علیرغم در دسترس بودن درمان‌های مختلف طبی و جراحی برای بیماری پارکینسون (Parkinson's disease; PD)، بیماران به تدریج دچار مشکلات جسمانی قابل توجهی می‌شوند. هدف فیزیوتراپیست‌ها آن است که افراد مبتلا به PD را قادر سازند تا حداکثر سطح تحرک، فعالیت و استقلال خود را از طریق ارائه درمان مناسب حفظ کنند. طیف وسیعی از رویکردها برای بازتوانی حرکتی استفاده می‌شوند، که هدف آنها افزایش کیفیت زندگی با به حداکثر رساندن توانایی بدنی و به حداقل رساندن عوارض ثانویه در کل دوره بیماری است. شواهد نشان داده‌اند که فیزیوتراپی مزایای کوتاه‌مدتی در PD دارد، با این حال هنوز مشخص نیست که کدام رویکرد فیزیوتراپی از مابقی موثرتر است.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در این مرور وارد شدند. آنها مطالعاتی بودند که به گروهی از شرکت‌کنندگان یک مداخله فیزیوتراپی داده شده و با گروه دیگری مقایسه شدند که مداخله فیزیوتراپی متفاوتی را دریافت کردند. شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی در یک گروه قرار گرفتند تا احتمال سوگیری (bias) کاهش یابد.
در مجموع 43 کارآزمایی تصادفی‌سازی شده شامل 1673 شرکت‌کننده (میانگین حجم نمونه کارآزمایی‌ها فقط 39 شرکت‌کننده) برای این مرور مناسب بودند. کارآزمایی‌ها، مداخلات مختلف فیزیوتراپی را ارزیابی کردند، بنابراین آنها بر اساس نوع مداخله مورد استفاده (فیزیوتراپی عمومی، ورزش، تمرین روی تردمیل، سیستم نشانه‌گذاری، رقص یا هنرهای رزمی) گروه‌بندی شدند. با این حال، علیرغم این گروه‌بندی، مداخلات فیزیوتراپی ارائه‌شده و پیامدهای ارزیابی‌شده آنقدر متفاوت بودند که نتایج کارآزمایی‌های فردی قابل ترکیب با هم نبودند.
این مرور نشان می‌دهد که طیف وسیعی از تکنیک‌های مختلف فیزیوتراپی برای درمان PD آزمایش شده‌اند. با توجه به تعداد اندک شرکت‌کنندگان، تنوع گسترده مداخلات فیزیوتراپی و پیامدهای ارزیابی‌شده، شواهد کافی برای حمایت از استفاده از یک رویکرد مداخله فیزیوتراپی نسبت به روش دیگر برای درمان PD وجود ندارد.
با توجه به تعداد کم شرکت کنندگان مورد بررسی، وجود نواقص روش‌شناسی (methodology) در بسیاری از مطالعات، امکان وجود سوگیری انتشار (publication bias)، و تنوع مداخلات، مقایسه رسمی تکنیک‌های مختلف فیزیوتراپی امکان‌پذیر نبود. شواهد کافی برای حمایت یا رد اثربخشی یک مداخله فیزیوتراپی نسبت به دیگری در PD به دست نیامد.
این مرور نشان می‌دهد که طیف وسیعی از مداخلات فیزیوتراپی برای درمان PD آزمایش شده‌اند. نیاز به انجام کارآزمایی‌های اختصاصی‌تر با استراتژی‌های درمانی بهبودیافته برای حمایت از مناسب‌ترین مداخله فیزیوتراپی و معیارهای پیامد وجود دارد.
با وجود درمان‌های طبی و مداخلات جراحی برای بیماری پارکینسون (Parkinson's disease; PD)، بیماران دچار ناتوانی پیشرونده می‌شوند. نقش فیزیوتراپی، به حداکثر رساندن توانایی عملکردی و به حداقل رساندن عوارض ثانویه از طریق بازتوانی حرکتی در چارچوب آموزش و حمایت از فرد بیمار است. هدف کلی، بهینه‌سازی استقلال، عدم وجود خطر برای بیمار و به‌زیستی (wellbeing)، در نتیجه ارتقای سطح کیفیت زندگی است. کارآزمایی‌ها نشان داده‌اند که فیزیوتراپی مزایای کوتاه‌مدتی در PD دارد. با این حال، مشخص نیست که کدام مداخله فیزیوتراپی موثرتر از بقیه موارد است.
ارزیابی اثربخشی یک مداخله فیزیوتراپی در مقایسه با رویکرد دوم در بیماران مبتلا به PD.
کارآزمایی‌های مرتبط با جست‌وجوی الکترونیکی در بانک‌های اطلاعاتی متعدد (مانند MEDLINE؛ EMBASE) و پایگاه ثبت کارآزمایی، به علاوه جست‌وجوی دستی در مجلات اصلی، کتاب‌های چکیده مقالات، مجموعه مقالات کنفرانس و فهرست منابع مقالات بازیابی‌شده، شناسایی شدند. جست‌وجوی متون علمی شامل کارآزمایی‌های منتشرشده تا پایان ژانویه 2012 بود.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) از انجام یک مداخله فیزیوتراپی در مقابل مداخله فیزیوتراپی دیگر در بیماران مبتلا به PD.
داده‌های هر مقاله توسط دو نویسنده به‌طور مستقل از هم خلاصه شدند. کارآزمایی‌ها در مقایسه‌های مداخله‌ای زیر طبقه‌بندی شدند: فیزیوتراپی عمومی، ورزش، تمرین روی تردمیل، سیستم نشانه‌گذاری (cueing)، رقص و هنرهای رزمی.
در مجموع 43 کارآزمایی با 1673 شرکت‌کننده شناسایی شدند. همه کارآزمایی‌ها حجم نمونه کوچکی داشتند (میانگین: 39 شرکت‌کننده)؛ روش‌های تصادفی‌سازی (randomisation) و پنهان‌سازی تخصیص (concealment of allocation) در اکثر کارآزمایی‌ها ضعیف بوده یا بیان نشدند. داوران کورسازی شده در بیش از نیمی از کارآزمایی‌ها مورد استفاده قرار گرفتند و فقط 10 مورد اعلام کردند که از آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) استفاده کردند.
طیف گسترده‌ای از معیارهای معتبر و اختصاصی پیامد برای ارزیابی اثربخشی مداخلات فیزیوتراپی استفاده شدند. بیشترین پیامدهای گزارش‌شده از فیزیوتراپی، سرعت راه رفتن (gait speed) و زمان‌بندی و رفتن (timed up and go)، به ترتیب در 19 و 15 کارآزمایی، بود. فقط پنج مورد از 43 کارآزمایی، داده‌های مربوط به زمین خوردن (12%) را گزارش کردند. خرده‌مقیاس‌های (subscale) حرکتی در مقیاس یکپارچه رتبه‌بندی بیماری پارکینسون (Unified Parkinson’s Disease Rating Scale) و پرسشنامه بیماری پارکینسون (Parkinson’s Disease Questionnaire)-39، رایج‌ترین ناتوانی‌های ارزیابی شده توسط پزشک و معیارهای پیامد کیفیت زندگی بر اساس رتبه‌بندی بیمار بودند، که به ترتیب در 22 و 13 کارآزمایی مورد استفاده قرار گرفتند. محتوا و ارائه مداخلات فیزیوتراپی در کارآزمایی‌های موجود در این مرور بسیار متفاوت بودند، بنابراین هیچ متاآنالیز کمّی را نمی‌توان انجام داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.