هفت RCT با مجموعا 608 شرکت‌کننده از درمان‌های روانشناختی استفاده کرده و معیار‌های ورود را به مطالعه داشتند. همه مطالعات در ایالات متحده آمریکا منتشر شده و عمدتا شامل نمونه‌هایی با زمینه افراد سفیدپوست بودند. همه مطالعات، انواع مختلف درمان‌های روانشناختی را مقایسه کردند. دو مطالعه، درمان شناختی-رفتاری یکپارچه (ICBT) را با تسهیل دوازده مرحله‌ای (Twelve Step Facilitation; TSF) مقایسه کرده و دو مطالعه دیگر روان‌درمانی بین‌فردی برای افسردگی (Interpersonal Psychotherapy for Depression; IPT-D) را با درمان‌های دیگر (درمان حمایتی کوتاه‌مدت (Brief Supportive Therapy; BST) یا آموزش روانی (Psychoeducation)) مقایسه کرده بودند. سه مطالعه دیگر، انواع مختلف یا ترکیبی را از درمان‌های روانشناختی مقایسه کردند. هیچ مطالعه‌ای مداخلات روانشناختی را با عدم درمان یا درمان با شرایط کنترل معمول مقایسه نکرده بود. مطالعات شامل طیف متنوعی از شرکت‏‌کنندگان (به عنوان مثال کهنه‌سربازان، زندانیان، بزرگسالان جامعه و نوجوانان) بودند.

همه مطالعات در معرض خطر بالای سوگیری (bias) عملکرد قرار داشتند، دیگر منابع اصلی عبارت بودند از سوگیری انتخاب، تشخیص پیامد و ریزش نمونه. با توجه به عدم تجانس بین مطالعات، فقط دو متا‌آنالیز انجام شد. اولین متا‌آنالیز متمرکز بر دو مطالعه (296 شرکت‌کننده) بودند که ICBT را با TSF مقایسه کردند. شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان داد در حالی که بعد از درمان، گروه TSF نمرات افسردگی کمتری نسبت به گروه ICBT داشتند (تفاوت میانگین (MD): 4.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.43 تا 6.66؛ 212 شرکت‌کننده)، تفاوتی بین گروه‌ها در علائم افسردگی (MD: 1.53؛ 95% CI؛ 1.73- تا 4.79؛ 181 شرکت‌کننده) در شش تا 12 ماه پیگیری وجود نداشت. بعد از درمان، هیچ تفاوتی بین گروه‌ها در نسبت روز‌های ترک‌ مواد (MD: -2.84؛ 95% CI؛ 8.04- تا 2.35؛ 220 شرکت‌کننده)، وجود نداشت. با این حال، گروه ICBT نسبت روز‌های ترک‌ بیشتری را نسبت به گروه TSF در پیگیری شش تا 12 ماه نشان داد (MD: 10.76؛ 95% CI؛ 3.10 تا 18.42؛ 189 شرکت‌کننده). هیچ تفاوتی بین گروه‌ها در پایبندی به درمان (MD: -1.27؛ 95% CI؛ 6.10- تا 3.56؛ 270 شرکت‌کننده) یا باقی‌ماندن در درمان (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.25؛ 296 شرکت‌کننده) وجود نداشت.

متاآنالیز دوم با دو مطالعه (64 شرکت‌کننده) انجام شد که IPT-D را با درمان‌های دیگر (روان‌درمانی حمایتی کوتا‌ه‌مدت/آموزش روانی) مقایسه کرده بودند. شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان داد IPT-D منجر به کاهش قابل توجهی در علائم افسردگی پس از درمان شده است (MD: -0.54؛ 95% CI؛ 1.04- تا 0.04-؛ 64 شرکت‌کننده)، اما در یک مطالعه که پیگیری را به عنوان پیامد ذکر کرده بود (38 شرکت‌کننده؛ IPT-D در مقابل آموزش روانی)، این اثر در پیگیری سه ماهه حفظ نشد (MD: 3.80؛ 95% CI؛ 3.83- تا 11.43). به علت عدم تجانس در پیامد‌ها، سوءمصرف مواد به‌صورت جداگانه در هر مطالعه مورد بررسی قرار‌گرفت. هر دو مطالعه شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارایه دادند که تفاوت معنی‌داری در پیامد سوءمصرف مواد پس از درمان (درصد روز‌های ترک‌ مواد، IPD در مقابل روان‌درمانی حمایتی کوتاه‌مدت؛ MD: -2.70؛ 95% CI؛ 28.74- تا 23.34؛ 26 شرکت‌کننده) یا در پیگیری سه ماهه (خطر نسبی عود، IPT-D در مقابل آموزش روانی؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.50؛ 38 شرکت‌کننده) وجود ندارد. همچنین شواهدی با کیفیت بسیار پائینی نشان می‌دهد که هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های درمان در باقی‌ماندن روی درمان وجود ندارد (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.23؛ 64 شرکت‌کننده). هیچ عارضه جانبی در هیچ مطالعه‌ای گزارش نشد.