تعداد 16 مرور کاکرین، مربوط به 138 کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده (RCT) و 11,856 نوزاد نارس را در مورد پیشگیری و درمان PDA در نوزادان نارس وارد کردیم. یکی از 16 مرور جزو مطالعات وارد شده نبود، و بنابراین، به نتایج کمکی نکرد. شش مرور گزارشی را از مداخلات پروفیلاکتیک برای پیشگیری از PDA ارائه کردند، این مداخلات عبارت بودند از پروفیلاکسی دارویی با داروهای مهار کننده پروستاگلاندین، لیگاسیون پروفیلاکتیک PDA از طریق جراحی، و مداخلات غیر دارویی (استفاده از شیلد قفسه سینه در طول فوتوتراپی (phototherapy) و محدودیت دریافت مایعات)؛ یک مرور استفاده از ایندومتاسین را برای مدیریت PDA بدون نشانه گزارش کرد؛ نه مرور از مداخلاتی برای مدیریت PDA علامت‌دار استفاده کردند که عبارت بودند از دارو درمانی با داروهای مهار کننده پروستاگلاندین با مسیرها و دوزهای مختلف، لیگاسیون PDA از طریق جراحی، و درمان‌های کمکی (استفاده از فوروزماید (furosemide) و دوپامین (dopamine) همراه با ایندومتاسین). کیفیت مرورها متفاوت بودند. دو مرور با کیفیت بالا، هفت مرور با کیفیت متوسط، پنج مرور با کیفیت پائین، و دو مرور با کیفیت بسیار پائین ارزیابی شدند.

برای پیشگیری از PDA، ایندومتاسین پروفیلاکتیک موجب کاهش هموراژی داخل بطنی شدید ((intraventricular haemorrhage; IVH)؛ نسبت خطر (relative risk; RR): 0.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.53 تا 0.82؛ 14 RCT؛ 2588 نوزاد) و نیاز به بستن تهاجمی PDA (RR: 0.51؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.71؛ 8 RCT؛ 1791 نوزاد) می‌شود، اما به نظر نمی‌رسد بر پیامد ترکیبی مرگ‌ومیر یا ناتوانی متوسط/شدید تکامل سیستم عصبی تاثیری داشته باشد (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.15؛ 3 RCT؛ 1491 نوزاد). مصرف پروفیلاکتیک ایبوپروفن احتمالا به کاهش جزئی در IVH شدید (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.00؛ 7 RCT؛ 925 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط) و نیاز به بستن تهاجمی PDA (RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.96؛ 7 RCT؛ 925 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط) می‌انجامد. شواهد برای نشان دادن تاثیر استامینوفن پروفیلاکتیک بر IVH شدید بسیار نامطمئن است (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.07 تا 16.39؛ 1 RCT؛ 48 نوزاد). بروز انتروکولیت نکروزان (necrotising enterocolitis; NEC) هم با لیگاسیون پروفیلاکتیک از طریق جراحی (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.83؛ 1 RCT؛ 84 نوزاد) و هم با محدودیت مایعات (RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.87؛ 4 RCT؛ 526 نوزاد) کمتر گزارش شد.

برای درمان PDA بدون نشانه، به نظر می‌رسد ایندومتاسین باعث کاهش ابتلا به PDA علامت‌دار پس از درمان می‌شود (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.19 تا 0.68؛ 3 RCT؛ 97 نوزاد؛ کیفیت مرور منابع: بسیار پائین).

برای درمان PDA علامت‌دار، به نظر می‌رسد تمام داروهای مهار کننده پروستاگلاندین موجود موثرتر از دارونما (placebo) یا عدم درمان در بستن PDA هستند (ایندومتاسین: RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.38؛ 10 RCT؛ 654 نوزاد؛ شواهد با قطعیت بالا؛ ایبوپروفن: RR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.86؛ 2 RCT؛ 206 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط؛ تجویز زودهنگام استامینوفن: RR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.53؛ 2 RCT؛ 127 نوزاد؛ شواهد با قطعیت پائین). به نظر می‌رسد ایبوپروفن خوراکی در بستن PDA موثرتر از ایبوپروفن داخل وریدی (intravenous; IV) باشد (RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.56؛ 5 RCT؛ 406 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط). به نظر می‌رسد ایبوپروفن با دوز بالا در بستن PDA موثرتر از ایبوپروفن با دوز استاندارد باشد (RR: 0.37؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.61؛ 3 RCT؛ 190 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط). با در نظر گرفتن پیامدهای نامطلوب، به نظر می‌رسد بروز NEC با ایبوپروفن (هر مسیر؛ RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.94؛ 18 RCT؛ 1292 نوزاد؛ شواهد با قطعیت متوسط)، ایبوپروفن خوراکی (RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.73؛ 7 RCT؛ 249 نوزاد؛ شواهد با قطعیت پائین) و با استامینوفن (RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.19 تا 0.96؛ 4 RCT؛ 384 نوزاد؛ شواهد با قطعیت پائین) در مقایسه با تجویز ایندومتاسین کمتر باشد. با این حال، به نظر می‌رسد NEC با دوره طولانی‌مدت ایندومتاسین در برابر دوره کوتاه‌تر آن افزایش می‌یابد (RR: 1.87؛ 95% CI؛ 1.07 تا 3.27؛ 4 RCT؛ 310 نوزاد).