پیامهای کلیدی
-
ریسپریدون (risperidone) و آریپیپرازول (aripiprazole) ممکن است نشانههای تحریکپذیری را کاهش دهند، درحالیکه لورازیدون (lurasidone) در کودکان مبتلا به اوتیسم احتمالا تفاوتی اندک تا عدم تفاوت را ایجاد میکنند.
-
در مورد تاثیرات این داروها بر پرخاشگری، افزایش وزن و حرکات غیرطبیعی بدن (مثلا لرزش) در کودکان مبتلا به اوتیسم، عدم قطعیت قابل توجهی وجود دارد.
-
این داروها ممکن است نشانههای وسواسی-اجباری (obsessive-compulsive) (افکار ناخواسته (وسواس) و رفتارهای تکراری (اجبار)) و گفتار نامناسب (inappropriate speech) را در کودکان مبتلا به اوتیسم کاهش دهند.
-
ما نتوانستیم مزایا و معایب این داروها را در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بهطور کامل بررسی کنیم، زیرا دادههای کمی وجود داشتند.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم (autism) که با نام اختلال طیف اوتیسم (autism spectrum disorder) یا بیماری طیف اوتیسم نیز شناخته میشود، یک اختلال رشدی است که بر ارتباط، تعامل اجتماعی و رفتار تاثیر میگذارد.
داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال چیست؟
داروهای آنتیسایکوتیک یا ضدروانپریشی در درجه اول برای درمان مشکلات سلامت روان استفاده میشوند، و تعادل برخی از انتقالدهندههای عصبی (مواد شیمیایی طبیعی که به اعصاب اجازه میدهند در سراسر بدن ارتباط برقرار کنند؛ به عنوان مثال، دوپامین) را در مغز حفظ میکنند تا نشانههای مختلفی را بهبود بخشند. داروهای ضدروانپریشی غیرمعمول (atypical) ، داروهایی با مزایا و معایب متفاوت در مقایسه با داروهای ضدروانپریشی معمول (typical) هستند.
ما به دنبال چه یافتهای بودیم؟
ما خواستیم مقایسه کنیم که داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال تا چه اندازه در کاهش تحریکپذیری در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم موثر هستند. علاوهبر این، ما خواستیم اثربخشی و مضرات آنها را برای دیگر نشانهها بشناسیم.
ما چهکاری را انجام دادیم؟
ما به دنبال مطالعاتی بودیم که داروهای ضدروانپریشی مختلف را با دارونما (placebo) (درمان ساختگی) یا با یک داروی ضدروانپریشی آتیپیکال دیگر در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مقایسه کردند.
ما به چه نتایجی رسیدیم؟
تعداد 17 مطالعه را شامل 1027 فرد پیدا کردیم. بیشتر مطالعات روی کودکان متمرکز بودند، و فقط یک مطالعه شامل بزرگسالان بود.
برخی از داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال، مانند ریسپریدون و آریپیپرازول، ممکن است تحریکپذیری را در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در مدت کوتاهی کاهش دهند، برخلاف لورازیدون، که احتمالا تاثیری اندک تا عدم تاثیر دارد. داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال ممکن است نشانههای وسواسی-اجباری را بهبود بخشیده و گفتار نامناسب را کاهش دهند. ما در مورد تاثیرات آنها بر پرخاشگری، افزایش وزن و عوارض ناخواسته مرتبط با حرکت بسیار نامطمئن هستیم.
محدودیتهای شواهد چه هستند؟
میزان اطمینان به شواهد در سطح متوسط تا بسیار پائین بود. هرچند به برخی نشانهها و معیارها، مانند تحریکپذیری، اطمینان بیشتری داریم، هنوز به شواهد قویتری نیاز است. ما حتی به معیارهایی مانند افزایش وزن و عوارض جانبی مرتبط با حرکت، اعتماد کمتری داریم، عمدتا به این دلیل که مطالعات کوچک بوده و نتایج متفاوت بودند. علاوهبر این، بیشتر دادههای موجود از مطالعات کوتاهمدت به دست آمدند.
این اطلاعات تا چه زمانی بهروز است؟
این اطلاعات تا ژانویه 2024 بهروز است.
مطالعه چکیده کامل
اهداف
هدف اولیه: ارزیابی مزایای مقایسهای داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال برای مدیریت تحریکپذیری از طریق متاآنالیزهای شبکه (network meta-analysis) در کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD در پیگیری کوتاهمدت.
ثانویه: ارزیابی مزایا و معایب داروهای آنتیسایکوتیک آتیپیکال، در مقایسه با دارونما (placebo) یا هر داروی آنتیسایکوتیک آتیپیکال دیگر، برای مدیریت نشانههای مختلف (مانند پرخاشگری، رفتارهای وسواسی-اجباری (obsessive-compulsive)، گفتار نامناسب (inappropriate speech)) و عوارض جانبی (مانند نشانههای خارج هرمی (extrapyramidal)، افزایش وزن، عوارض جانبی متابولیک) در کودکان و بزرگسالان مبتلا به ASD در پیگیری کوتاهمدت، میانمدت و طولانیمدت.
روشهای جستوجو
از بانکهای اطلاعاتی CENTRAL؛ MEDLINE؛ 10 بانک اطلاعاتی دیگر، و دو پایگاه ثبت کارآزمایی، همراه با بررسی منابع، جستوجو در استنادات، و تماس با نویسندگان مطالعه برای شناسایی مطالعات واجد شرایط استفاده کردیم. آخرین جستوجو در 3 ژانویه 2024 انجام شد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ریسپریدون و آریپیپرازول در مقایسه با دارونما ممکن است نشانههای تحریکپذیری را در کودکان مبتلا به ASD در کوتاهمدت کاهش دهند، اما لورازیدون در مقایسه با دارونما احتمالا تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر تحریکپذیری دارد. دیگر مزایا و آسیبهای بالقوه مشاهدهشده، شواهدی با قطعیت متوسط تا بسیار پائین داشتند. دادههای موجود امکان آنالیزهای جامع زیرگروه را فراهم نکردند.
برای ایجاد تعادل میان اثربخشی و بیخطری مداخلات که قطعیت کافی داشته باشند، و در حال حاضر کمیاب هستند (یا حتی در مورد جمعیت بزرگسال وجود ندارند)، انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده جدید با حجم نمونه بزرگتر الزامی است. نویسندگان باید ویژگیهای جمعیت و مداخله را بهطور شفاف گزارش کرده، و در صورت امکان دادههای تفکیکی یا دادههای فردی بیمار را ارائه دهند. علاوهبر این، برای جلوگیری از بروز مشکلات در طول فرایند ترکیب دادهها، باید روشهای اندازهگیری همسو و سازگار برای هر پیامد گزارش شوند.
حمایت مالی
این مرور کاکرین، منبع حمایت مالی اختصاصی نداشت.
ثبت
پروتکل از طریق 10.1002/14651858.CD014965 دردسترس است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
