ماکروگلوبولینمی والدنشتروم (Waldenstrom's macroglobulinaemia; WM) یک اختلال نادر لنفوپرولیفراتیو سلول B است که با اینفیلتراسیون مغز استخوان و تولید ایمونوگلوبولین مونوکلونال مشخص میشود. این بیماری نوعی لنفوم غیرهوچکین است که میتواند منجر به فوت بیمار شود. اعتقاد بر این است که عوامل آلکیلهکننده در درمان ماکروگلوبولینمی والدنشتروم برای تسکین نشانهها و افزایش طول عمر بیمار موثر هستند. نویسندگان این مرور یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده را با 92 شرکتکننده یافتند که در آن فلودارابین نسبت به رژیم درمانی حاوی عوامل آلکیلهکننده برای بیماران مبتلا به ماکروگلوبولینمی والدنشتروم که از قبل درمان شدند/عود کردند، برتر دانسته شد.
مطالعه چکیده کامل
ماکروگلوبولینمی والدنشتروم (Waldenstrom's macroglobulinaemia; WM) یک اختلال نادر لنفوپرولیفراتیو سلول B است که با اینفیلتراسیون مغز استخوان و تولید ایمونوگلوبولین مونوکلونال مشخص میشود. هنوز مشخص نیست که استفاده از عوامل آلکیلهکننده (alkylating agents)، مانند کلرامبوسیل (chlorambucil)، ملفالان (melphalan) یا سیکلوفسفامید (cyclophosphamide)، یک روش درمانی موثر هستند یا خیر.
اهداف
ارزیابی تاثیرات و بیخطری (safety) استفاده از عوامل آلکیلهکننده بر ماکروگلوبولینمی والدنشتروم (WM).
روشهای جستوجو
ما پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (شماره 1، 2008)، MEDLINE (1966 تا 2008)، EMBASE (1980 تا 2008)، پایگاه زیستپزشکی چین (1982 تا 2008) و فهرست منابع مقالات را جستوجو کردیم. ما همچنین مجموعه مقالات کنفرانسهای مرتبط را از سال 1990 تا 2008 بهصورت دستی جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) که به مقایسه استفاده از عوامل آلکیلهکننده همزمان با رادیوتراپی، اسپلنکتومی، پلاسمافرز، و پیوند سلولهای بنیادی در بیماران با تشخیص قطعی WM پرداختند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و به استخراج دادهها پرداختند. برای کسب اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. اطلاعات مربوط به عوارض جانبی را از کارآزماییها گردآوری کردیم.
نتایج اصلی
یک کارآزمایی شامل 92 شرکتکننده مبتلا به WM درمانشده از قبل/عودکننده، تاثیر فلودارابین (fludarabine) را در مقابل ترکیبی از سیکلوفسفامید (عامل آلکیلهکننده)، دوکسوروبیسین (doxorubicin) و پردنیزون (CAP) مقایسه کرد. نسبت خطر (HR) برای مرگومیر ناشی از درمان با فلودارابین در مقایسه با CAP برابر با 1.04، با خطای استاندارد 0.30 (95% CI؛ 0.58 تا 1.48) تخمین زده شد و نشان داد که تفاوت میانگین (MD) برای میانه (median) بقا (survival) معادل 4.00- ماه و 16.00 ماه برای مدت زمان پاسخ به درمان بود. نسبت خطر (relative risk) میزان پاسخدهی، 2.80 (95% CI؛ 1.10 تا 7.12) گزارش شد. هیچ تفاوت آماری در میزان بقای کلی (overall survival; OS) و میانه ماههای بقا وجود نداشت، درحالیکه بر اساس میزان پاسخ و مدت زمان پاسخ، به نظر میرسید فلودارابین برای بیماران مبتلا به ماکروگلوبولینمی که از قبل تحت درمان قرار داشتند/عود کردند، نسبت به CAP برتری داشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
اگرچه دهههاست که عوامل آلکیلهکننده استفاده شدهاند، هرگز در یک کارآزمایی تصادفیسازی شده مناسب بررسی نشدهاند. این مرور نشان داد که در حال حاضر هیچ شواهد وجود ندارد که نشان دهد عوامل آلکیلهکننده در درمان ماکروگلوبولینمی والدنشتروم موثر هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
