Duża depresja, zwana też dużym zaburzeniem depresyjnym lub depresją jednobiegunową, jest często spotykanym zaburzeniem psychicznym. U osób cierpiących z powodu depresji występuje szereg objawów utrudniających wykonywanie pracy zawodowej, pogarszających jakość snu, przeszkadzających w nauce, zaburzających łaknienie i odczuwanie przyjemności. Epizod dużej depresji może wystąpić jednokrotnie, częściej jednak nawraca w ciągu życia danej osoby.

Leki przeciwdepresyjne często stosuje się jako terapię pierwszego wyboru u chorych na dużą depresję, zarówno u osób zgłaszających się do gabinetów lekarzy pierwszego kontaktu, jak i korzystających z pomocy specjalistycznej. W niektórych krajach lekarze pracujący z chorymi na depresję rutynowo przepisują milnacipran, lek przeciwdepresyjny o podwójnym mechanizmie działania – będący inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Autorzy tego przeglądu systematycznego badali skuteczność, akceptowalność i tolerancję milnacipranu stosowanego w początkowej ostrej fazie leczenia chorych na dużą depresję, w porównaniu z innymi lekami przeciwdepresyjnymi. Uwzględniono wyniki łącznie 16 badań z randomizacją (obejmujących 2277 uczestników). Po przeanalizowaniu efektów terapii u około 2000 chorych autorom przeglądu nie udało się określić, czy pod względem skuteczności, akceptowalności i tolerancji milnacipran jest lepszy, gorszy, czy też porównywalny w stosunku do innych leków przeciwdepresyjnych. Niemniej jednak istnieją pewne przesłanki sugerujące, że u chorych stosujących milnacipran rzadziej rozwijają się działania niepożądane prowadzące do rezygnacji z leczenia oraz że chorzy otrzymujący milnacipran rzadziej niż osoby przyjmujące trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, doświadczają takich efektów ubocznych, jak nadmierna senność w ciągu dnia, suchość w ustach lub zaparcia.