงๆ (โดยที่ปอดของทารกถูกพองลมซ้ำๆ กันเป็นเวลาไม่ถึง 1 วินาที) การให้ทารกแรกเกิดการเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องในช่วงแรกอาจไม่ส่งผลแตกต่างมากนักต่อจำนวนทารกที่เสียชีวิตในห้องคลอด หรือก่อนออกจากโรงพยาบาล

• การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องอาจช่วยลดความจำเป็นที่ทารกแรกเกิดจะต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ (เครื่องช่วยหายใจเชิงกล) เมื่อเทียบกับการเพิ่มปริมาตรแบบมาตรฐาน

เหตุใดทารกบางคนจึงหายใจลำบากเมื่อแรกเกิด

เมื่อแรกเกิด ปอดจะเต็มไปด้วยของเหลวซึ่งจะต้องถูกแทนที่ด้วยอากาศเพื่อให้ทารกสามารถหายใจได้อย่างถูกต้อง ทารกบางคน – โดยเฉพาะหากคลอดก่อนกำหนด – จะมีปัญหาในการหายใจอย่างมีประสิทธิภาพเมื่อคลอด ทารก 1 ใน 20 ถึง 30 คนจะได้รับการช่วยชีวิตหรือช่วยให้สามารถหายใจได้เอง

การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องคืออะไร

มีการใช้อุปกรณ์หลายประเภทเพื่อช่วยให้ทารกแรกเกิดเริ่มหายใจได้ตามปกติ อุปกรณ์บางชนิดช่วยให้ผู้ดูแลสามารถเป่าลมเข้าปอดได้นาน (หรือต่อเนื่อง) ‘การเพิ่มปริมาตรปอดแบบต่อเนื่อง' คือการช่วยให้ทารกหายใจเข้าลึกๆ ยาวๆ อย่างสม่ำเสมอในตอนแรก โดยปกติจะใช้เวลาประมาณ 10 ถึง 15 วินาที เพื่อช่วยเติมอากาศเข้าไปในปอดและดันของเหลวออกมา วิธีนี้จะช่วยให้ทารกแรกเกิดสามารถเริ่มหายใจเองได้ง่ายขึ้น การเพิ่มปริมาตรปอดแบบต่อเนื่องนี้อาจดีกว่าการ 'ช่วยหายใจแบบมาตรฐานเป็นช่วงๆ ' ซึ่งเกี่ยวข้องกับการให้ทารกหายใจเข้าสั้นๆ อย่างอ่อนโยนผ่านหน้ากากครั้งละหนึ่งครั้ง เพื่อช่วยเพิ่มปริมาตรเข้าปอด การหายใจแต่ละครั้งโดยปกติจะสั้นกว่า 1 วินาที

สิ่งที่เราต้องการทราบคืออะไร

เราต้องการทราบว่าการเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่อง (นานกว่า 1 วินาที) จะดีกว่าการเพิ่มปริมาตรแบบมาตรฐาน (นานถึง 1 วินาที) ในการปรับปรุงอัตราการรอดชีวิตและผลลัพธ์สำคัญอื่นๆ ในทารกแรกเกิดที่ได้รับการช่วยชีวิตเมื่อแรกเกิดหรือไม่

เราทำอะไรบ้าง

เราค้นหาการศึกษาที่เปรียบเทียบการเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องกับการเพิ่มปริมาตรแบบมาตรฐานในทารกที่มีปัญหาในการหายใจอย่างมีประสิทธิผลเมื่อแรกเกิด เราเปรียบเทียบและสรุปผลการศึกษา และประเมินความเชื่อมั่นของเราต่อหลักฐาน โดยพิจารณาจากปัจจัยต่าง ๆ เช่น วิธีการศึกษาและขนาดของการศึกษา

เราพบอะไร

เราพบ 14 การศึกษาที่เกี่ยวข้องกับทารก 1,766 คน ในการศึกษาทั้งหมด ทารกเป็นทารกคลอดก่อนกำหนด (อายุครรภ์ตั้งแต่ 23 ถึง 36 สัปดาห์) การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องจะกินเวลาประมาณ 15 ถึง 20 วินาที การศึกษาส่วนใหญ่ให้การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องเพิ่มขึ้นหนึ่งครั้งหรือมากกว่านั้น หากทารกไม่ตอบสนองต่อการเพิ่มปริมาตรครั้งแรกได้ดี (ตัวอย่างเช่น หากทารกมีอัตราการเต้นของหัวใจต่ำอย่างต่อเนื่อง) เราได้วิเคราะห์ 2 การศึกษาแยกกัน เนื่องจากนอกเหนือจากการเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องหรือมาตรฐานแล้ว ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพยังรักษาทารกด้วยการกดหน้าอก ซึ่งเป็นขั้นตอนเพิ่มเติมที่อาจช่วยให้ทารกเริ่มหายใจได้ตามปกติ

ผลลัพธ์หลัก

เมื่อเทียบกับการเพิ่มปริมาตรแบบมาตรฐาน การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องโดยไม่กดหน้าอกอาจสร้างความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยต่อจำนวนทารกที่: • เสียชีวิตในห้องคลอด; • เสียชีวิตก่อนออกจากโรงพยาบาล; • เกิดโรคปอดเรื้อรัง (รูปแบบหนึ่งของการบาดเจ็บที่ปอด); • เกิดภาวะลมรั่วในช่องอก (มีอากาศรั่วเข้าไปในช่องอก); หรือ • เกิดเลือดออกในช่องสมองอย่างรุนแรง (มีเลือดออกในช่องว่างที่เต็มไปด้วยของเหลวในสมอง)

เมื่อเปรียบเทียบกับการเพิ่มปริมาตรแบบมาตรฐาน การเพิ่มปริมาตรแบบต่อเนื่องอาจช่วยลดความจำเป็นที่ทารกแรกเกิดจะต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ (เครื่องช่วยหายใจ)

จากหลักฐานปัจจุบัน เราไม่สามารถตัดความแตกต่างเล็กน้อยถึงปานกลางระหว่างการรักษาสองแบบในแง่ของผลลัพธ์เหล่านี้ได้

ข้อจำกัดของหลักฐานคืออะไร

เรามีความเชื่อมั่นในหลักฐานน้อยมาก เนื่องจากบางการศึกษาน่าจะได้รับการออกแบบได้ดีกว่านี้ พ่อแม่ของทารก ผู้ดูแลห้องคลอด, และเจ้าหน้าที่อื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาต่างทราบว่าทารกได้รับการรักษาแบบใด นอกจากนี้ ไม่ใช่ทุกการศึกษาที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เราสนใจ ยิ่งไปกว่านั้น มีการศึกษาเพียงไม่กี่ชิ้นที่สำรวจแนวทางการรักษานี้ และมีทารกเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รวมอยู่ในงานวิจัยเหล่านี้

หลักฐานเป็นปัจจุบันแค่ไหน

หลักฐานเป็นปัจจุบันถึงเดือนเมษายน 2024