داروهای ضدانعقاد برای پیشگیری از وقوع سکته مغزی دوم در افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی غیرروماتیسمی و با سابقه ایسکمی مغزی اخیر، مفید و بیخطر هستند. فیبریلاسیون دهلیزی غیرروماتیسمی (nonrheumatic atrial fibrillation; NRAF) یک اختلال در ریتم قلب است که معمولا در بیمارانی که دچار سکته مغزی شدهاند، مشاهده میشود. بیماران مبتلا به NRAF ضربان قلب نامنظمی دارند و این میتواند باعث تشکیل لخته خون در دهلیز چپ قلب شود. این لخته خونی ممکن است جدا شده و شریان مغزی را مسدود کند و در نتیجه باعث بروز سکته مغزی شود. بیمارانی که در حضور NRAF دچار سکته مغزی شدهاند، در معرض خطر بالای عود سکته مغزی قرار دارند. داروهای آنتیکوآگولانت یا ضدانعقاد، مانند وارفارین (warfarin)، خون را «رقیقتر» کرده و از تشکیل لختههای خونی پیشگیری میکنند، از این رو میتوانند از وقوع سکته مغزی پیشگیری کنند. بااینحال، داروهای آنتیکوآگولانت ممکن است باعث خونریزی در مغز نیز شوند و این عارضه هرگونه مزیت آنها را خنثی میکند. این مرور دو کارآزمایی را شناسایی کرد که در آنها بیماران مبتلا به NRAF که دچار سکته مغزی شده بودند، با عوامل ضدانعقاد درمان شدند. این مطالعات نشان میدهند که داروهای ضدانعقاد، علیرغم احتمال بیشتر بروز خونریزیهای شدید خارج جمجمهای، خطر وقوع سکته مغزی مجدد را تا دو-سوم کاهش میدهند. افزایش خطر خونریزی داخل جمجمهای گزارش نشد.
مطالعه چکیده کامل
افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی غیرروماتیسمی (nonrheumatic atrial fibrillation; NRAF) که دچار حمله ایسکمیک گذرا (transient ischemic attack; TIA) یا سکته مغزی ایسکمیک خفیف شدهاند، در معرض خطر عود سکته مغزی قرار دارند.
اهداف
هدف از این مرور، ارزیابی تاثیر داروهای ضدانعقاد برای پیشگیری ثانویه، پساز وقوع سکته مغزی یا TIA، در بیماران مبتلا به NRAF بود.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه سکته مغزی (stroke) در کاکرین را جستوجو کرده (9 جون 2003)، و با محققان کارآزمایی تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازیشده که داروهای ضدانعقاد خوراکی را با گروه کنترل (بدون درمان) یا دارونما (placebo) در افراد مبتلا به NRAF و دارای سابقه قبلی TIA یا سکته مغزی ایسکمیک خفیف مقایسه کردند. گروههای کنترل که آسپرین مصرف کردند، معیارهای انتخاب را نداشتند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو محقق کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
دو کارآزمایی با مجموع 485 بیمار وارد شدند. طول دوره پیگیری در یک کارآزمایی 1.7 سال و در کارآزمایی دیگر 2.3 سال بود. داروهای ضدانعقاد احتمال عود سکته مغزی را تا دو-سوم کاهش دادند (نسبت شانس (OR): 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 0.58). نشان داده شد که احتمال بروز تمام حوادث عروقی با درمان تقریبا به نصف کاهش یافت (OR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.82). احتمال خونریزی خارج جمجمهای شدید افزایش یافت (OR: 4.32؛ 95% CI؛ 1.55 تا 12.10). هیچ موردی از بروز خونریزی داخل جمجمهای بین افرادی که داروهای ضدانعقاد مصرف کردند، گزارش نشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد نشان میدهد که مصرف داروهای ضدانعقاد، بدون ایجاد عوارض جانبی جدی، برای افراد مبتلا به NRAF و ایسکمی مغزی اخیر مفید هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
