هرچه افراد پیرتر میشوند، به دلایل مختلفی از جمله مشکلات در تعادل، ضعف بینایی، و زوال عقل، ممکن است بیشتر دچار سقوط شوند. تا 30 درصد افراد مسن، احتمالا در طول یک سال سقوط میکنند. اگرچه از هر پنج مورد سقوط، یک مورد ممکن است نیاز به مراقبت پزشکی داشته باشد، کمتر از یک مورد در هر 10 مورد سقوط، منجر به شکستگی میشود.
در این مرور، منابع علمی مراقبت سلامت بررسی شدند تا مشخص شود کدام مداخلات پیشگیری از سقوط برای افراد مسن ساکن در جامعه موثر است، و شامل 159 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده با 79,193 شرکتکننده بود.
برنامههای ورزشی گروهی و خانگی، که معمولا حاوی برخی از تمرینات آموزشی تعادلی و قدرتی بودند، به طور موثری میزان سقوطها را کاهش دادند، همانطور که تای چی (Tai Chi) این کار را انجام داد. بهطور کلی، به نظر میرسد برنامههای ورزشی با هدف کاهش زمین خوردگی، باعث کاهش شکستگی میشوند.
مداخلات چند عاملی خطر سقوط یک فرد را ارزیابی میکنند، و سپس به منظور کاهش خطرات شناسایی شده، درمان یا ارجاعات را ترتیب میدهند. بهطور کلی، شواهد موجود نشان میدهد که این نوع مداخله تعداد موارد سقوط افراد مسن را در جامعه کاهش میدهد اما تعداد افرادی را که در طول پیگیری دچار سقوط میشوند، کم نمیکند. اینها مداخلات پیچیدهای هستند، و تأثیر آنها ممکن است به عواملی وابسته باشد که هنوز مشخص نشدهاند.
به نظر میرسد مداخلات برای ارتقای ایمنی در منزل، به ویژه در افرادی که در معرض خطر بیشتری برای سقوط قرار دارند و هنگامی که توسط متخصصین کاردرمانی انجام میشوند، موثر هستند. یک وسیله کفش ضد-لغزش که در شرایط یخبندان پوشیده میشود، میتواند میزان زمین خوردن را نیز کاهش دهد.
به نظر نمیرسد مصرف مکملهای ویتامین D باعث کاهش زمین خوردن در اکثر افراد مسن در سطح جامعه شود، اما ممکن است در کسانی که پیش از درمان سطح ویتامین D در خون آنها پایینتراست، این کار را انجام دهد.
برخی از داروها خطر سقوط را افزایش میدهند. سه کارآزمایی در این مرور با بررسی و تنظیم داروها، نتوانست تعداد سقوطها را کاهش دهد. کارآزمایی چهارم که شامل پزشکان خانواده و بیماران آنها در مرور داروها بود، در کاهش افتادن افراد مسن موثر بود. نشان داده شده که ترک تدریجی نوع خاصی از دارو برای بهبود خواب، کاهش اضطراب، و درمان افسردگی (داروهای روانگردان (psychotropic)) باعث کاهش زمین خوردن افراد میشود.
جراحی آب مروارید میزان سقوط را در زنانی که عمل جراحی را روی نخستین چشم آسیب دیده انجام میدهند، کاهش میدهد. قرار دادن ضربانساز میتواند باعث کاهش زمین خوردن در افراد مبتلا به سقوطهای مکرر ناشی از حساسیت بیش از حد سینوس کاروتید شود، وضعیتی که باعث تغییرات ناگهانی در ضربان قلب و فشار خون میشود.
در افرادی با درد پای ناتوان کننده، ارزیابی بیشتر کفش فرد، کفیهای سفارشی، و تمرینات پا و مچ پا تا معاینه منظم توسط اورتوپدی، تعداد سقوطها را کاهش میدهد اما تعداد افرادی را که دچار سقوط میشوند، کم نمیکند.
شواهد مربوط به تهیه مواد آموزشی بهتنهایی برای پیشگیری از سقوط بینتیجه است.
برنامههای تمرینی گروهی و خانگی، و مداخلات ایمنی در منزل، میزان سقوط و خطر سقوط را کاهش دادند.
برنامههای ارزیابی و مداخله چند عاملی میزان سقوط را کاهش میدهند اما خطر سقوط را خیر؛ تای چی خطر سقوط را کاهش داد.
بهطور کلی، به نظر نمیرسد که مکمل ویتامین D باعث کاهش زمین خوردن شود اما ممکن است در افرادی که سطح ویتامین D پایینتری قبل از درمان دارند، موثر باشد.
تقریبا 30% از افراد بالای 65 سال که در جامعه زندگی میکنند سالانه دچار سقوط میشوند. این یک بهروزرسانی از مرور کاکرین است که برای اولین بار در سال 2009 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات مداخلات طراحی شده برای کاهش بروز زمین خوردن در افراد مسن که در سطح جامعه زندگی میکنند.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (فوریه 2012)، CENTRAL (کتابخانه کاکرین 2012، شماره 3)، MEDLINE (1946 تا مارچ 2012)، EMBASE (1947 تا مارچ 2012)، CINAHL (1982 تا فوریه 2012)، و پایگاه ثبت کارآزمایی آنلاین را جستوجو کردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی شده از مداخلات برای کاهش زمین خوردن در افراد مسنی که در جامعه زندگی میکنند.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و دادهها را استخراج کردند. ما از نسبت میزان (rate ratio; RaR) و 95% فاصله اطمینان (CI) برای مقایسه میزان زمین خوردن (به عنوان مثال زمین خوردن به ازای فرد-سال) بین گروههای مداخله و کنترل استفاده کردیم. برای بررسی خطر زمین خوردن، از خطر نسبی (risk ratio; RR) و 95% CI بر اساس تعداد افرادی که در هر گروه دچار سقوط شدند (افرادی که زمین میخورند)، استفاده کردیم. نتایج را در صورت مناسب بودن، ترکیب کردیم.
ما 159 کارآزمایی را با 79,193 شرکتکننده وارد کردیم. اکثر کارآزماییها، به مقایسه یک مداخله پیشگیری از زمین خوردن با عدم مداخله یا مداخلهای که تاثیری در پیشگیری از زمین خوردن نداشت، پرداختند. متداولترین مداخلات آزمایش شده عبارت بودند از ورزش به عنوان یک مداخله منفرد (59 کارآزمایی) و برنامههای چند عاملی (40 کارآزمایی). شصتودو درصد (99/159) کارآزماییها در معرض خطر پائین سوگیری برای تولید توالی، 60% برای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) برای موارد سقوط (66/110)، 73% برای سوگیری ریزش نمونه برای افرادی که سقوط میکنند (96/131)، و فقط 38% (60/159) برای پنهانسازی تخصیص، قرار داشتند.
گروه ورزش چند-جزئی میزان سقوط (RaR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.82؛ 16 کارآزمایی؛ 3622 شرکتکننده) و خطر افتادن (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.76 تا 0.96؛ 22 کارآزمایی؛ 5333 شرکتکننده) را بهطور قابل توجهی کاهش داد، همانطور که تمرین چند-جزئی خانگی (RaR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.80؛ 7 کارآزمایی؛ 951 شرکتکننده و RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.94؛ 6 کارآزمایی؛ 714 شرکتکننده) این کار را انجام داد. برای تای چی (Tai Chi)، کاهش میزان سقوط اهمیت آماری مرزی داشت (RaR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.00؛ 5 کارآزمایی؛ 1563 شرکتکننده)، اما تای چی توانست خطر سقوط را به میزان قابل توجهی کاهش دهد (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.87؛ 6 کارآزمایی؛ 1625 شرکتکننده). بهطور کلی، مداخلات ورزشی توانستند بهطور قابل توجهی خطر حفظ شکستگی مربوط به سقوط را کاهش دهند (RR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.63؛ 6 کارآزمایی؛ 810 شرکتکننده).
مداخلات چند عاملی، که شامل ارزیابی خطر فردی است، میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.86؛ 19 کارآزمایی؛ 9503 شرکتکننده)، اما تاثیری روی خطر سقوط نداشت (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.02؛ 34 کارآزمایی؛ 13,617 شرکتکننده).
بهطور کلی، ویتامین D نتوانست میزان سقوط (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.11؛ 7 کارآزمایی؛ 9324 شرکتکننده) یا خطر سقوط (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.03؛ 13 کارآزمایی؛ 26,747 شرکتکننده) را کم کند، اما ممکن است این کار را در افرادی که پیش از درمان سطح ویتامین D کمتری دارند، انجام دهد.
مداخلات ایمنی و اصلاح منزل، در کاهش نرخ زمین خوردن (RaR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.97؛ 6 کارآزمایی؛ 4208 شرکتکننده)، و خطر سقوط (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.80 تا 0.96؛ 7 کارآزمایی؛ 4051 شرکتکننده) موثر بودند. این مداخلات در افرادی که بیشتر در معرض خطر سقوط قرار داشتند، از جمله افرادی که دچار اختلال بینایی شدید بودند، موثرتر گزارش شد. به نظر میرسد مداخلات مربوط به ایمنی در منزل هنگام انجام توسط كاردرمانگر، موثرتر باشد.
یک مداخله برای درمان مشکلات بینایی (616 شرکتکننده) منجر به افزایش قابل توجه در میزان سقوط (RaR: 1.57؛ 95% CI؛ 1.19 تا 2.06) و خطر سقوط (RaR: 1.54؛ 95% CI؛ 1.24 تا 1.91) شد. وقتی به افرادی که بهطور منظم از عینک چند کانونی استفاده میکنند (597 شرکتکننده) عینک تک لنزی داده شد، تمام موارد افتادن و زمین خوردن بیرون از منزل در زیرگروهی که مرتبا در فعالیتهای خارج از منزل شرکت میکنند، به طور قابل توجهی کاهش مییابد. برعکس، در شرکتکنندگان گروه مداخله که در فعالیتهای کمی بیرون از منزل شرکت داشتند، افزایش قابل توجهی در زمین خوردن بیرون از منزل دیده شد.
ضربانسازها میزان سقوط را در افراد مبتلا به حساسیت بیش از حد سینوس کاروتید کاهش دادند (RaR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.93؛ 3 کارآزمایی؛ 349 شرکتکننده) اما روی خطر سقوط تاثیری نداشتند. اولین جراحی آب مروارید چشم در زنان، میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.95؛ 1 کارآزمایی؛ 306 شرکتکننده)، اما جراحی آب مروارید چشم دوم این کار را نکرد.
ترک تدریجی داروهای روانگردان میزان سقوط را کاهش داد (RaR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.73؛ 1 کارآزمایی؛ 93 شرکتکننده)، اما خطر سقوط را خیر. برنامه اصلاح تجویز دارو برای پزشکان مراقبتهای اولیه به طور قابل توجهی خطر سقوط را کاهش میدهد (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.91؛ 1 کارآزمایی؛ 659 شرکتکننده).
دستگاه کفش ضد-لغزش میزان سقوط را در شرایط یخبندان کاهش داد (RaR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.78؛ 1 کارآزمایی؛ 109 شرکتکننده). در یک کارآزمایی (305 شرکتکننده) که به مقایسه اورتوپدی چند-وجهی شامل تمرینات پا و مچ پا با اورتوپدی استاندارد در افرادی پرداخت که دچار درد ناتوان کننده پا بودند، میزان سقوط به طور قابل توجهی کاهش یافت (RaR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.91) اما خطر سقوط را کاهش نداد.
هیچ شواهدی از تأثیر مداخلات رفتاریشناختی بر میزان سقوط (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.37 تا 2.72؛ 1 کارآزمایی؛ 120 شرکتکننده) یا خطر سقوط (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.54؛ 2 کارآزمایی؛ 350 شرکتکننده) وجود ندارد.
کارآزماییهایی که به بررسی مداخلات برای افزایش دانش/آموزش در مورد پیشگیری از سقوط بهتنهایی پرداختند، میزان سقوط (RaR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.09 تا 1.20؛ 1 کارآزمایی؛ 45 شرکتکننده) یا خطر سقوط (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.03؛ 4 کارآزمایی؛ 2555 شرکتکننده) را کاهش معنیداری ندادند.
سیزده کارآزمایی ارزیابی جامعی را از اقتصاد ارائه کردند. سه مورد از این مطالعات نشان دهنده صرفهجویی در هزینه مداخلات در طول دوره کارآزمایی بود: ورزش در منزل در افراد بالای 80 سال، ارزیابی و اصلاح ایمنی در خانه در افرادی که سقوط قبلی داشتند، و یک برنامه چند عاملی با هدف قرار دادن هشت عامل خطر خاص.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.