تعداد 159 کارآزمایی را با 79,193 شرکت‌کننده وارد کردیم. اکثر کارآزمایی‌ها، به مقایسه یک مداخله پیشگیری‌کننده از زمین خوردن با عدم-مداخله یا مداخله‌ای که تاثیری در پیشگیری از زمین خوردن نداشت، پرداختند. رایج‌ترین مداخلات آزمایش‌شده عبارت بودند از ورزش به عنوان یک مداخله منفرد (59 کارآزمایی) و برنامه‌های چند-عاملی (40 کارآزمایی). شصت‌-دو درصد (99/159) کارآزمایی‌ها در معرض خطر پائین سوگیری برای تولید توالی، 60% برای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) برای موارد زمین خوردن (66/110)، 73% برای سوگیری ریزش نمونه برای افرادی که زمین می‌خورند (96/131)، و فقط 38% (60/159) برای پنهان‏‌سازی تخصیص، قرار داشتند.

گروه ورزش چند-جزئی، نرخ زمین خوردن (RaR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.82؛ 16 کارآزمایی؛ 3622 شرکت‌کننده) و خطر افتادن (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.76 تا 0.96؛ 22 کارآزمایی؛ 5333 شرکت‌کننده) را به‌طور قابل‌توجهی کاهش داد، همانطور که تمرین چند-جزئی انجام شده در منزل (RaR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.80؛ 7 کارآزمایی؛ 951 شرکت‌کننده و RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.94؛ 6 کارآزمایی؛ 714 شرکت‌کننده) این تاثیر را داشت. برای تای چی (Tai Chi)، کاهش نرخ زمین خوردن اهمیت آماری مرزی داشت (RaR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.00؛ 5 کارآزمایی؛ 1563 شرکت‌کننده)، اما تای چی توانست خطر زمین خوردن را به میزان قابل‌توجهی کاهش دهد (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.87؛ 6 کارآزمایی؛ 1625 شرکت‌کننده). به‌طور کلی، مداخلات ورزشی توانستند به‌طور قابل‌توجهی خطر حفظ شکستگی مربوط به زمین خوردن را کاهش دهند (RR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.63؛ 6 کارآزمایی؛ 810 شرکت‌کننده).

مداخلات چند-عاملی، که شامل ارزیابی خطر فردی است، نرخ زمین خوردن را کاهش داد (RaR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.86؛ 19 کارآزمایی؛ 9503 شرکت‌کننده)، اما تاثیری روی خطر زمین خوردن نداشت (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.02؛ 34 کارآزمایی؛ 13,617 شرکت‌کننده).

به‌طور کلی، ویتامین D نتوانست نرخ زمین خوردن (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.11؛ 7 کارآزمایی؛ 9324 شرکت‌کننده) یا خطر زمین خوردن (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.03؛ 13 کارآزمایی؛ 26,747 شرکت‌کننده) را کاهش دهد، اما ممکن است این کار را در افرادی انجام دهد که پیش از درمان سطح پائین‌تری از ویتامین D دارند.

مداخلات بی‌خطر کردن و اصلاح منزل، در کاهش نرخ زمین خوردن (RaR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.97؛ 6 کارآزمایی؛ 4208 شرکت‌کننده)، و خطر زمین خوردن (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.80 تا 0.96؛ 7 کارآزمایی؛ 4051 شرکت‌کننده) موثر بودند. این مداخلات در افرادی موثرتر بودند که بیشتر در معرض خطر زمین خوردن قرار داشتند، از جمله افرادی با اختلال بینایی شدید. به نظر می‌رسد مداخلات مربوط به بی‌خطر کردن منزل هنگام انجام توسط كار-درمانگر (occupational therapist)، موثرتر باشد.

یک مداخله برای درمان مشکلات بینایی (616 شرکت‌کننده) منجر به افزایش قابل‌توجهی در نرخ زمین خوردن (RaR: 1.57؛ 95% CI؛ 1.19 تا 2.06) و خطر زمین خوردن (RaR: 1.54؛ 95% CI؛ 1.24 تا 1.91) شد. وقتی به افرادی که به‌طور منظم از عینک چند-کانونی استفاده می‌کنند (597 شرکت‌کننده) عینک تک-لنزی داده شد، تمام موارد افتادن و زمین خوردن بیرون از منزل در زیر-گروهی که مرتبا در فعالیت‌های خارج از منزل شرکت می‌کنند، به‌طور قابل‌توجهی کاهش می‌یابد. بر عکس، در شرکت‌کنندگان گروه مداخله که در فعالیت‌های کمی بیرون از منزل شرکت داشتند، افزایش قابل‌توجهی در زمین خوردن بیرون از منزل دیده شد.

ضربان‌سازها نرخ زمین خوردن را در افراد مبتلا به حساسیت بیش از حد سینوس کاروتید کاهش دادند (RaR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.57 تا 0.93؛ 3 کارآزمایی؛ 349 شرکت‌کننده) اما روی خطر زمین خوردن تاثیری نداشتند. جراحی آب مروارید چشم اول در زنان، نرخ زمین خوردن را کاهش داد (RaR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.95؛ 1 کارآزمایی؛ 306 شرکت‌کننده)، اما جراحی آب مروارید چشم دوم این کار را نکرد.

ترک تدریجی داروهای روان‌گردان نرخ زمین خوردن را کاهش داد (RaR: 0.34؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.73؛ 1 کارآزمایی؛ 93 شرکت‌کننده)، اما خطر زمین خوردن را خیر. برنامه اصلاح تجویز دارو برای پزشکان مراقبت‌های اولیه به‌طور قابل‌توجهی خطر زمین خوردن را کاهش می‌دهد (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.91؛ 1 کارآزمایی؛ 659 شرکت‌کننده).

دستگاه کفش ضد-لغزش، نرخ زمین خوردن را در شرایط یخ‌بندان کاهش داد (RaR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.78؛ 1 کارآزمایی؛ 109 شرکت‌کننده). در یک کارآزمایی (305 شرکت‌کننده) که به مقایسه اورتوپدی چند-وجهی شامل تمرینات پا و مچ پا با اورتوپدی استاندارد در افرادی پرداخت که دچار درد ناتوان‌کننده پا بودند، نرخ زمین خوردن به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت (RaR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.91) اما خطر زمین خوردن تغییری نکرد.

هیچ شواهدی از تاثیر مداخلات رفتاری‌-شناختی بر نرخ زمین خوردن (RaR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.37 تا 2.72؛ 1 کارآزمایی؛ 120 شرکت‌کننده) یا خطر زمین خوردن (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.54؛ 2 کارآزمایی؛ 350 شرکت‌کننده) وجود ندارد.

کارآزمایی‌هایی که به بررسی مداخلات برای افزایش دانش/آموزش در مورد پیشگیری از زمین خوردن به‌تنهایی پرداختند، نرخ زمین خوردن (RaR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.09 تا 1.20؛ 1 کارآزمایی؛ 45 شرکت‌کننده) یا خطر زمین خوردن (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.03؛ 4 کارآزمایی؛ 2555 شرکت‌کننده) را کاهش معنی‌داری ندادند.

سیزده کارآزمایی ارزیابی جامعی را از اقتصاد ارائه کردند. سه مورد از این مطالعات نشان‌دهنده صرفه‌جویی در هزینه مداخلات در طول دوره کارآزمایی بودند: ورزش در منزل در افراد بالای 80 سال، ارزیابی بی‌خطری و اعمال اصلاحات در منزل در افرادی که زمین خوردن قبلی داشتند، و یک برنامه چند-عاملی با هدف قرار دادن هشت عامل خطر خاص.