سوال مطالعه مروری
ما شواهد را در مورد تاثیر تمرین ورزشی پس از جراحی ریه برای سرطان ریه سلول غیر-کوچک (non-small cell lung cancer ; NSCLC) بر سطح آمادگی جسمانی؛ عوارض جانبی؛ کیفیت زندگی، قدرت پا، دست و عضلات تنفسی؛ تنگی نفس؛ خستگی؛ احساس اضطراب و افسردگی؛ و عملکرد ریه، به‌روز کردیم.
پیشینه
پس از جراحی ریه برای NSCLC، سطح آمادگی جسمانی و کیفیت زندگی افراد کاهش می‌یابد. ما می‌دانیم که تمرین ورزشی باعث بهبود این پیامدها در افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن ریوی و در بیماران مبتلا به سرطان پروستات و سرطان پستان می‌شود. در نسخه 2013 این مرور، نشان دادیم که تمرین ورزشی سطح آمادگی جسمانی (فاصله طی شده در آزمون پیاده‌روی شش-دقیقه‌ای) را در افراد پس از جراحی ریه برای NSCLC بهبود می‌بخشد. به دلیل تعداد محدود مطالعات، تاثیر تمرین ورزشی بر کیفیت زندگی و پیامدهای دیگر مشخص نیست.
تاریخ جست‌وجو
شواهد تا فوریه 2019 به‌روز است.
ویژگی‌های مطالعه
ما سه مطالعه را از مرور سال 2013 و پنج مطالعه جدید دیگر را از مرور حاضر وارد کردیم که در مجموع هشت مطالعه با 450 شرکت‌کننده (180 زن) وارد شدند. تعداد شرکت‌کنندگان در مطالعات وارد شده در محدوده 17 و 131 بود؛ میانگین سنی شرکت‌کنندگان بین 63 و 71 سال گزارش شد. شش مطالعه اثرات ترکیب ورزش‌های هوازی مقاومتی را بررسی کردند، یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک و عضله تنفسی را مورد بررسی قرار داده و یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک، مقاومتی و عضلات تنفسی و تمرین تعادل را بررسی کرد. طول برنامه‌های ورزشی از چهار تا 20 هفته، و تمرینات دو بار تا پنج روز در هفته انجام شد.
نتایج کلیدی
نتایج ما نشان داد افراد مبتلا به NSCLC که بعد از جراحی ریه ورزش کردند، در مقایسه با بیمارانی که ورزش نکردند، سطح آمادگی جسمانی (اندازه‌گیری شده با استفاده از تست دوچرخه‌سواری و آزمون پیاده‌روی شش-دقیقه‌ای) و قدرت ماهیچه‌های پای بهتری داشتند. همچنین شواهدی اولیه‌ای را برای کیفیت بهتر زندگی و تنگی نفس کمتر در افرادی که ورزش کردند، نشان دادیم. یک عارضه جانبی (شکستگی مفصل ران) مربوط به مداخله در یک مطالعه گزارش شد. تاثیر تمرین ورزش پس از جراحی ریه بر قدرت گرفتن، خستگی و عملکرد ریه نامشخص بود. ما شواهد کافی را برای بهبود در قدرت عضلات تنفسی یا احساس اضطراب و افسردگی پیدا نکردیم.
کیفیت شواهد
به طور کلی کیفیت (قطعیت) شواهد برای پیامدها متوسط بود، از مقدار بسیار پائین (برای تنگی نفس) و بالا (برای سطح آمادگی جسمانی که از طریق آزمون پیاده‌روی شش-دقیقه‌ای اندازه‌گیری شد).
تمرین ورزشی باعث افزایش ظرفیت ورزش و نیروی عضله کوادری‌سپس در افرادی می‌شود که به دلیل NSCLC تحت رزکسیون ریوی قرار داشتند. یافته‌های ما همچنین پیشنهاد می‌کنند که بهبودهایی در امتیاز جزء فیزیکی از HRQoL عمومی و کاهش دیس‌پنه دیده می‌شوند. این مرور سیستماتیک بر اهمیت تمرین ورزشی به عنوان بخشی از مدیریت پس از جراحی در افراد مبتلا به NSCLC تاکید می‌کند.
کاهش ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (health-related quality of life; HRQoL) در افرادی که به دنبال سرطان ریه سلول غیر-کوچک (non-small cell lung cancer; NSCLC) رزکسیون ریه انجام داده‌اند، رایج است. تمرین ورزشی منجر به دستاوردهایی در ظرفیت ورزش و HRQoL برای افرادی با طیف وسیعی از بیماری‌های مزمن، از جمله بیماری مزمن انسدادی ریه و نارسایی قلبی و همچنین در افراد مبتلا به سرطان پروستات و پستان می‌شود. همچنین داشتن برنامه برای تمرین ورزشی می‌تواند منجر به دستاوردهایی در این پیامدها برای افرادی شود که به دلیل NSCLC رزکسیون ریوی انجام داده‌اند. این مرور سیستماتیک، مرور سال 2013 ما را به‌روز می‌کند.
هدف اولیه این مرور، تعیین اثرات تمرین ورزشی بر ظرفیت ورزش و عوارض جانبی در افرادی بود که به دلیل NSCLC تحت رزکسیون ریه (با یا بدون شیمی‌درمانی) قرار گرفتند. اهداف ثانویه تعیین اثرات تمرین ورزشی بر سایر پیامدها نظیر HRQoL، ظرفیت تولید نیرو در عضلات محیطی، ظرفیت تولید فشار در عضلات تنفسی، دیس‌پنه و خستگی، احساس اضطراب و افسردگی، عملکرد ریوی و مرگ‌و‌میر بودند.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) بیشتر را در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین 2019، شماره 2 از 12)؛ MEDLINE (via PubMed) (2013 تا فوریه 2019)؛ Embase (via Ovid) (2013 تا فوریه 2019)؛ SciELO (The Scientific Electronic Library Online (2013 تا فوریه 2019)، و PEDro (Physiotherapy Evidence Database) (2013 تا فوریه 2019) جست‌وجو کردیم.
RCTهایی را وارد کردیم که در آن‌ها شرکت‌کنندگان مبتلا به NSCLC که تحت رزکسیون ریوی قرار گرفتند برای دریافت تمرین ورزشی، که شامل ورزش هوازی، ورزش مقاومتی یا ترکیبی از هر دوی آن‌ها بود، یا هیچ تمرین ورزشی، اختصاص داده شدند.
دو نویسنده مرور مطالعات را غربال کردند و آن‌هایی را که واجد شرایط ورود بودند، شناسایی کردند. از مقادیر پس از مداخله (با انحراف معیار مربوطه‌شان (standard deviation; SD)) یا میانگین تغییرات (با SD مربوطه‌شان) در متاآنالیزهایی که نتایج را به صورت تفاوت میانگین گزارش کردند، استفاده کردیم. در متاآنالیزهایی که نتایج را به صورت تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) گزارش کردند، مطالعاتی را قرار دادیم که مقادیر پس از مداخله را گزارش کرده و آن‌هایی که تغییرات میانگین را در زیرگروه‌های جداگانه گزارش کردند. قطعیت شواهد را برای هر پیامد با کاهش یا افزایش درجه شواهد مطابق با معیارهای سیستم درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
همراه با سه RCT وارد شده در نسخه اصلی این مرور (2013)، پنج RCT بیشتر را در این به‌روزرسانی شناسایی کردیم که در مجموع، هشت RCT با 450 شرکت‌کننده (180 (40%) زن) وارد شدند. خطر سوگیری (bias) انتخاب در مطالعات وارد شده، پائین و خطر سوگیری عملکرد در سطح بالایی قرار داشت. شش مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک و مقاومتی، یک مطالعه اثرات ترکیب تمرین ایروبیک و عضلات تنفسی، و یک مورد نیز اثرات ترکیب تمرین ایروبیک، مقاومتی و عضلات تنفسی، و تمرین تعادل را بررسی کردند. پس از تکمیل دوره مداخله، در مقایسه با گروه کنترل، ظرفیت ورزشی که به صورت میزان اوج جذب اکسیژن (VO2 peak) و فاصله راه رفتن در شش-دقیقه (six-minute walk distanc; 6MWD) تعریف شد، در گروه مداخله بیشتر بود (VO2 peak؛ MD؛ 2.97 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.93 تا 4.02 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه؛ 4 مطالعه؛ 135 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط، 6MWD؛ MD؛ 57 متر؛ 95% CI؛ 34 تا 80 متر؛ 5 مطالعه؛ 182 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا). یک مورد عارضه جانبی (شکستگی مفصل ران) مرتبط با مداخله در یکی از مطالعات وارد شده گزارش شد. گروه مداخله همچنین به بهبود بیشتری در جزء فیزیکی HRQoL عمومی (MD؛ 5.0 نقطه؛ 95% CI؛ 2.3 تا 7.7 نقطه؛ 4 مطالعه؛ 208 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، بهبود ظرفیت تولید نیرو در عضله کوادری‌سپس (SMD: 0.75؛ 95% CI؛ 0.4 تا 1.1؛ 4 مطالعه؛ 133 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و دیس‌پنه کمتر (SMD: -0.43؛ 95% CI؛ 0.81- تا 0.05-؛ 3 مطالعه؛ 110 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) دست یافتند. اثرات نامشخصی را بر جزء روانی HRQoL عمومی، HRQoL مختص بیماری، نیروی گرفتن اشیاء با دست، خستگی و عملکرد ریوی مشاهده کردیم. داده‌های ناکافی برای اظهارنظر در مورد تاثیر تمرین ورزش بر حداکثر فشارهای دم و بازدم و احساس اضطراب و افسردگی وجود دارد. میزان مرگ‌و‌میر در مطالعات وارد شده گزارش نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.