سوال مطالعه مروری
مداخلات طراحی شده برای کاهش زمین خوردن افراد مسن در مراکز مراقبتی و بیمارستان‌ها تا چه اندازه موثر هستند؟
پیشینه
زمین خوردن افراد مسن در مراکز مراقبتی، مانند خانه‌های سالمندان، و بیمارستان‌ها حوادث شایعی هستند که ممکن است باعث از دست دادن استقلال، صدمات، و گاهی اوقات مرگ ناشی از آسیب در آنها شود. بنابراین، مداخلات موثر برای پیشگیری از زمین خوردن مهم هستند. بسیاری از انواع مداخلات در حال استفاده هستند. این مداخلات عبارتند از ورزش، مداخلات دارویی که شامل مکمل‌یاری ویتامین D و مرور داروهایی است که افراد مصرف می‌کنند، فن‌آوری‌های محیط اطراف یا کمکی شامل آلارم‌های صندلی یا تخت یا استفاده از تخت‌های ویژه (پائین/پایین)، مداخلات محیط اجتماعی که کارکنان و تغییرات را در سیستم سازمانی هدف قرار می‌دهند و مداخلات دانش. نوع خاصی از مداخله عبارت است از مداخله چندعاملی که در آن انتخاب مداخلات تکی مانند ورزش و مکمل‌یاری ویتامین D بر اساس ارزیابی عوامل خطر فرد برای زمین خوردن انجام میشود. زمین خوردن در مرور ما به دو روش گزارش می‌شوند. یک پیامد، میزان زمین خوردن است، که همان تعداد زمین خوردن‌ها است. پیامد دیگر خطر افتادن است که همان تعداد افرادی است که یک یا چند بار زمین خوردن داشته‌اند.
تاریخ جست‌وجو
ما منابع علمی مراقبت سلامت را برای گزارش‌های به دست آمده از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مرتبط با این مرور تا آگوست 2017، جست‌وجو کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
این مرور شامل 95 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs؛ randomised controlled trials) با مجموع 138,164 شرکت‌کننده بود. 71 کارآزمایی (40,374 شرکت‌کننده) در مراکز مراقبتی و 24 کارآزمایی (97,790 شرکت‌کننده) در بيمارستان‌ها انجام شدند. به‌طور متوسط، شرکت‌کنندگان در مراکز مراقبتی 84 سال و در بیمارستان‌ها 78 سال سن داشتند. در مراکز مراقبتی، 75% افراد زن و در بيمارستان‌ها 52% آنها زن بودند.
کیفیت شواهد
اکثر کارآزمایی‌ها در معرض خطر بالای سوگیری (bias) بودند، که عمدتا مربوط به دلیل عدم کورسازی بود. با چند مورد استثنا، کیفیت شواهد برای مداخلات فردی در هر دو شرایط، به‌طور کلی به صورت پائین یا بسیار پائین امتیازدهی شد. خطر شکستگی و عوارض جانبی به‌طور کلی ضعیف گزارش شده و کیفیت شواهد، در صورت گزارش شدن، بسیار پایین بود، به این معنی که ما در مورد برآوردهای خود نامطمئن هستیم.
نتایج کلیدی
شواهدی، اغلب از مطالعات تکی، برای طیف گسترده‌ای از مداخلات مورد استفاده برای پیشگیری از زمین خوردن در هر دو شرایط فوق وجود داشت. با این حال، در زیر ما فقط پیامدهای زمین خوردن را برای چهار مداخله کلیدی در مراکز مراقبتی و سه مداخله کلیدی در بیمارستان‌ها خلاصه کردیم.
مراکز مراقبتی
ما در مورد تاثیر ورزش بر نرخ زمین خوردن مطمئن نیستیم (شواهد با کیفیت بسیار پائین) و ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن داشته باشد (شواهد با کیفیت پایین).
مرور کلی داروها ممکن است موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر نرخ زمین خوردن (شواهد با کیفیت پایین) یا خطر زمین خوردن (شواهد با کیفیت پائین) شود.
تجویز ویتامین D احتمالا میزان زمین خوردن (شواهد با کیفیت متوسط) را کاهش می‌دهد اما احتمالا باعث تفاوت اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن میشود (شواهد با کیفیت متوسط). جمعیت وارد شده در این مطالعات به نظر می‌‌رسید که سطوح پایین ویتامین D داشتند.
ما در مورد تاثیر مداخلات چندعاملی بر میزان زمین خوردن (شواهد با کیفیت بسیار پائین) مطمئن نیستیم. آنها ممکن است تفاوت اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن داشته باشند (شواهد با کیفیت پایین).
بیمارستان‌ها
ما مطمئن نیستیم که فیزیوتراپی با هدف به‌طور خاص کاهش زمین خوردن علاوه بر توانبخشی معمول در بخش، اثری بر نرخ زمین خوردن داشته یا خطر افتادن را کاهش دهد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
ما در مورد تاثیر آلارم‌های تخت بر میزان زمین خوردن یا خطر زمین خوردن (شواهد با کیفیت بسیار پائین) مطمئن نیستیم.
مداخلات چندعاملی ممکن است میزان زمین خوردن را کاهش دهند، اگرچه احتمال این موضوع در بخش توانبخشی یا بخش سالمندان (شواهد با کیفیت پایین) بیشتر است. ما در مورد تاثیر این مداخلات بر خطر زمین خوردن مطمئن نیستیم.
در مراکز مراقبتی: ما در مورد تاثیر ورزش بر نرخ زمین خوردن مطمئن نیستیم و ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن داشته باشد. مرور کلی داروها ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر نرخ زمین خوردن یا خطر زمین خوردن داشته باشد. مکمل‌یاری ویتامین D احتمالا نرخ زمین خوردن را کاهش می‌دهد اما نه خطر زمین خوردن را. ما در مورد تاثیر مداخلات چندعاملی بر نرخ زمین خوردن مطمئن نیستیم؛ آنها ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن داشته باشند.
در بیمارستان‌ها: ما در مورد تاثیر فیزیوتراپی اضافی بر میزان زمین خوردن یا کاهش زمین خوردن مطمئن نیستیم. ما در مورد تاثیر فراهم کردن آلارم‌های حسگر تخت بر میزان زمین خوردن یا خطر زمین خوردن مطمئن نیستیم. مداخلات چندعاملی ممکن است میزان زمین خوردن را کاهش دهند، اگرچه تجزیه‌وتحلیل زیرگروه نشان می‌دهد که این ممکن است عمدتا در شرایط تحت حاد اعمال شود؛ ما از تاثیر این مداخلات بر خطر زمین خوردن مطمئن نیستیم.
زمین خوردن در مراکز مراقبتی و بیمارستان‌ها حوادث شایعی هستند که باعث مورتالیتی و موربیدیتی قابل‌توجهی برای افراد مسن می‌شوند. این یک بهروزرسانی از یک مطالعه مروری کاکرین است که اولین بار در سال 2010 منتشر و در سال 2012 بهروزرسانی شد.
ارزیابی تاثیرات مداخلات طراحی شده برای کاهش بروز زمین خوردن در افراد مسن ساکن در مراکز مراقبتی و بیمارستان‌ها.
ما به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (آگوست 2017)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (2017، شماره 8)، MEDLINE؛ Embase؛ CINAHL، و پایگاه‌های ثبت کارآزمایی، تا آگوست 2017 پرداختیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از مداخلات برای پیشگیری از زمین خوردن افراد مسن در مراکز مراقبتی پرستاری یا اقامتی، یا بیمارستان‌ها.
یک نویسنده مرور چکیده‌ها را غربالگری کرد؛ دو نویسنده مرور مقالات متن کامل را برای ورود در مرور غربالگری کردند. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی «خطر سوگیری (bias)» و استخراج داده‌ها را انجام دادند. ما نسبت نرخ (RaR) را با 95% فواصل اطمینان (CIs) برای نرخ زمین خوردن و خطرات نسبی (RRs) و 95% CI را برای پیامدهایی مانند خطر زمین خوردن (تعداد افرادی که زمین می‌خوردند) محاسبه کردیم. ما نتایج را در صورت مناسب بودن، ترکیب کردیم. ما از روش درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
35 کارآزمایی جدید (77,869 شرکت‌کننده) وارد این بهروزرسانی شدند. به‌طور کلی، ما 95 کارآزمایی (138164 شرکت‌کننده) را وارد کردیم، 71 کارآزمایی (40374 شرکت‌کننده؛ متوسط سن 84 سال؛ 75% زن) در مراکز مراقبتی و 24 کارآزمایی (97790 شرکت‌کننده؛ متوسط سن 78 سال؛ 52% زن) در بیمارستان‌ها انجام شدند. اکثر کارآزمایی‌ها در معرض خطر بالای سوگیری (bias) در یک یا چند حوزه بودند، که عمدتا مربوط به دلیل عدم کورسازی می‌شد. با چند مورد استثنا، کیفیت شواهد برای مداخلات فردی در هر دو شرایط، به‌طور کلی به صورت پائین یا بسیار پائین امتیازدهی شد. خطر شکستگی و عوارض جانبی به‌طور کلی ضعیف گزارش شده و کیفیت شواهد، در صورت گزارش شدن، بسیار پایین بود، به این معنی که ما در مورد برآوردهای خود مطمئن نیستیم. فقط پیامدهای زمین خوردن برای مقایسه‌های اصلی در اینجا گزارش می‌شوند.
مراکز مراقبتی
هفده کارآزمایی، ورزش را با کنترل (معمولا مراقبت‌های معمول به تنهایی) مقایسه کردند. ما در مورد تاثیر ورزش بر نرخ زمین خوردن مطمئن نیستیم (RaR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.20؛ 2002 شرکت‌کننده؛ 10 مطالعه، I² = 76%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). ورزش ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن داشته باشد (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.18؛ 2090 شرکت‌کننده، 10 مطالعه، I² = 23%؛ شواهد با کیفیت پایین).
شواهدی با کیفیت پائین وجود دارد که مرور کلی دارو (آزمایش شده در 12 کارآزمایی) ممکن است موجب تفاوتی کم یا عدم تفاوت بر نرخ زمین خوردن (RaR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.35؛ 2409 شرکت‌کننده؛ 6 مطالعه؛ I² = 93%) یا خطر زمین خوردن (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.09؛ 5139 شرکت‌کننده؛ 6 مطالعه؛ I² = 48%) شود.
شواهدی با کیفیت متوسط وجود دارند که مکمل‌یاری ویتامین D (4512 شرکت‌کننده، 4 مطالعه) احتمالا باعث کاهش میزان زمین خوردن میشود (RaR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.95؛ I² = 62%)، اما احتمالا منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن میشود (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.12؛ I² = 42%). جمعیت وارد شده در این مطالعات با سطوح پایین ویتامین D روبه‌رو بودند.
مداخلات چندعاملی در 13 کارآزمایی مورد آزمایش قرار گرفتند. ما در مورد تاثیر مداخلات چندعاملی بر میزان زمین خوردن مطمئن نیستیم (RaR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.66 تا 1.18؛ 3439 شرکت‌کننده؛ 10 مطالعه؛ I² = 84%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). آنها ممکن است منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت بر خطر زمین خوردن شوند (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.05؛ 3153 شرکت‌کننده، 9 مطالعه، I² = 42%؛ شواهد با کیفیت پایین).
بیمارستان‌ها
سه کارآزمایی اثر فیزیوتراپی اضافی (تمرینات تحت نظارت) را در بخش‌های توانبخشی آزمایش کردند. وجود شواهدی با کیفیت بسیار پائین بدان معنی است که ما در مورد تاثیر فیزیوتراپی اضافی بر نرخ زمین خوردن (RaR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.26 تا 1.34؛ 215 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ I² = 0%) یا کاهش خطر زمین خوردن (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.93؛ 83 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ I² = 0%) مطمئن نیستیم.
ما در مورد تأثیر آلارم‌های حسگر تخت و صندلی در بیمارستان‌ها، آزمایش شده در دو کارآزمایی (28649 شرکت‌کننده) بر نرخ زمین خوردن (RaR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.34؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) یا خطر زمین خوردن (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.38 تا 2.24؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) مطمئن نیستیم.
مداخلات چندعاملی در بیمارستان‌ها ممکن است میزان زمین خوردن را در بیمارستان‌ها کاهش دهند (RaR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.01؛ 44664 شرکت‌کننده، 5 مطالعه؛ I² = 52%). تجزیه‌وتحلیل زیرگروه براساس شرایط، حاکی از احتمال کاهش بیشتر در شرایط تحت حاد است (RaR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.83؛ 3747 شرکت‌کننده، 2 مطالعه؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین). ما در مورد تاثیر مداخلات چندعاملی بر خطر زمین خوردن مطمئن نیستیم (RaR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.09؛ 39,889 شرکت‌کننده؛ 3 مطالعه؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.