Cel przeglądu

Dokonano przeglądu danych naukowych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania różnych technik w celu wspomagania kaszlu u chorych na przewlekłe choroby układu nerwowo-mięśniowego (techniki wspomagania kaszlu).

Wprowadzenie

Osoby cierpiące na zaburzenia nerwowo-mięśniowe (choroby dotyczące mięśni związane z układem nerwowym) mogą napotykać trudności podczas kaszlu i oczyszczania dróg oddechowych z zalegającej wydzieliny, co naraża je na krztuszenie się, nawracające zakażenia w obrębie klatki piersiowej oraz przewlekające się choroby płuc. Techniki wspomagania kaszlu, takie jak: techniki manualne, zastosowanie worka samorozprężalnego (tzw. worka AMBU, powszechnie stosowanego w reanimacji), użycie koflatora (urządzenia wspomagającego usuwanie wydzieliny poprzez zastosowanie dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych, a następnie gwałtowne przejście do ciśnienia ujemnego), oddychanie językowo-gardłowe (tzw. „oddychanie żaby” [metoda oddychania ułatwiająca nabieranie większej objętości powietrza]) oraz dokładanie oddechu (ang. breath stacking; chory wykonuje kilka kolejnych wdechów, nakładając każdy wdech na kolejny, nie wydychając między nimi powietrza) mają na celu poprawę skuteczności kaszlu, docelowo zaś zmniejszenie liczby lub ciężkości (lub obu) zakażeń w obrębie klatki piersiowej, usprawnienie wykonywania przez chorych codziennych czynności (zdolności funkcjonalne) i poprawę ich jakości życia.

Metody

Dokonaliśmy przeglądu bazy danych w celu wyselekcjonowania badań dotyczących technik wspomagania kaszlu u dorosłych i dzieci z przewlekłymi chorobami nerwowo-mięśniowymi. Wybraliśmy badania, w których badanych przydzielano do grup losowo, ponieważ ten typ badania dostarcza najlepszych dowodów.

Wyniki i jakość danych naukowych

Odnaleźliśmy 11 badań dotyczących kilku technik wspomagania kaszlu, które obejmowały łącznie 287 osób. W jednym z nich oceniano długoterminowe skutki leczenia, jednak zostało opublikowane jedynie jako abstrakt, bez informacji wystarczających do dokładnej analizy wyników. W wielu włączonych do przeglądu badaniach stwierdzono wątpliwości co do sposobu ich przeprowadzenia, raportowania wyników lub jednego i drugiego, co utrudniło pełną interpretację. W żadnym z badań nie uwzględniono wyników, które autorzy przeglądu uznali za najważniejsze przy podejmowaniu decyzji na temat skuteczności i bezpieczeństwa technik wspomagania kaszlu. Na przykład w badaniach nie przedstawiano liczby ani czasu trwania nieplanowanych przyjęć do szpitala z powodu zakażeń w obrębie klatki piersiowej. Nie informowano także o przeżywalności pacjentów, ich zdolności do codziennego funkcjonowania, ani o jakości życia. Autorom nie udało się określić bezpieczeństwa stosowania technik wspomagania kaszlu. W niektórych badaniach zasugerowano, że stosowanie technik wspomagających kaszel może być lepsze niż kaszel niewspomagany, ale jakość tych danych naukowych jest bardzo niska. Nie znaleziono wystarczających dowodów wskazujących na wyższość którejkolwiek z technik wspomagania kaszlu nad innymi.

Wnioski i rekomendacje

Wyniki tego przeglądu nie dostarczyły wystarczających informacji do podjęcia decyzji o tym, kiedy i jak należy stosować techniki wspomagania kaszlu u chorych na przewlekłe choroby nerwowo-mięśniowe. Aktualnie posiadamy dane naukowe o bardzo niskiej jakości przemawiające za lub przeciwko stosowaniu technik wspomagania kaszlu u pacjentów ze schorzeniami nerwowo-mięśniowymi, zarówno w kwestii ich bezpieczeństwa, jak i skuteczności. Konieczne są dodatkowe badania.

Dane naukowe są aktualne do 13 kwietnia 2020 r.