مداخلات برای مجرمان زن مصرف‌کننده مواد مخدر

هدف چیست؟

ارزیابی اثربخشی مداخلات در کاهش مصرف مواد مخدر، فعالیت‌های مجرمانه، یا هر دو در زنان درگیر در سیستم عدالت کیفری.

پیام کلیدی چیست؟

ما مطمئن نیستیم که این درمان‌ها باعث کاهش مصرف بعدی مواد مخدر، فعالیت‌های مجرمانه، یا هر دو بشوند. ما مطالعات بسیار اندکی را برای ارزیابی این موضوع شناسایی کردیم که محیط درمان
(به عنوان مثال، دادگاه یا جامعه) تاثیری بر موفقیت چنین برنامه‌هایی دارد یا خیر. حجم نمونه مطالعه کوچک و قطعیت این شواهد بسیار پایین بود. پژوهش‌هایی با کیفیت بالا برای ارزیابی اثربخشی گزینه‌های مختلف درمان مورد نیاز است.

چه چیزی مورد مطالعه قرار گرفت؟

ما هرگونه مداخله‌ای را که هدف آن کاهش مصرف مواد مخدر، فعالیت‌های مجرمانه یا هر دو بود، مطالعه کردیم. بسیاری از افراد درگیر در سیستم عدالت کیفری در مقایسه با افرادی که هیچ تماسی با سیستم عدالت کیفری ندارند، از مواد مخدر استفاده می‌کنند. بسیاری از مداخلاتی که برای حمایت از توانبخشی مصرف مواد مخدر در سیستم عدالت کیفری استفاده می‌شوند، مردان را هدف قرار می‌دهند نه زنان را. زنان نیازهای متفاوتی نسبت به مردان دارند و طرح‌های موجود باید ارزیابی شده و با پیچیدگی انواع مشکلاتی که زنان دچار آنها هستند، تطبیق داده شوند تا مصرف مواد مخدر، فعالیت‌های مجرمانه یا هر دو را کاهش دهند.

نتایج اصلی این مرور چه هستند؟

ما 13 کارآزمایی را یافتیم که شامل 2560 شرکت‌کننده بودند. این 13 کارآزمایی شامل افرادی بودند که به‌طور تصادفی به یکی از دو مداخله اختصاص داده شده بودند، و عمدتا در ایالات متحده آمریکا انجام شدند. مطالعات در زندان و جامعه انجام شدند. شرکت‌کنندگان مطالعه طیفی را از مداخلات مختلف در مقایسه با عدم مداخله، مداخله دیگر یا درمان معمول دریافت کردند.
مرور نشان می‌دهد که:

- زمانی که زنان درگیر مدیریت مورد مشارکتی می‌شوند، ممکن است منجر به تفاوت کم یا عدم تفاوت در کاهش مصرف مواد مخدر، حبس مجدد یا بازداشت مجدد در مقایسه با درمان معمول شود (شواهد با قطعیت پائین)؛

- ما مطمئن نیستیم که مصرف بوپرنورفین (buprenorphine) در زنان در مقایسه با دارونما (placebo) منجر به کاهش مصرف مواد مخدر می‌شود (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛

- مصرف بوپرنورفین در زنان پیش از آزادی از زندان، ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در کاهش مصرف مواد مخدر یا فعالیت‌های مجرمانه در مقایسه با مصرف بوپرنورفین پس از آزادی از زندان ایجاد کند (شواهد با قطعیت پائین)؛

- دریافت روان‌درمانی بین‌فردی در زنان، ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در کاهش عود مصرف مواد مخدر در مقایسه با یک مداخله آموزشی‌روانی ایجاد کند (شواهد با قطعیت پائین)؛

- مشارکت زنان در ﭘﺬﯾﺮش و ﺗﻌﻬﺪ درمانی، ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در کاهش مصرف مواد مخدر/پرهیز از مصرف مواد مخدر در مقایسه با کنترل لیست انتظار ایجاد کند (شواهد با قطعیت پائین)؛

- ما مطمئن نیستیم که مشارکت زنان در مهارت‌های شناختی در مقایسه با مداخله جامعه‌درمانی (therapeutic community)، منجر به کاهش مصرف بعدی مواد مخدر، بازداشت مجدد، ارتکاب فعالیت‌های مجرمانه یا جرایم مرتبط با مواد مخدر می‌شود (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛

- مشارکت زنان در مهارت‌های شناختی در مقایسه با مداخله جامعه‌درمانی، ممکن است منجر به کاهش بازداشت‌های بعدی (بدون نقض عفو مشروط) شود (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛

- ما مطمئن نیستیم که مشارکت زنان در مهارت‌های شناختی در مقایسه با درمان استاندارد منجر به کاهش مصرف بعدی مواد مخدر می‌شود (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛

- مشارکت زنان در یک جلسه مداخله کامپیوتری شده در مقایسه با مدیریت جلسه به صورت چهره-به-چهره، ممکن است تفاوت کم یا عدم تفاوت در کاهش مصرف بعدی مواد مخدر ایجاد کند (شواهد با قطعیت پائین)؛

- ما مطمئن نیستیم که مشارکت زنان در رفتاردرمانی دیالکتیک و مدیریت موردی در مقایسه با طرح ارتقای سلامت، منجر به کاهش مصرف بعدی مواد مخدر می‌شود (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛

- ما مطمئن نیستیم که مشارکت زنان در یک برنامه جامعه‌درمانی در مقایسه با برنامه آزادی برای کار (work release programme)، منجر به کاهش مصرف بعدی مواد مخدر و فعالیت‌های مجرمانه می‌‌شود (شواهد با قطعیت پائین)؛

- وقتی زنان هنگام آزادی درگیر برنامه‌ریزی فشرده می‌شوند، در مقایسه با زندان به تنهایی، احتمالا مصرف بعدی مواد مخدر و فعالیت‎‌های مجرمانه را کاهش نمی‌دهد (شواهد با قطعیت متوسط).

منابع مالی در تمام مطالعات گزارش شد و شامل بنیادهای دولتی و پژوهشی/خیریه بودند.

این مرور تا چه زمانی به‌روز‌ است؟

فوریه 2019.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

مطالعات به دلیل انواع مقایسه‌ها، اندازه‌گیری‌های پیامد و نمونه‌های کوچک، درجه بالایی را از ناهمگونی نشان دادند. شرح روش‌های درمان مورد نیاز است. در مقایسه درمان شناختی‌ رفتاری (CBT) با یک برنامه جامعه‌درمانی، ما کاهش قابل توجهی را در پیامد بازداشت (بدون نقض عفو مشروط) پیدا کردیم. اما برای تمام پیامدهای دیگر، هیچ یک از مداخلات موثر نبودند. انجام کارآزمایی‌های بزرگتر برای افزایش دقت اطمینان در مورد قطعیت شواهد مورد نیاز است.

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

این مرور یکی از سه مروری است که بر اثربخشی مداخلات در کاهش مصرف مواد مخدر و فعالیت‌های مجرمانه برای مجرمین متمرکز است.

اهداف: 

ارزیابی اثربخشی مداخلات برای زنان مجرم مصرف‌کننده مواد مخدر در کاهش فعالیت‌های مجرمانه یا مصرف مواد مخدر یا هر دو.

روش‌های جست‌وجو: 

ما 12 بانک اطلاعاتی کتاب‌شناختی (bibliographic) الکترونیکی را تا فوریه 2019 جست‌وجو کردیم.

معیارهای انتخاب: 

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم.

نتایج اصلی: 

ما 13 کارآزمایی را با 2560 شرکت‌کننده یافتیم. مداخلات در محیط زندان (7/13 مطالعه، 53%) و جامعه (6/13 مطالعه، 47%) ارائه شدند. رتبه‌بندی سوگیری (bias) تحت تاثیر عدم گزارش‌دهی شفاف توسط نویسندگان قرار گرفت، و ما موارد بسیاری را «نامشخص» ارزیابی کردیم.

در دو مطالعه (190 شرکت‌کننده)، مدیریت مورد مشارکتی در مقایسه با درمان معمول، مصرف مواد مخدر (خطر نسبی (RR): 0.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 2.12؛ 1 مطالعه، 77 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، حبس مجدد در نه ماه (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.32 تا 1.57؛ 1 مطالعه، 77 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و تعداد بازداشت‌های بعدی در 12 ماه (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.49؛ 1 مطالعه، 113 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) را کاهش نداد.

یک مطالعه (36 شرکت‌کننده) با مقایسه بوپرنورفین (buprenorphine) با دارونما (placebo)، کاهش قابل توجهی را در مصرف مواد مخدر خود-گزارشی در پایان درمان (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.20) و سه ماه (RR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.25 تا 1.35) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین. هیچ موردی از حوادث جانبی گزارش نشد.

یک مطالعه (38 شرکت‌کننده) برای مقایسه روان‌درمانی بین فردی با مداخله آموزش روانی، کاهشی را در مصرف مواد مخدر در سه ماه پیدا نکرد (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.50؛ شواهد با قطعیت پائین).

یک مطالعه (31 شرکت‌کننده) با مقایسه ﭘﺬﯾﺮش و ﺗﻌﻬﺪ درمانی (ACT) و لیست انتظار، کاهش قابل توجهی را در مصرف خود-گزارشی مواد مخدر بر اساس شاخص شدت اعتیاد (تفاوت میانگین (MD): 0.04-؛ 95% CI؛ 0.37- تا 0.29) و پرهیز از مصرف مواد مخدر در شش ماه (RR: 2.89؛ 95% CI؛ 0.73 تا 11.43) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت پائین.

یک مطالعه (314 شرکت‌کننده) با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و یک برنامه جامعه‌درمانی و مراقبت‌های بعدی، کاهش قابل توجهی را در مصرف خود-گزارشی مواد مخدر (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.27)، بازداشت مجدد برای هر نوع جرم و جنایت (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.03)؛ فعالیت‌های مجرمانه (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.03)، یا جرایم مرتبط با مواد مخدر (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.32) نشان نداد. کاهش قابل توجه برای تخلفات منجر به بازداشت (نه برای عفو مشروط) در شش ماه پیگیری، به طور قابل توجهی به نفع مهارت‌های شناختی‌ رفتاری بود (RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.77؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). مطالعه دوم با 115 شرکت‌کننده، با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و یک درمان جایگزین سوء‌مصرف مواد هیچ کاهش قابل توجهی را در حبس مجدد در 12 ماه نشان نداد (RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.12؛ شواهد با قطعیت پایین).

یک مطالعه (44 شرکت‌کننده) با مقایسه مهارت‌های شناختی‌ رفتاری و درمان استاندارد در برابر درمان معمول، کاهش قابل توجهی را در نمره مصرف مواد مخدر بر اساس شاخص شدت اعتیاد (ASI)، در سه ماه (MD: 0.02؛ 95% CI؛ 0.05- تا 0.09) و شش ماه (MD: -0.02؛ 95% CI؛ 0.09- تا 0.05)، و بازداشت در سه ماه (RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.04 تا 4.68) و شش ماه (RR: 0.51؛ 95% CI؛ 0.20 تا 1.27) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین.

یک مطالعه (171 شرکت‌کننده) که به مقایسه یک مداخله تکی کامپیوتری شده در برابر مدیریت موردی پرداخت، هیچ کاهش قابل توجهی را در تعداد روزهای بدون مصرف مواد مخدر در سه ماه نشان نداد (MD: -0.89؛ 95% CI؛ 4.83- تا 3.05؛ شواهد با قطعیت پایین).

یک مطالعه (116 شرکت‌کننده) با مقایسه رفتار درمانی دیالکتیک و مدیریت موردی (DBT-CM) در برابر مداخله ارتقای سلامت، هیچ کاهش قابل توجهی را طی شش ماه پیگیری در آزمایش مثبت مواد مخدر (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.03)، تعداد افرادی که از ماری‌جوانا (RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.59)، کراک (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.14)، کوکائین (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.12)، هروئین (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.13)، متامفتامین (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.20) استفاده نمی‌کنند، و مصرف خود-گزارشی مواد مخدر برای هر نوع موادی (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.56) نشان نداد؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین.

یک مطالعه (211 شرکت‌کننده) برای مقایسه یک برنامه جامعه‌درمانی در برابر آزادی برای کار، هیچ کاهش قابل توجهی را در استفاده از ماری‌جوانا در شش ماه (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.19 تا 5.65)، یا 18 ماه (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.07 تا 14.45)، مصرف هروئین در شش ماه (RR: 1.59؛ 95% CI؛ 0.49 تا 5.14)، یا 18 ماه (RR: 1.92؛ 95% CI؛ 0.24 تا 15.37)، مصرف کراک در شش ماه (RR: 2.07؛ 95% CI؛ 0.41 تا 10.41)، یا 18 ماه (RR: 1.64؛ 95% CI؛ 0.19 تا 14.06)، استفاده از کوکائین در شش ماه (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.50)، یا 18 ماه (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.35) نشان نداد. همچنین بر اساس شواهد کلی با قطعیت بسیار پائین تا پائین، هیچ کاهش قابل توجهی در حبس مجدد برای جرائم مرتبط با مواد مخدر در 18 ماه مشاهده نشد (RR: 1.45؛ 95% CI؛ 0.87 تا 2.42).

در یک مطالعه (511 شرکت‌کننده) که به مقایسه برنامه‌ریزی فشرده پس از ترخیص از زندان و مدیریت موردی در برابر فقط زندان پرداخت، هیچ کاهش قابل توجهی در استفاده از ماری‌جوانا (RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.16)، مواد مخدر سخت (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.43)، کراک کوکائین (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.54)، یا تست مثبت مو برای ماری‌جوانا (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.03) مشاهده نشد؛ این مطالعه کاهش قابل توجهی را در بازداشت‌ها نشان داد (RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.87)؛ اما هیچ کاهش قابل توجهی را در اتهامات مرتبط با مواد مخدر (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.53) یا حبس (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.39) پیدا نکرد؛ شواهد با قطعیت متوسط.

یک مطالعه روایتی (narrative study) خلاصه (211 شرکت‌کننده) برای مقایسه بوپرنورفین قبل و بعد از آزادی از زندان هیچ کاهش معنی‌داری را در مصرف مواد مخدر در 12 ماه پس از آزادی نشان نداد؛ شواهد با قطعیت پایین. هیچ موردی از حوادث جانبی گزارش نشد.

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information