ما 159 کارآزمایی را با 79,193 شرکت‌کننده وارد کردیم. اکثر کارآزمایی‌ها، به مقایسه یک مداخله پیشگیری از زمین خوردن با عدم مداخله یا مداخله‌ای که تاثیری در پیشگیری از زمین خوردن نداشت، پرداختند. متداول‌ترین مداخلات آزمایش شده عبارت بودند از ورزش به عنوان یک مداخله منفرد (59 کارآزمایی) و برنامه‌های چند عاملی (40 کارآزمایی). شصت‌ودو درصد (99/159) کارآزمایی‌ها در معرض خطر پائین سوگیری برای تولید توالی، 60% برای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) برای موارد سقوط (66/110)، 73% برای سوگیری ریزش نمونه برای افرادی که سقوط می‌کنند (96/131)، و فقط 38% (60/159) برای پنهان‏‌سازی تخصیص، قرار داشتند.

گروه ورزش چند-جزئی میزان سقوط (RaR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.82؛ 16 کارآزمایی؛ 3622 شرکت‌کننده) و خطر افتادن (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.76 تا 0.96؛ 22 کارآزمایی؛ 5333 شرکت‌کننده) را به‌طور قابل توجهی کاهش داد، همانطور که تمرین چند-جزئی خانگی (RaR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.80؛ 7 کارآزمایی؛ 951 شرکت‌کننده و RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.94؛ 6 کارآزمایی؛ 714 شرکت‌کننده) این کار را انجام داد. برای تای چی (Tai Chi)، کاهش میزان سقوط اهمیت آماری مرزی داشت (RaR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.00؛ 5 کارآزمایی؛ 1563 شرکت‌کننده)، اما تای چی توانست خطر سقوط را به میزان قابل توجهی کاهش دهد (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.87؛ 6 کارآزمایی؛ 1625 شرکت‌کننده). به‌طور کلی، مداخلات ورزشی توانستند به‌طور قابل توجهی خطر حفظ شکستگی مربوط به سقوط را کاهش دهند (RR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.63؛ 6 کارآزمایی؛ 810 شرکت‌کننده).

مداخلات چند عاملی، که شامل ارزیابی خطر فردی است، میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.86؛ 19 کارآزمایی؛ 9503 شرکت‌کننده)، اما تاثیری روی خطر سقوط نداشت (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.02؛ 34 کارآزمایی؛ 13,617 شرکت‌کننده).

به‌طور کلی، ویتامین D نتوانست میزان سقوط (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.11؛ 7 کارآزمایی؛ 9324 شرکت‌کننده) یا خطر سقوط (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.03؛ 13 کارآزمایی؛ 26,747 شرکت‌کننده) را کم کند، اما ممکن است این کار را در افرادی که پیش از درمان سطح ویتامین D کمتری دارند، انجام دهد.

مداخلات ایمنی و اصلاح منزل، در کاهش نرخ زمین خوردن (RaR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.97؛ 6 کارآزمایی؛ 4208 شرکت‌کننده)، و خطر سقوط (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.80 تا 0.96؛ 7 کارآزمایی؛ 4051 شرکت‌کننده) موثر بودند. این مداخلات در افرادی که بیشتر در معرض خطر سقوط قرار داشتند، از جمله افرادی که دچار اختلال بینایی شدید بودند، موثرتر گزارش شد. به نظر می‌رسد مداخلات مربوط به ایمنی در منزل هنگام انجام توسط كاردرمانگر، موثرتر باشد.

یک مداخله برای درمان مشکلات بینایی (616 شرکت‌کننده) منجر به افزایش قابل توجه در میزان سقوط (RaR: 1.57؛ 95% CI؛ 1.19 تا 2.06) و خطر سقوط (RaR: 1.54؛ 95% CI؛ 1.24 تا 1.91) شد. وقتی به افرادی که به‌طور منظم از عینک چند کانونی استفاده می‌کنند (597 شرکت‌کننده) عینک تک لنزی داده شد، تمام موارد افتادن و زمین خوردن بیرون از منزل در زیرگروهی که مرتبا در فعالیت‌های خارج از منزل شرکت می‌کنند، به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد. برعکس، در شرکت‌کنندگان گروه مداخله که در فعالیت‌های کمی بیرون از منزل شرکت داشتند، افزایش قابل توجهی در زمین خوردن بیرون از منزل دیده شد.

ضربان‌سازها میزان سقوط را در افراد مبتلا به حساسیت بیش از حد سینوس کاروتید کاهش دادند (RaR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.93؛ 3 کارآزمایی؛ 349 شرکت‌کننده) اما روی خطر سقوط تاثیری نداشتند. اولین جراحی آب مروارید چشم در زنان، میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.95؛ 1 کارآزمایی؛ 306 شرکت‌کننده)، اما جراحی آب مروارید چشم دوم این کار را نکرد.

ترک تدریجی داروهای روان‌گردان میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.73؛ 1 کارآزمایی؛ 93 شرکت‌کننده)، اما خطر سقوط را خیر. برنامه اصلاح تجویز دارو برای پزشکان مراقبت‌های اولیه به طور قابل توجهی خطر سقوط را کاهش می‌دهد (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.91؛ 1 کارآزمایی؛ 659 شرکت‌کننده).

دستگاه کفش ضد-لغزش میزان سقوط را در شرایط یخ‌بندان کاهش داد (RaR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.78؛ 1 کارآزمایی؛ 109 شرکت‌کننده). در یک کارآزمایی (305 شرکت‌کننده) که به مقایسه اورتوپدی چند-وجهی شامل تمرینات پا و مچ پا با اورتوپدی استاندارد در افرادی پرداخت که دچار درد ناتوان کننده پا بودند، میزان سقوط به طور قابل توجهی کاهش یافت (RaR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.91) اما خطر سقوط را کاهش نداد.

هیچ شواهدی از تأثیر مداخلات رفتاری‌شناختی بر میزان سقوط (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.37 تا 2.72؛ 1 کارآزمایی؛ 120 شرکت‌کننده) یا خطر سقوط (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.54؛ 2 کارآزمایی؛ 350 شرکت‌کننده) وجود ندارد.

کارآزمایی‌هایی که به بررسی مداخلات برای افزایش دانش/آموزش در مورد پیشگیری از سقوط به‌تنهایی پرداختند، میزان سقوط (RaR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.09 تا 1.20؛ 1 کارآزمایی؛ 45 شرکت‌کننده) یا خطر سقوط (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.03؛ 4 کارآزمایی؛ 2555 شرکت‌کننده) را کاهش معنی‌داری ندادند.

سیزده کارآزمایی ارزیابی جامعی را از اقتصاد ارائه کردند. سه مورد از این مطالعات نشان دهنده صرفه‌جویی در هزینه مداخلات در طول دوره کارآزمایی بود: ورزش در منزل در افراد بالای 80 سال، ارزیابی و اصلاح ایمنی در خانه در افرادی که سقوط قبلی داشتند، و یک برنامه چند عاملی با هدف قرار دادن هشت عامل خطر خاص.