تعداد 11 مطالعه را با مجموع 2125 شرکت‌کننده وارد کردیم. یک مطالعه در یک محیط آزمایشگاهی انجام شد و برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیرات مداخله در نظر گرفته نشد. مطالعات وارد شده، تغییرات مختلف و اغلب چندگانه را در برنامه شیفت کاری بررسی کردند، و با توجه به اندازه‌گیری پیامد، ناهمگون بودند.

چرخش شیفت به سمت جلو در برابر چرخش شیفت به سمت عقب

سه کارآزمایی CBA (561 شرکت‌کننده) تاثیرات چرخش شیفت به جلو را در برابر چرخش شیفت به عقب بررسی کردند. فقط یک کارآزمایی CBA داده‌های کافی را برای تجزیه‌وتحلیل کمّی (quantitative) ارائه داد؛ این کارآزمایی شواهدی را با قطعیت بسیار پائین ارائه کرد مبنی بر اینکه چرخش شیفت به جلو در مقایسه با چرخش شیفت به عقب بر کیفیت خواب، اندازه‌گیری شده با Basic Nordic Sleep Questionnaire (BNSQ؛ تفاوت میانگین (MD): 0.20- امتیاز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.28- تا 1.89؛ 62 شرکت‌کننده) یا مدت زمان خواب در ساعات خارج از شیفت (MD؛ 0.21- ساعت، 95% CI؛ 3.29- تا 2.88؛ 62 شرکت‌کننده) تاثیر نمی‌گذارد. با این حال، شواهدی با قطعیت بسیار پائین نیز وجود داشت که چرخش شیفت به جلو خواب‌آلودگی را در طول شیفت‌های اندازه‌گیری شده با BNSQ کاهش می‌دهد (MD؛ 1.24- امتیاز، 95% CI؛ 2.24- تا 0.24-؛ 62 شرکت‌کننده).

چرخش سریع‌تر در برابر چرخش آهسته‌تر شیفت

دو کارآزمایی CBA و یک کارآزمایی متقاطع غیر تصادفی‌سازی شده (341 شرکت‌کننده) چرخش سریع‌تر را در برابر چرخش آهسته‌تر شیفت ارزیابی کردند. توانستیم داده‌های دو مطالعه را متاآنالیز کنیم. شواهدی با قطعیت پائین حاکی از عدم وجود تفاوت در کیفیت خواب در ساعات خارج از شیفت بود (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.01-؛ 95% CI؛ 0.26- تا 0.23) و شواهدی با قطعیت بسیار پائین نشان داد که چرخش سریع‌تر شیفت باعث کاهش مدت زمان خواب در ساعات خارج از شیفت شد (SMD: -0.26؛ 95% CI؛ 0.51- تا 0.01-؛ 2 مطالعه، 282 شرکت‌کننده). SMD برای مدت خواب به معنای MD معادل 0.38 ساعت خواب کمتر در روز بود (95% CI؛ 0.74- تا 0.01-). یک مطالعه شواهدی را با قطعیت بسیار پائین ارائه کرد مبنی بر اینکه چرخش سریع‌تر شیفت، خواب‌آلودگی را در طول شیفت که با استفاده از BNSQ اندازه‌گیری شد، کاهش داد (MD؛ 1.24- امتیاز، 95% CI؛ 2.24- تا 0.24-؛ 62 شرکت‌کننده).

مدت زمان محدود شده شیفت (16 ساعت) در برابر مدت زمان نامحدود شیفت

دو RCT (760 شرکت‌کننده) هفته‌های کاری 80 ساعته را با حداکثر مدت شیفت روزانه 16 ساعت در برابر هفته‌های کاری بدون محدودیت زمانی شیفت روزانه ارزیابی کردند. شواهدی با قطعیت پائین وجود داشت مبنی بر اینکه محدودیت 16 ساعته باعث افزایش مدت زمان خواب در ساعات خارج از شیفت شد (SMD: 0.50؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.78؛ که به معنای MD معادل 0.73 ساعت خواب بیشتر در روز بود، 95% CI؛ 0.30 تا 1.13؛ 2 RCT؛ 760 شرکت‌کننده) و شواهدی با قطعیت متوسط ​​نشان داد که محدودیت 16 ساعته خواب‌آلودگی را در طول شیفت‌ها کاهش داد، که با مقیاس خواب کارولینسکا (Karolinska Sleepiness Scale) اندازه‌گیری شد (SMD: -0.29؛ 95% CI؛ 0.44- تا 0.14-؛ که به معنای MD کمتر از 0.37 امتیاز بود؛ 95% CI؛ 0.55- تا 0.17-؛ 2 RCT؛ 716 شرکت‌کننده).

شیفت‌های کاری کوتاه‌تر در برابر شیفت‌های طولانی‌تر

یک RCT، یک کارآزمایی CBA و یک کارآزمایی متقاطع غیر تصادفی‌سازی شده (692 شرکت‌کننده) مدت زمان کوتاه‌تر شیفت کاری (هشت تا 10 ساعت) را در برابر مدت زمان طولانی‌تر شیفت (دو تا سه ساعت طولانی‌تر) ارزیابی کردند. شواهدی با قطعیت بسیار پائین مبنی بر عدم وجود تفاوت در کیفیت خواب (SMD: -0.23؛ 95% CI؛ 0.61- تا 0.15؛ که به معنای MD معادل 0.13 امتیاز کمتر در مقیاس 1 تا 5 بود؛ 2 مطالعه، 111 شرکت‌کننده) یا مدت زمان خواب در ساعات خارج از شیفت (SMD: 0.18؛ 95% CI؛ 0.17- تا 0.54؛ که به معنای MD معادل 0.26 ساعت خواب کمتر در روز بود؛ 2 مطالعه، 121 شرکت‌کننده) وجود داشت. RCT و مطالعه متقاطع غیر تصادفی‌سازی شده نشان دادند که شیفت‌های کوتاه‌تر، خواب‌آلودگی را در طول شیفت‌ها کاهش می‌دهد، در حالی که مطالعه CBA هیچ تاثیری را بر خواب‌آلودگی نیافت.

برنامه شیفتی فشرده‌تر در برابر برنامه شیفتی گسترده

یک RCT و یک کارآزمایی CBA (346 شرکت‌کننده) برنامه شیفت‌های فشرده‌تر را در برابر شیفت‌های گسترده ارزیابی کردند. کارآزمایی CBA شواهدی را با قطعیت بسیار پائین مبنی بر عدم وجود تفاوت میان گروه‌ها از نظر کیفیت خواب در ساعات خارج از شیفت (MD؛ 0.31 امتیاز، 95% CI؛ 0.53- تا 1.15) و مدت زمان خواب در ساعات خارج از شیفت (MD؛ 0.52 ساعت، 95% CI؛ 0.52- تا 1.56) ارائه کرد.