هدف از این مرور چیست؟
ما اثرات ایوابرادین (ivabradine) (چه به صورت درمان کوتاه‌مدت (< 6 ماه) و چه درمان طولانی‌مدت (≥ 6 ماه)) را در افراد مبتلا به نارسایی قلبی و حفظ شده (HFpEF، کسر جهشی بطن چپ معادل 50% یا بیشتر) یا کسر جهشی کاهش یافته (HFrEF، کسر جهشی بطن چپ کمتر از 40%) بررسی کردیم.
پیام‌های کلیدی
ما دریافتیم که مصرف طولانی‌مدت ایوابرادین هیچ تاثیری بر مرگ‌ومیر ناشی از علل قلبی‌عروقی در افراد مبتلا به HFrEF ندارد. ما همچنین دریافتیم که هیچ تفاوتی بین مصرف طولانی‌مدت ایوابرادین و دارونما (placebo) (درمان ساختگی)، مراقبت معمول، یا عدم درمان در میزان عوارض جانبی جدی در افراد مبتلا به HFrEF وجود ندارد.
چه چیزی در این مرور مورد بررسی قرار گرفت؟
نارسایی قلبی یک وضعیت شایع است و هنگامی رخ می‌دهد که عضله قلب برای پمپاژ کافی خون به سراسر بدن ضعیف است، در نتیجه نشانه‌هایی مانند تنگی نفس، خستگی، تورم پاها، و توانایی محدود در انجام ورزش ایجاد می‌شوند. حدود نیمی از افرادی که از نارسایی قلبی رنج می‌برند، طی پنج سال از زمان تشخیص می‌میرند. چندین دارو در درمان نارسایی قلبی موثر هستند؛ با این حال، ما می‌خواستیم بدانیم که ایوابرادین می‌تواند بقای بیماران را بهبود بخشد یا خیر. هفت مطالعه روی درمان کوتاه‌مدت (< 6 ماه) با ایوابرادین، و یازده مطالعه روی درمان طولانی‌مدت (6 ≥ ماه) با ایوابرادین متمرکز شدند. یک مطالعه هیچ اطلاعاتی را در مورد مدت زمان مصرف ایوابرادین ارائه نداد.
نتایج اصلی این مرور چه هستند؟
ما 19 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (نوعی مطالعه که در آن شرکت‌کنندگان با استفاده از یک روش تصادفی به یکی از دو یا چند گروه درمان اختصاص داده می‌شوند) را که در کل شامل 19,628 شرکت‌کننده بوده و ایوابرادین را بررسی کردند، وارد کردیم. یازده مطالعه روی HFrEF، سه مطالعه روی HFpEF، و یک مطالعه روی نارسایی قلبی با کسر جهشی میان-برد (HFmrEF) متمرکز بودند؛ در مطالعات باقی‌مانده جزئیاتی در مورد نارسایی قلبی ارائه نشد.
این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟
ما برای یافتن مطالعاتی که تا مارچ 2020 منتشر شدند، به جست‌وجو پرداختیم.
ما شواهدی را از وجود تفاوت در مورتالیتی قلبی‌عروقی و عوارض جانبی جدی بین درمان طولانی‌مدت با ایوابرادین و دارونما/مراقبت معمول/عدم درمان در شرکت‌کنندگان مبتلا به نارسایی قلبی با HFrEF پیدا نکردیم. با این وجود، به دلیل غیر مستقیم بودن (تعداد بیشتر مردان)، قطعیت شواهد موجود در سطح متوسط ارزیابی می‌شود.
نارسایی مزمن قلب یکی از شایع‌ترین وضعیت‌های پزشکی است، که بیش از 23 میلیون نفر را در سراسر جهان مبتلا کرده است. علیرغم اثبات تاثیر دارودرمانی چند دارویی مبتنی بر دستورالعمل در این وضعیت، نارسایی مزمن قلب هنوز علت بستری شدن مکرر بیماران در بیمارستان به شمار می‌آید، و حدود 50% بیماران طی پنج سال از زمان تشخیص می‌میرند.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی ایوابرادین (ivabradine) در افراد مبتلا به نارسایی مزمن قلب.
ما CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ و CPCI-S Web of Science را در مارچ 2020 جست‌وجو کردیم. ما ClinicalTrials.gov و ICTRP سازمان جهانی بهداشت را نیز جست‌وجو کردیم. فهرست منابع مطالعات وارد شده بررسی شدند. ما هیچ گونه محدودیت تاریخی یا زبانی را اعمال نکردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که در آنها شرکت‌کنندگان بزرگسال مبتلا به نارسایی مزمن قلب به‌طور تصادفی تحت درمان با ایوابرادین یا دارونما (placebo)/مراقبت معمول/عدم درمان قرار گرفتند. ما بین نوع نارسایی قلبی (نارسایی قلبی با کسر جهشی کاهش یافته یا نارسایی قلبی با کسر جهشی حفظ شده) و همچنین بین مدت زمان درمان با ایوابرادین (کوتاه‌مدت (<6 ماه) یا بلندمدت (≥ 6 ماه) تفاوت قائل شدیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود ارزیابی کرده، داده‌ها را استخراج و آنها را از نظر دقت (accuracy) بررسی کردند. ما خطر نسبی (RR) را با استفاده از مدل اثرات تصادفی محاسبه کردیم. ارزیابی جامع «خطر سوگیری (bias)» را برای همه مطالعات انجام دادیم. برای به‌دست آوردن اطلاعات گمشده با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم. پیامد اولیه عبارت بودند از: مورتالیتی ناشی از دلایل قلبی‌عروقی؛ کیفیت زندگی؛ زمان سپری شده تا اولین بستری در بیمارستان ناشی از نارسایی قلبی در طول پیگیری؛ و تعداد روزهایی که در دوره پیگیری به دلیل نارسایی قلبی در بیمارستان سپری شد. پیامدهای ثانویه ما، میزان وقوع عوارض جانبی جدی؛ ظرفیت انجام ورزش؛ و هزینه‌های اقتصادی (گزارش روایت‌گونه (narrative report)) بودند. قطعیت شواهد را با استفاده از روش‌شناسی درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
ما 19 مطالعه (76 گزارش) را با مجموعا 19,628شرکت‌کننده (متوسط سن 60.76 سال، 60% مرد) وارد کردیم. با این حال، داده‌های مطالعات اندکی وارد متاآنالیز شدند، زیرا ناهمگونی در طراحی کارآزمایی (نوع نارسایی قلبی) و گزارش‌دهی و اندازه‌گیری پیامد، وجود داشت. به‌طور کلی، خطر سوگیری در مطالعات وارد شده از پائین تا بالا متفاوت بود، و جزئیات کافی برای قضاوت در چندین مورد ارائه نشد.
ما توانستیم دو متاآنالیز را با تمرکز بر شرکت‌کنندگان مبتلا به نارسایی قلبی با کسر جهشی کاهش یافته (HFrEF) و درمان طولانی‌مدت ایوابرادین، انجام دهیم. شواهدی به دست آمد که هیچ تفاوتی بین ایوابرادین و دارونما/مراقبت معمول/عدم درمان برای مورتالیتی ناشی از دلایل قلبی‌عروقی وجود ندارد (RR: 0.99؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.11؛ 3 مطالعه؛ 17,676 شرکت‌کننده؛ I2 = 33%؛ شواهد با قطعیت متوسط). علاوه بر این، شواهد حاکی از عدم وجود تفاوت در میزان عوارض جانبی جدی میان شرکت‌کنندگان مبتلا به HFrEF بود که به‌طور تصادفی وارد گروه‌های دریافت کننده طولانی‌مدت ایوابرادین در مقایسه با دارونما، مراقبت‌های معمول، یا عدم درمان شدند (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.00؛ 2 مطالعه؛ 17,399 شرکت‌کننده؛ I2 = 12%؛ شواهد با قطعیت متوسط). ما قادر به انجام متاآنالیز برای سایر پیامدها نبودیم، و اعتماد کمی به یافته‌های به دست آمده از مطالعات فردی داریم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.