پیام‌های کلیدی
استففاده از دستگاه‌های الکترونیکی و روباتیکی به همراه فیزیوتراپی به افراد کمک می‌کنند تا بتوانند پس از سکته مغزی دوباره بدون کمک راه بروند. به ویژه آنکه این نوع مداخله بیشتر منفعت را به بیماران در سه ماه نخست پس از بروز استروک، و افرادی که قادر به راه رفتن نیستند، می‌رسانند.
در مورد اینکه این دستگاه‌ها باید با چه دفعاتی، و برای چه طول مدتی استفاده شوند، به انجام تحقیقات بیشتری نیاز است.
سکته مغزی چیست؟
سکته مغزی زمانی رخ می‌دهد که جریان خون به بخشی از مغز قطع شده، و جریان اکسیژن و مواد مغذی به سلول‌های مغزی متوقف می‌شود. سکته مغزی، حمله ناگهانی ضعف (weakness) است که معمولا یک سمت بدن را درگیر می‌کند. اگر جریان خون به مغز متوقف شود، سلول‌های مغزی شروع به مردن می‌کنند. این وضعیت می‌تواند منجر به بروز آسیب مغزی، ناتوانی و احتمالا مرگ‌ومیر شود.
افرادی که از سکته مغزی جان سالم به در می‌برند اغلب با مشکلات طولانی-مدت ناشی از آسیب مغزی مواجه هستند. ممکن است به دلیل ضعف عضلات پا در یک سمت بدن، سفتی مفاصل یا عدم-هماهنگی، انجام فعالیت‌های بدنی، مانند راه رفتن، برای آنها دشوار باشد. بیماران ممکن است پیش از بازیابی استقلال قبلی خود به یک دوره طولانی توان‌بخشی از جمله فیزیوتراپی نیاز داشته باشند. فیزیوتراپی شامل ورزش، ماساژ، آموزش مهارت‌ها، و درمان الکتریکی برای کمک به بیماران است تا بتوانند دوباره راه بروند.
راه رفتن پس از سکته مغزی
ایجاد بهبودی در راه رفتن یکی از اهداف اصلی توان‌بخشی پس از بروز سکته مغزی است. دستگاه‌های روباتیک (که برای حرکت و انجام برخی وظایف به‌طور خودکار برنامه‌ریزی شده‌اند) و دستگاه‌های مکانیکال دارای الکتریسیته (الکترومکانیکال) ابداع شده‌اند تا در بهبود راه رفتن (طرز راه رفتن) به بیماران کمک کنند. افرادی که در راه رفتن دچار مشکل هستند، نیاز به تمرین زیادی در این زمینه دارند.
چرا این مرور کاکرین را انجام دادیم؟
دستگاه‌های آموزشی راه رفتن به افرادی که قادر به راه رفتن نیستند امکان تمرین فشرده راه رفتن را می‌دهند، بدون آنکه برای تمرین راه رفتن نیاز به حمایت فیزیکی زیادی از طرف درمان‌گر خود داشته باشند.
ما می‌خواستیم بدانیم که دستگاه‌های آموزشی راه رفتن می‌توانند به بهبود راه رفتن افراد پس از سکته مغزی کمک کنند یا خیر.
ما چه کاری را انجام دادیم؟
به جست‌وجوی مطالعاتی پرداختیم که استفاده از دستگاه‌های آموزشی راه رفتن را برای کمک به افراد برای یادگیری راه رفتن پس از ابتلا به سکته مغزی بررسی کردند. ما علاقه‌مند بودیم بدانیم که:
• چند بیمار توانستند بدون کمک راه بروند؛
• سرعت راه رفتن بیماران چقدر بود؛
• بیماران در شش دقیقه چقدر توانستند راه بروند؛
• چند نفر از مطالعه خارج شدند؛ و
• چند نفر جان خود را از دست دادند.
ما به دنبال مطالعاتی بودیم که در آنها درمان‌ها به‌طور تصادفی برای افراد اختصاص یافتند. این نوع مطالعه معمولا معتبرترین شواهد را در مورد تاثیرات یک نوع درمان ارائه می‌دهد.
تاریخ جست‌وجو: شواهدی را که تا ژانویه 2020 منتشر شدند، وارد کردیم.
آنچه ما یافتیم
ما 62 مطالعه را با حضور 2440 بزرگسال (میانگین سنی 47 تا 76 سال) که دچار سکته مغزی شده و در حال یادگیری دوباره راه رفتن بودند، پیدا کردیم. تاثیرات فیزیوتراپی به علاوه دستگاه‌های الکترومکانیکال و روباتیک برای آموزش راه رفتن، با اثرات فیزیوتراپی به‌تنهایی یا مراقبت معمول مقایسه شدند. در بیشتر مطالعات، دوره آموزش سه تا چهار هفته به طول انجامید؛ کوتاه‌ترین زمان 10 روز، و بیشترین زمان هشت هفته بود.
نتایج مرور ما چه هستند؟
در پایان دوره آموزش، استفاده از دستگاه آموزشی راه رفتن به علاوه فیزیوتراپی، در مقایسه با فیزیوتراپی یا مراقبت معمول:
• به افراد بیشتری کمک کرد تا بدون نیاز به کمک راه بروند (38 مطالعه؛ 1567 نفر)؛
• ممکن است میانگین سرعت راه رفتن افراد را افزایش داده باشد (42 مطالعه؛ 1600 نفر)؛
• احتمالا میزان مسافتی را که افراد در شش دقیقه توانستند راه بروند، افزایش نداد (24 مطالعه؛ 983 نفر)؛ و
• احتمالا تعداد افرادی را که از مطالعه خارج شدند، یا تعداد افراد فوت شده را افزایش نداد (62 مطالعه؛ 2440 نفر).
از هر هشت بیماری که با دستگاه همراه با فیزیوتراپی درمان می‌شوند، یک نفر بیشتر می‌تواند تا پایان درمان بدون کمک راه برود.
این نتایج تا چه حد قابل اطمینان هستند؟
ما اطمینان داریم که استفاده از دستگاه‌های آموزشی راه رفتن به علاوه فیزیوتراپی نسبت به فیزیوتراپی یا مراقبت معمول به‌تنهایی به افراد بیشتری کمک می‌کنند تا بدون نیاز به کمک راه بروند. بعید است این نتیجه با در دسترس قرار گرفتن شواهد بیشتر تغییر کند.
نسبت به تاثیرات این دستگاه‌ها به همراه فیزیوتراپی بر مسافت طی شده در مدت زمان شش دقیقه، تعداد افرادی که از مطالعه خارج شدند و تعداد افرادی که فوت کردند، اطمینان متوسطی داریم. با این حال، در صورت در دسترس قرار گرفتن شواهد بیشتر، ممکن است این نتایج تغییر کنند.
سطح اطمینان ما به تاثیرات این دستگاه‌ها بر سرعت راه رفتن پائین است؛ این نتیجه ممکن است با در دسترس قرار گرفتن شواهد بیشتر تغییر کند.
افرادی که آموزش راه رفتن را با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال در ترکیب با فیزیوتراپی پس از بروز استروک دریافت می‌کنند، نسبت به افرادی که این نوع آموزش را بدون این دستگاه‌ها دریافت می‌کنند شانس بیشتری برای رسیدن به وضعیت راه رفتن بدون کمک دارند. ما نتیجه گرفتیم که هشت بیمار نیاز به درمان دارند تا از وابستگی یک مورد در راه رفتن پیشگیری شود. به ویژه آنکه به نظر می‌رسد افراد در سه ماه اول پس از بروز استروک و افرادی که قادر به راه رفتن نیستند، از این نوع مداخله بیشترین منفعت را می‌برند. نقش نوع دستگاه هنوز مشخص نیست. تحقیقات بیشتر باید شامل کارآزمایی‌های فاز 3 بزرگ عملگرای قطعی باشند، تا به سوالات خاص درباره موثرترین تعداد دفعات و طول مدت آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال، همچنین مدت زمان دوام هر مزیت به دست آمده از مداخله، پاسخ دهند. کارآزمایی‌های آینده باید زمان پس از بروز سکته مغزی را در طراحی کارآزمایی خود در نظر بگیرند.
دستگاه‌های آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیکال و روباتیک در توان‌بخشی مورد استفاده قرار می‌گیرند و ممکن است به بهبود راه رفتن بیماران پس از بروز استروک کمک کنند. این یک به‌روزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2007 منتشر و پیش از این در سال 2017 به‌روز شد.
هدف اولیه
• تعیین اینکه آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال و ربات در مقایسه با مراقبت طبیعی، راه رفتن بیماران را پس از بروز سکته مغزی بهبود می‌بخشند یا خیر
هدف ثانویه
• تعیین اینکه آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال و ربات در مقایسه با مراقبت طبیعی پس از سکته مغزی سرعت راه رفتن، ظرفیت راه رفتن، مقبولیت، و مرگ‌ومیر ناشی از هر علتی را تا پایان مرحله مداخله بهبود می‌بخشد یا خیر.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (آخرین جست‌وجو در 6 ژانویه 2020)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 1؛ 2020)، در کتابخانه کاکرین؛ MEDLINE در Ovid (1950 تا 6 ژانویه 2020)؛ Embase (1980 تا 6 ژانویه 2020)؛ Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL؛ 1982 تا 20 نوامبر 2019)؛ بانک اطلاعاتی طب مکمل و وابسته (AMED؛ 1985 تا 6 ژانویه 2020)؛ Web of Science (1899 تا 7 ژانویه 2020)؛ SPORTDiscus (1949 تا 6 ژانویه 2020)؛ بانک اطلاعاتی شواهد فیزیوتراپی (PEDro؛ در 7 ژانویه 2020 جست‌وجو شد)؛ و بانک‌های اطلاعاتی مهندسی شده COMPENDEX (1972 تا 16 ژانویه 2020) و Inspec (1969 تا 6 ژانویه 2020) را جست‌وجو کردیم. خلاصه مقالات کنفرانس‌های مرتبط را به صورت دستی بررسی کرده، کارآزمایی‌ها و پایگاه‌های ثبت تحقیقات را جست‌وجو کرده، فهرست منابع را کنترل کردیم، و برای شناسایی کارآزمایی‌های منتشر شده، منتشر نشده، و در حال انجام بیشتر با نویسندگان تماس گرفتیم.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده متقاطع را با حضور افراد بالای 18 سال مبتلا به استروک با هر شدتی، در هر مرحله‌ای، در هر شرایطی، که به ارزیابی آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیال و روباتیک در مقابل مراقبت معمول پرداختند، انتخاب کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به انتخاب کارآزمایی‌ها برای ورود، ارزیابی کیفیت روش‌شناختی و خطر سوگیری (bias) آنها پرداختند، و داده‌ها را استخراج کردند. کیفیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم. پیامد اولیه، نسبتی از شرکت‌کنندگان بود که در دوره پیگیری توانستند بدون کمک راه بروند.
ما 62 کارآزمایی را شامل 2440 شرکت‌کننده در این به‌روزرسانی مرور وارد کردیم. آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال در ترکیب با فیزیوتراپیتوانست نسبت شرکت‌کنندگانی را که برای راه رفتن مستقل شدند (نسبت شانس (اثرات تصادفی): 2.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.51 تا 2.69؛ 38 مطالعه، 1567 شرکت‌کننده؛ P < 0.00001؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت بالا) و میانگین سرعت راه رفتن (تفاوت میانگین (MD): 0.06 متر بر ثانیه؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.10؛ 42 مطالعه، 1600 شرکت‌کننده؛ P = 0.004؛ I² = 60%؛ شواهد با کیفیت پائین) را افزایش دهد، اما میانگین ظرفیت پیاده‌روی را بهبود نبخشید (MD؛ 10.9 متر در 6 دقیقه؛ 95% CI؛ 5.7- تا 27.4؛ 24 مطالعه، 983 شرکت‌کننده؛ 0.2 = P؛ I² = 42%؛ شواهد با کیفیت متوسط). آموزش راه رفتن با کمک دستگاه‌های الکترومکانیکال خطر از دست رفتن افراد را در مطالعه در طول دوره مداخله افزایش نداد و منجر به افزایش خطر مرگ‌ومیر ناشی از هر علتی هم نشد. این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند، زیرا (1) برخی از کارآزمایی‌ها افرادی را مورد بررسی قرار دادند که در شروع مطالعه بدون نیاز به کمک راه می‌رفتند، (2) تفاوت‌هایی را بین کارآزمایی‌ها از نظر دستگاه‌های مورد استفاده و مدت زمان و تعداد دفعات درمان یافتیم، و (3) برخی از کارآزمایی‌ها دستگاه‌هایی را برای تحریک الکتریکی عملکرد بیماران وارد کردند. تجزیهوتحلیل تعقیبی (Post hoc) نشان داد افرادی که در شروع مداخله قادر به حرکت نیستند ممکن است از این مداخله منفعتی ببرند، اما افرادی که قادر به حرکت بودند ممکن است منفعتی را از این نوع آموزش نبینند. تجزیهوتحلیل تعقیبی تفاوتی را بین انواع دستگاه‌های استفاده شده در مطالعات از نظر توانایی در راه رفتن نشان نداد اما تفاوت‌های قابل توجهی بین دستگاه‌ها از لحاظ سرعت راه رفتن یافت شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.