التهاب کیسه (pouchitis) چیست؟
برخی از افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو، کولون و رکتوم آن‌ها با ایجاد یک کیسه (ساخته شده از یک حلقه روده کوچک) در محل رکتوم - که به‌عنوان جراحی آناستوموز آنال-کیسه ایلئوم (ileal pouch-anal anastomosis; IPAA) شناخته می‌شود، برداشته شده است. التهاب کیسه، التهاب کیسه ساخته شده از طریق جراحی است. علائم التهاب کیسه فعال عبارتند از اسهال، افزایش فراوانی مدفوع، کرامپ شکمی، فوریت مدفوع، تنسموس (احساس نیاز مداوم به دفع مدفوع)، و بی‌اختیاری. حاد به علائمی اطلاق می‌شود که کمتر از چهار هفته طول بکشد در‌حالی که مزمن به علائمی اشاره دارد که بیش از چهار هفته به‌طول می‌انجامد. دوره‌هایی که علائم متوقف می‌شوند، «بهبودی» نامیده می‌شوند.
چه درمان‌هایی برای التهاب کیسه استفاده می‌شوند؟
درمان‌هایی که برای التهاب کیسه استفاده شدند، شامل آنتی‌بیوتیک‌ها (داروهایی برای عفونت‌های باکتریایی)، انمای بودزوناید (budesonide) (یک داروی استروئیدی)، پروبیوتیک‌ها (باکتری‌های مفید)، عوامل بیولوژیکی که فاکتور نکروز تومور را هدف قرار می‌دهند، شیاف‌های گلوتامین (یک اسید آمینه)، شیاف‌های بوتیرات (اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه)، انمای بیسموت (داروی اسهال)، آلوپورینول (یک داروی آنالوگ پورین)، و تينيدازول (یک داروی ضدانگلی) بودند.
محققان چه‌چیزی را مورد بررسی قرار دادند؟
محققان تحقیق کردند که این داروها در افراد مبتلا به التهاب کیسه فعال بهبودی ایجاد می‌کنند، باعث حفظ بهبودی در افراد مبتلا به التهاب کیسه غیرفعال می‌شوند یا از التهاب کیسه در افرادی که عمل جراحی IPAA داشتند، پیشگیری می‌کنند یا خیر. عوارض جانبی نیز ارزیابی شدند. منابع پزشکی تا 25 جولای 2018 جست‌وجو شدند.
محققان چه‌چیزی را پیدا کردند؟
ما 15 مطالعه را با مجموع 547 شرکت‌کننده پیدا کردیم. چهار مطالعه، درمان التهاب حاد کیسه را ارزیابی کردند. پنج مطالعه، درمان التهاب مزمن کیسه را ارزیابی کردند. شش مطالعه، پیشگیری از التهاب کیسه را ارزیابی کردند.
التهاب حاد کیسه: مشخص نیست که سیپروفلوکساسین نسبت به مترونیدازول برای درمان التهاب حاد کیسه موثرتر است یا خیر (1 مطالعه، 16 شرکت‌کننده). عوارض جانبی شامل استفراغ، احساس مزه فلز در دهان و آسیب موقتی به اعصاب بود. مشخص نیست که تفاوتی بین مترونیدازول و انمای بودزوناید از نظر بهبودی بالینی، بهبودی علائم یا عوارض جانبی وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 26 شرکت‌کننده). عوارض جانبی شامل بی‌اشتهایی، حالت تهوع، سردرد، کمبود انرژی و قدرت، احساس مزه فلز در دهان، استفراغ، احساس سوزن سوزن شدن و افسردگی بود. مشخص نیست که تفاوتی بین ریفاکسیمین (rifaximin) و دارونما (placebo) از نظر بهبودی بالینی، بهبودی علائم یا عوارض جانبی وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 18 شرکت‌کننده). عوارض جانبی شامل اسهال، نفخ شکم، حالت تهوع، درد رکتوم، استفراغ، تشنگی، عفونت قارچی، سرماخوردگی، افزایش آنزیم‌های کبدی، و سردرد خوشه‌ای (cluster headache) بود. مشخص نیست که هیچ تفاوتی بین لاکتوباسیلوس GG و دارونما در بهبود علائم وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 20 شرکت‌کننده). نتایج این مطالعات به دلیل کم بودن تعداد رویدادها، ناشی از تعداد کم افرادی که در این مطالعات شرکت کردند، نامشخص است.
التهاب مزمن کیسه: مشخص نیست که فرمولاسیون De Simone یا De Simone Formulation (یک فرمولاسیون پروبیوتیک) نسبت به دارونما برای حفظ بهبودی در افراد مبتلا به بیماری غیرفعال موثرتر است یا خیر (2 مطالعه، 76 شرکت‌کننده). عوارض جانبی شامل کرامپ‌های شکمی، استفراغ و اسهال بود. مشخص نیست که تفاوتی در اثربخشی بین داروی آدالیمومب (adalimumab) و دارونما برای درمان التهاب مزمن کیسه وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 13 شرکت‌کننده). مشخص نیست که تفاوتی بین گلوتامین و شیاف‌های بوتیرات برای حفظ بهبودی وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 19 شرکت‌کننده). مشخص نیست که تفاوتی در بهبودی علائم یا عوارض جانبی بین انماهای فوم بیسموت کاربومر (bismuth carbomer) و دارونما وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده). عوارض جانبی شامل اسهال، بدترشدن علائم، کرامپ، عفونت سینوس، و درد شکمی بود. نتایج این مطالعات به دلیل کم بودن تعداد افرادی که در این مطالعات شرکت کردند، نامشخص است.
پیشگیری از عفونت کیسه: مشخص نیست که فرمولاسیون De Simone نسبت به دارونما برای پیشگیری از التهاب کیسه موثرتر است یا خیر (1 مطالعه، 40 شرکت‌کننده). با این‌حال، مشخص نیست که تفاوتی در پیشگیری از التهاب کیسه بین فرمولاسیون De Simone و گروه کنترل عدم درمان وجود دارد یا خیر (1 مطالعه، 28 شرکت‌کننده). مشخص نیست که تفاوتی در پیشگیری از التهاب کیسه بین Clostridium butyricum MIYAIRI و دارونما (1 مطالعه، 17 شرکت‌کننده) ، Bifidobacterium longum و دارونما (1 مطالعه، 12 شرکت‌کننده) ، آلوپورینول و دارونما (1 مطالعه، 184 شرکت‌کننده) و تينيدازول و دارونما (1 مطالعه، 38 شرکت‌کننده) وجود دارد یا خیر. نتایج این مطالعات به دلیل کم بودن تعداد افرادی که در این مطالعات شرکت کردند، نامشخص است.
اثرات آنتی‌بیوتیک‌ها، پروبیوتیک‌ها و سایر مداخلات برای درمان و پیشگیری از التهاب کیسه نامشخص است. تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود کدام‌یک از این داروهای مختلف برای درمان التهاب کیسه بهترین هستند.
اثرات آنتی‌بیوتیک‌ها، پروبیوتیک‌ها و سایر مداخلات برای درمان و پیشگیری از التهاب کیسه نامشخص است. برای تعیین بهترین روش درمانی برای درمان و پیشگیری از التهاب کیسه، مطالعات قوی و به‌خوبی طراحی شده‌ای مورد نیاز است.
التهاب کیسه (pouchitis) تقریبا در 50% از بیماران پس از آناستوموز آنال-کیسه ایلئوم (ileal pouch-anal anastomosis; IPAA) برای کولیت اولسراتیو مزمن (UC) رخ می‌دهد.
هدف اولیه، تعیین اثربخشی و ایمنی درمان‌های دارویی برای پیشگیری یا درمان التهاب حاد یا مزمن کیسه بود.
ما MEDLINE؛ Embase؛ و CENTRAL را از آغاز تا 25 جولای 2018 جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین منابع علمی؛ پایگاه‌‌های ثبت کارآزمایی‌ها؛ و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از پیشگیری یا درمان التهاب حاد یا مزمن کیسه در بزرگسالانی که به دلیل UC تحت IPAA قرار گرفتند، برای ورود در نظر گرفته شدند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای واجد شرایط بودن، استخراج دادهها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) غربالگری کردند. قطعیت شواهد با استفاده از GRADE ارزیابی شد. پیامد اولیه، بهبودی بالینی یا بهبودی در شرکت‌کنندگان مبتلا به التهاب حاد یا مزمن کیسه، یا نسبت شرکت‌کنندگانی بود که پس از IPAA مبتلا به هیچ اپیزودی از التهاب کیسه نشده بودند. عوارض جانبی (AEs) یک پیامد ثانویه بود. ما خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) مربوطه را برای هر پیامد دو حالتی ارزیابی کردیم.
پانزده مطالعه (547 شرکت‌کننده) وارد شدند. چهار مطالعه، درمان التهاب حاد کیسه را ارزیابی کردند. پنج مطالعه، درمان التهاب مزمن کیسه را ارزیابی کردند. شش مطالعه، پیشگیری از التهاب کیسه را ارزیابی کردند. سه مطالعه در معرض خطر پایین سوگیری قرار داشتند. سه مطالعه در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشته و سایر مطالعات نامشخص بودند.
التهاب حاد کیسه: تمامی شرکت‌کنندگان گروه سیپروفلوکساسین (7/7) در مدت دو هفته در مقایسه با 33% (3/9) از شرکت‌کنندگان گروه مترونیدازول، بهبود یافتند (RR: 2.68؛ 95% CI؛ 1.13 تا 6.35؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان گروه سیپروفلوکساسین (0/7) در مقایسه با 33% (3/9) از شرکت‌کنندگان گروه مترونیدازول، دچار AE نشدند (RR: 0.18؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.98؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). AEها شامل استفراغ، تغییر حس چشایی (dysgeusia) یا نوروپاتی محیطی گذرا بود. چهل‌وسه درصد از شرکت‌کنندگان گروه مترونیدازول (6/14) در مدت 6 هفته در مقایسه با 50% (6/12) از شرکت‌کنندگان گروه انمای بودزوناید، بهبودی را به‌دست آوردند (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.37 تا 1.96؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). پنجاه درصد (7/14) از شرکت‌کنندگان گروه مترونیدازول در مدت 6 هفته در مقایسه با 58% (7/12) از شرکت‌کنندگان گروه انمای بودزوناید از نظر بالینی بهبود یافتند (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.74؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). پنجاه‌وهفت درصد (8/14) از شرکت‌کنندگان گروه مترونیدازول در مقایسه با 25% (3/12) از شرکت‌کنندگان گروه انمای بودزوناید، دچار AE شدند (RR: 2.29؛ 95% CI؛ 0.78 تا 6.73؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). AEها، شامل بی اشتهایی، حالت تهوع، سردرد، آستنی، احساس مزه فلز، استفراغ، پاراستزی (خواب‌رفتگی)، و افسردگی بود. بیست‌وپنج درصد (2/8) از شرکت‌کنندگان گروه ریفاکسیمین در مدت 4 هفته در مقایسه با 0% (0/10) از شرکت‌کنندگان دارونما، به بهبودی دست یافتند (RR: 6.11؛ 95% CI؛ 0.33 تا 111.71؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). سی‌وهشت درصد (3/8) از شرکت‌کنندگان گروه ریفاکسیمین در مدت 4 هفته در مقایسه با 30% (3/10) از شرکت‌کنندگان دارونما، از نظر بالینی بهبود یافتند (RR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.34 تا 4.60؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). هفتاد‌وپنج درصد (6/8) از شرکت‌کنندگان گروه ریفاکسیمین در مقایسه با 50% (5/10) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، دچار AE شدند (RR: 1.50؛ 95% CI؛ 0.72 تا 3.14؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). AEها، شامل اسهال، نفخ شکم، حالت تهوع، پروکتالژی، استفراغ، تشنگی، کاندیدا، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، افزایش آنزیم کبدی، و سردرد خوشه‌ای بود. ده درصد (1/10) از شرکت‌کنندگان گروه لاکتوباسیلوس GG در مدت 12 هفته در مقایسه با 0% (0/10) از شرکت‌کنندگان دارونما، بهبود یافتند (RR: 3.00؛ 95% CI؛ 0.14 تا 65.90؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین).
التهاب مزمن کیسه: هشتادوپنج درصد (34/40) از شرکت‌کنندگان گروه فرمولاسیون De Simone (یک فرمولاسیون پروبیوتیک) در مدت 9 تا 12 ماه در مقایسه با 3% (1/36) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، بهبودی خود را حفظ کردند (RR: 20.24؛ 95% CI؛ 4.28 تا 95.81؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پایین). دو درصد (1/40) از شرکت‌کنندگان گروه فرمولاسیون De Simone در مقایسه با 0% (0/36) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، دچار AE شدند (RR: 2.43؛ 95% CI؛ 0.11 تا 55.89؛ شواهد با قطعیت پایین). AEها، شامل کرامپ‌های شکمی، استفراغ و اسهال بود. پنجاه درصد (3/6) از بیماران گروه آدالیموماب در مدت 4 هفته در مقایسه با 43% (3/7) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، از نظر بالینی بهبود یافتند (RR: 1.17؛ 95% CI؛ 0.36 تا 3.76؛ شواهد با قطعیت پایین). شصت درصد (6/10) از شرکت‌کنندگان گروه گلوتامین در مدت 3 هفته در مقایسه با 33% (3/9) از شرکت‌کنندگان گروه بوتیرات، به بهبودی دست یافتند (RR: 1.80؛ 95% CI؛ 0.63 تا 5.16؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). چهل‌وپنج درصد (9/20) از بیماران تحت درمان با انمای فوم بیسموت کاربومر در مدت 3 هفته در مقایسه با 45% (9/20) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، از نظر بالینی بهبود یافتند (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.98؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). بیست‌وپنج درصد (5/20) از شرکت‌کنندگان در گروه انمای فوم بیسموت کاربومر در مقایسه با 35% (7/20) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، دچار AE شدند (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.88؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). عوارض جانبی شامل اسهال، بدتر شدن علائم، کرامپ، سینوزیت و درد شکمی بود.
پیشگیری: در مدت 12 ماه، 90% (18/20) از شرکت‌کنندگان گروه فرمولاسیون De Simone در مقایسه با 60% (12/20) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، هیچ اپیزودی را از التهاب حاد کیسه نداشتند (RR: 1.50؛ 95% CI؛ 1.02 تا 2.21؛ شواهد با قطعیت پایین). یک مطالعه دیگر نشان داد که 100% (16/16) از شرکت‌کنندگان گروه فرمولاسیون De Simone هیچ اپیزودی را از التهاب حاد کیسه در مدت 12 ماه در مقایسه با 92% (11/12) از گروه کنترل عدم درمان نداشتند (RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.36؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). هشتادوشش درصد (6/7) از شرکت‌کنندگان گروه Bifidobacterium longum در مدت 6 ماه در مقایسه با 60% (3/5) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، هیچ اپیزودی از التهاب حاد کیسه نداشتند (RR: 1.43؛ 95% CI؛ 0.66 تا 3.11؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). یازده درصد (1/9) از شرکت‌کنندگان گروهClostridium butyricum MIYAIRI در مدت 24 ماه در مقایسه با 50% (4/8) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، هیچ اپیزودی را از التهاب حاد کیسه نداشتند (RR: 0.22؛ 95% CI؛ 0.03 تا 1.60؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین). چهل‌وشش درصد (43/94) از شرکت‌کنندگان گروه آلوپورینول در مدت 24 ماه در مقایسه با 43% (39/90) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، هیچ اپیزودی را از التهاب کیسه نداشتند (RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.46؛ شواهد با قطعیت پایین). هشتادویک درصد (21/26) از شرکت‌کنندگان گروه تینیدازول در مدت 12 ماه در مقایسه با 58% (7/12) از شرکت‌کنندگان گروه دارونما، هیچ اپیزودی از التهاب کیسه نداشتند (RR: 1.38؛ 95% CI؛ 0.83 تا 2.31؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.