ما هشت مطالعه کوچک (576 زن) را وارد کردیم. فراوانی کرامپ‌های پا پیامد اولیه ما بود و پیامدهای ثانویه شامل شدت و مدت کرامپ‌های پا، پیامدهای نامطلوب برای مادر و نوزاد و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت بودند. در مجموع، مطالعات در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری قرار داشتند. پیامدها از طرق مختلفی گزارش شدند، که مانع استفاده از آنها در متاآنالیز شد و بنابراین داده‌ها به کارآزمایی‌های منفرد محدود شدند. قطعیت شواهد به دلیل وجود محدودیت‌های جدی در طراحی مطالعه و عدم دقت، پائین یا بسیار پائین ارزیابی شد.

منیزیم خوراکی در مقابل دارونما/عدم درمان

نتایج مربوط به فراوانی کرامپ‌های پا متناقض بودند. در یک مطالعه، نتایج نشان دادند که احتمالا پس از درمان، زنان هرگز وقوع کرامپ‌های پا را گزارش نمی‌کنند (خطر نسبی (RR): 5.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.35 تا 23.68، 1 کارآزمایی، 69 زن، شواهد با قطعیت پائین)؛ در حالی که تعداد کمتری از زنان ممکن است دو بار در هفته دچار گرفتگی پا شوند (RR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.80، 1 کارآزمایی، 69 زن)؛ و شاید زنان بیشتری با کاهش 50 درصدی در تعداد کرامپ‌های پا پس از درمان روبه‌رو شوند (RR: 1.42؛ 95% CI؛ 1.09 تا 1.86، 1 کارآزمایی، 86 زن، شواهد با قطعیت پائین). با این حال، یافته‌های دیگر حاکی از آن بودند که منیزیم ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در فراوانی کرامپ‌های پا در دوره‌های مختلف درمانی ایجاد کند.

برای پیامد شدت درد، مجددا نتایج متناقض بودند. یافته‌ها پیشنهاد کردند که منیزیم ممکن است موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در موارد زیر شود: میانگین نمره کل درد (MD: 1.80؛ 95% CI؛ 3.10- تا 6.70، 1 کارآزمایی، 38 زن، شواهد با قطعیت پائین). در مطالعه دیگر، شواهد در مورد تأثیرات منیزیم بر شدت درد، که به صورت کاهش 50 درصدی در شدت درد تعریف شد، بسیار نامشخص بود. یافته‌های یک مطالعه دیگر حاکی از آن بود که منیزیم ممکن است شدت درد را با توجه به مقیاس آنالوگ بصری کاهش دهد (MD: -17.50؛ 95% CI؛ 34.68- تا 0.32-، 1 کارآزمایی، 69 زن، شواهد با قطعیت پائین). در مورد دیگر پیامدهای بررسی شده، ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در موارد زیر به دست آید: طول مدت کرامپ‌های پا (شواهد با قطعیت پائین تا بسیار پائین)؛ پیامد ترکیبی-نشانه‌های کرامپ‌های پا (شواهد با قطعیت بسیار پائین)؛ و برای هرگونه عوارض جانبی، از جمله حالت تهوع و اسهال (قطعیت پائین).

کلسیم خوراکی در مقابل دارونما/عدم درمان

شواهد در مورد تأثیر مکمل‌های کلسیم بر فراوانی کرامپ‌های پا مشخص نیست، چرا که قطعیت شواهد بسیار پائین بود: پس از درمان هیچ موردی از کرامپ‌های پا وجود نداشت (RR: 8.59؛ 95% CI؛ 1.19 تا 62.07، 1 مطالعه، 43 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین). در یک مطالعه کوچک دیگر، یافته‌ها نشان دادند که میانگین فراوانی کرامپ‌های پا ممکن است با کلسیم خوراکی اندکی کمتر باشد (MD: -0.53؛ 95% CI؛ 0.72- تا 0.34-؛ 1 مطالعه، 60 زن؛ شواهد با قطعیت پائین).

ویتامین B خوراکی در مقابل عدم درمان

یک کارآزمایی کوچک‌، در مورد فراوانی کرامپ‌های پا به صورت جداگانه گزارشی ارائه نداد‌، اما نشان داد که مکمل‌های خوراکی ویتامین B می‌توانند باعث کاهش فراوانی و شدت (پیامد ترکیبی) کرامپ‌های پا شوند (RR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.73؛ 1 مطالعه، 42 زن). هیچ گزارشی از عارضه جانبی جدی وجود نداشت.

کلسیم خوراکی در مقابل ویتامین C خوراکی

شواهد در مورد تأثیر کلسیم بر فراوانی کرامپ‌های پا پس از درمان در مقایسه با ویتامین C بسیار نامشخص است (RR: 1.33؛ 95% CI؛ 0.53 تا 3.38، 1 مطالعه، 60 زن، شواهد با قطعیت بسیار پائین).

ویتامین D در برابر دارونما

یک کارآزمایی (84 زن) نشان داد که ویتامین D در مقایسه با دارونما ممکن است موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در فراوانی کرامپ‌های پا در سه هفته (MD: 2.06؛ 95% CI؛ 0.58 تا 3.54)؛ یا در شش هفته (MD: 1.53؛ 95% CI؛ 0.12 تا 2.94) پس از درمان شود.

کلسیم-ویتامین D خوراکی در برابر دارونما

یک کارآزمایی (84 زن) دریافت که کلسیم-ویتامین D خوراکی در مقایسه با دارونما ممکن است موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در فراوانی کرامپ‌های پا در سه هفته (MD: -0.30؛ 95% CI؛ 1.55- تا 0.95)؛ و در شش هفته (MD: 0.03؛ 95% CI؛ 1.3- تا 1.36) پس از درمان شود.

کلسیم-ویتامین D خوراکی در برابر ویتامین D

یک کارآزمایی (84 زن) دریافت که کلسیم-ویتامین D خوراکی در مقایسه با ویتامین D ممکن است موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در فراوانی کرامپ‌های پا در سه هفته (MD: -1.35؛ 95% CI؛ 2.84- تا 0.14)؛ و در شش هفته (MD: -1.10؛ 95% CI؛ 2.69- تا 0.49) پس از درمان شود.