موضوع چیست؟
بیمارانی که به دستگاهی برای حمایت تنفسی نیاز دارند، به دلیل وجود لوله‌ای که گاز را به ریه‌ها می‌رساند و در نتیجه محفظه حنجره (voice box) آنها را بای‌پس می‌کند، نمی‌توانند صحبت کنند. بیماران از کلمات دهان، ژست، و حالات چهره استفاده می‌کنند. با این حال، درک این موارد بسیار دشوار است. ضعیف شدن عضلات و مشکل در تمرکز، که در بیماری‌های حاد شایع است، استفاده از وسایل کمک-ارتباطی را مانند وسایل نوشتن یا تابلوهای ارتباطی، دشوار می‌کند. شواهد هم‌سو و سازگاری وجود ندارد که نشان دهد وسایل کمک-ارتباطی موثر هستند.
چرا این موضوع مهم است؟
مشکل در برقراری ارتباط، افراد را در معرض افزایش خطر آسیب قرار می‌دهد، باعث ناراحتی بیماران و خانواده آنها می‌شود، و به ایجاد استرس برای کارکنان بخش مراقبت سلامت می‌انجامد.
ما چه شواهدی را به دست آوردیم؟
به جست‌وجوی مطالعاتی پرداختیم (تا 30 جولای 2020) که در آنها ابزار لازم برای کمک به افراد دارای لوله تنفسی در جهت برقراری ارتباط، بررسی شد. 11 مطالعه را یافتیم که شامل 1931 شرکت‌کننده بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بودند. هم‌چنین به دنبال مطالعاتی بودیم که شامل افراد نیازمند به لوله تنفسی بوده و در خانه یا تحت مراقبت طولانی-مدت زندگی می‌کردند، اما هیچ مطالعه‌ای را به دست نیاوردیم. هشت مطالعه از تابلوها یا اپلیکیشن‌های ارتباطی استفاده کردند. سه مطالعه از وسایل کمکی بهره بردند که به بیمار کمک می‌کند تا با باقی ماندن لوله تنفسی در جای خود صحبت کند. همه مطالعات وسایل کمک-ارتباطی را با شیوه‌های روتین برقراری ارتباط مقایسه کردند. برای شش مطالعه، طبابت روتین شامل استفاده از هیچ نوع وسیله ارتباطی کمکی نبود. در پنج مطالعه باقی‌مانده، مراقبت معمول شامل طیفی از وسایل کمک-ارتباطی بود که به‌طور روتین در بخش‌های مراقبت‌های ویژه درگیر در مطالعه استفاده شد، از جمله تابلوی ارتباطی، دفترچه یادداشت کاغذی، و زمان‌بندی روتین برای استفاده از وسایل گفتاری کمکی. ما مطمئن نیستیم که استفاده زودهنگام از وسایل کمکی برای کمک به صحبت کردن ممکن است تعداد افرادی را که می‌توانند کلمات قابل درک را بیان کرده یا زمان صحبت کردن خود را کوتاه کنند، افزایش دهد یا خیر. کیفیت شواهد بسیار پائین بود.
به‌طور مشابه، در مقایسه با مراقبت روتین که در آن از هیچ وسیله کمکی استفاده نمی‌شود، در مورد تاثیرات تابلوهای ارتباطی بر میزان رضایت بیمار نامطمئن هستیم. به دلیل عدم-قطعیت نسبت به شواهد، در مورد تاثیر این مداخله بر دیسترس روانی و کیفیت زندگی نامطمئن هستیم. وسایل کمک-ارتباطی که به افراد کمک می‌کنند تا صحبت کنند ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر طول مدت بستری آنها در بخش مراقبت‌های ویژه داشته باشند (شواهد با کیفیت پائین). ما از مضرات احتمالی استفاده از وسایل کمک-ارتباطی نامطمئن هستیم زیرا فقط سه مطالعه آن را گزارش کرده، و همه آنها عوارض جانبی مختلف را اندازه‌گیری کرده، و دو مطالعه بسیار کوچک بودند.
این یافته‌ها چه معنایی دارند؟
ما مطمئن نیستیم که استفاده از وسایل کمک-ارتباطی در بخش مراقبت‌های ویژه ممکن است تعداد افرادی را افزایش دهد که می‌توانند کلمات قابل درک را بیان کنند یا خیر. استفاده از تابلوهای ارتباطی احتمالا میزان رضایت بیمار را افزایش می‌دهد، اما به دلیل شواهدی با کیفیت بسیار پائین، از این یافته‌ها مطمئن نیستیم. این بدان معناست که انجام مطالعات بیشتر احتمالا درک ما را از تاثیرات وسایل کمک-ارتباطی تغییر خواهد داد. برای درک تاثیرات وسایل کمک-ارتباطی، به ویژه تاثیرات بر بهزیستی (well-being) روانی و توانایی افراد در برقراری ارتباط، به انجام مطالعات بیشتری نیاز است.
به دلیل فقدان مطالعاتی با کیفیت بالا، وجود عدم-دقت، ناهمگونی در نتایج، و ناهمگونی در معیارها، شواهد موجود اطلاعات کافی را برای راهنمایی در مورد اینکه کدام وسیله کمک-ارتباطی مناسب‌تر است و چه زمانی از آنها استفاده می‌شود، ارائه نمی‌کند. درک اثربخشی وسایل کمک-ارتباطی، از توسعه یک مجموعه از معیارهای پیامد اصلی منتفع خواهد شد.
ناتوانی در برقراری ارتباط به روشی که قابل درک باشد باعث دیسترس شدید در افرادی می‌شود که به راه هوایی مصنوعی نیاز دارند و کاربردهایی را برای کیفیت مراقبت و بی‌خطری (safety) برای بیمار، به همراه می‌آورد. گزینه‌های کمک-ارتباطی شامل ابزار کمکی غیر-صوتی، تولید کننده گفتار، و تقویت کننده صدا هستند.
ارزیابی اثربخشی وسایل کمک-ارتباطی برای افرادی که به یک راه هوایی مصنوعی (لوله داخل تراشه (endotracheal) یا تراکئوستومی (tracheostomy)) نیاز دارند، این افراد به صورت نسبتی از افراد تعریف می‌شوند که قادر به انجام موارد زیر هستند: استفاده از وسایل کمک-ارتباطی غیر-صوتی با هدف ایجاد ارتباط با حداقل یک نشانه، نیاز، یا ترجیح بیمار؛ یا استفاده از یک وسیله کمک-ارتباطی برای تولید صدا به منظور آوا-سازی تا حداقل یک کلمه قابل فهم تولید کند.
ارزیابی زمان سپری شده تا برقراری ارتباط/آوا-سازی؛ درک از ارتباط؛ کیفیت/موفقیت ارتباط؛ کیفیت زندگی؛ دیسترس روانی؛ مدت اقامت و هزینه‌ها؛ و عوارض جانبی.
کتابخانه کاکرین (نسخه Wiley)؛ MEDLINE (OvidSP)؛ Embase (OvidSP)، سه بانک اطلاعاتی دیگر، و منابع علمی منتشر نشده را از ابتدا تا 30 جولای 2020 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، شبه-RCTها، RCTهای خوشه‌ای، مطالعات غیر-تصادفی‌سازی و کنترل شده گروه موازی، و مطالعات قبل-بعد را وارد کردیم که به ارزیابی ابزارهای کمک-ارتباطی مورد استفاده در بزرگسالان با راه هوایی مصنوعی پرداختند.
از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی توصیه شده توسط کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم استخراج داده‌ها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) را انجام دادند.
ما 11 مطالعه (1931 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که در بخش‌های مراقبت‌های ویژه (ICUs) انجام شدند. هشت مطالعه ابزار کمک-ارتباطی غیر-صوتی و سه مورد ابزار کمکی تولید کننده صدا را ارزیابی کردند. مراقبت معمول، برای همه کارآزمایی‌ها یک مقایسه کننده بود. شش مطالعه، شامل هیچ وسیله کمکی نبودند؛ مراقبت معمول در پنج مطالعه باقی مانده شامل استفاده از وسایل کمک-ارتباطی مختلف بودند.
به‌طور کلی، اعتماد ما به نتایج مربوط به اثربخشی مداخلات برقراری ارتباط، به دلیل عدم-دقت، ناهمگونی در اندازه‌گیری، ناهمگونی در نتایج، در حد بسیار پائین، و اکثر مطالعات در حوزه‌های متعددی با خطر بالا یا نامشخص سوگیری مواجه بودند.
مطالعاتی که وسایل کمکی غیر-صوتی را ارزیابی کردند، پیامد اولیه ما را گزارش ندادند. در مورد تاثیرات استفاده زودهنگام از یک ابزار کمکی تقویت صدا در مقایسه با استفاده روتین بر توانایی آوا-سازی حداقل یک کلمه قابل درک نامطمئن هستیم (خطر نسبی (RR): 3.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا 50.08؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).
در مقایسه با مراقبت معمول بدون کمک، در مورد تاثیرات وسایل کمکی غیر-صوتی (تابلوی ارتباطی) بر رضایت بیمار نامطمئن هستیم (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 2.92؛ 95% CI؛ 1.52 تا 4.33؛ 4 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).
هیچ یک از مطالعات بررسی کننده کمک‌های غیر-صوتی، گزارشی را در مورد کیفیت زندگی ارائه نکردند. شواهدی با قطعیت پائین از دو مطالعه نشان می‌دهد که استفاده زودهنگام از یک وسیله کمکی تقویت صدا ممکن است تاثیری بر کیفیت زندگی نداشته باشد (MD: 2.27؛ 95% CI؛ 7.21- تا 11.75). وجود تفاوت‌های مفهومی در معیارهای دیسترس روانی مانع از تجمیع داده‌ها شد؛ با این حال، شرکت‌کنندگان در بازوی مداخله دیسترس کمتری را گزارش کردند که نشان می‌دهد ممکن است مزیتی به همراه داشته باشد، اما سطح اطمینان ما نسبت به شواهد بسیار پائین است.
شواهدی با قطعیت پائین نشان می‌دهد که وسایل تقویت صدا، تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر طول مدت بستری در ICU دارند؛ ما قادر به تعیین تاثیرات ابزار کمکی غیر-صوتی نبودیم. سه مطالعه عوارض جانبی متفاوتی را گزارش کردند (محدودیت فیزیکی، خونریزی به دنبال تراکئوستومی، و پارامترهای تنفسی حاکی از بروز عوارض تنفسی جبران نشده). نرخ عوارض جانبی بین بازوها در هر سه مطالعه مشابه بود. با این حال، در مورد هر گونه آسیب مرتبط با وسایل کمک-ارتباطی هم‌چنان عدم-قطعیت وجود دارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.