چهار مطالعه (یک cRCT، دو CBAs، و یک مطالعه غیرتصادفی‌‌سازی شده با طراحی متقاطع) معیارهای ورود را داشتند. همه مطالعات از کاربرد زمینی لاروکش‌ها استفاده کردند (تحویل دستی لاروکش‌ها توسط افراد)؛ یک مطالعه به ارزیابی عوامل شیمیایی و سه مطالعه به ارزیابی عوامل میکروبی پرداختند. مطالعات در گامبیا، تانزانیا، کنیا، و سریلانکا انجام شدند. سه مطالعه در مناطقی انجام شد که وسعت زیستگاه‌های آبی پشه گستردگی کمتری داشتند (کمتر از 1 کیلومتر مربع)، و وسعت زیستگاه‌های آبی در یک مطالعه گسترده‌تر بودند (بیش از 1 کیلومتر مربع؛ یک مطالعه متقاطع از گامبیا).

برای زیستگاه‌های آبی کمتر از 1 کیلومتر مربع، یک cRCT هشت روستا را در سریلانکا، به منظور ارزیابی لاروکشی شیمیایی با استفاده از تنظیم کننده رشد حشرات، تصادفی‌سازی کرد؛ و دو مطالعه CBA انجام شده در کنیا و تانزانیا به بررسی لاروکش‌های میکروبی پرداختند. در این cRCT، لاروکشی در تمام روستاها، در مقایسه با عدم استفاده از لاروکشی، با شیوع پایین‌تر مالاریا (میزان نسبت (rate ratio): 0.24؛ 4649 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت پایین) و شیوع انگل (خطر نسبی (RR)؛ 0.26؛ 5897 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت پایین) همراه بود. دو مطالعه CBA شیوع پایین‌تر مالاریا را در طول دوره مداخله گزارش کردند (شیوع انگل، RR: 0.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 0.89؛ 70902 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پایین). مطالعه‌ای که در کنیا انجام شد کاهش بروز موارد جدید مالاریا را نیز گزارش کرد (RR: 0.62؛ 95%CI؛ 0.38 تا 1.01؛ 720 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پایین).

برای زیستگاه‌های آبی بیش از 1 کیلومتر مربع، کارآزمایی غیر تصادفی‌سازی شده متقاطع که از لاروکش‌های میکروبی استفاده می‌کرد، تاثیری را بر بروز مالاریا (RR: 1.58؛ 95% CI؛ 0.94 تا 2.65؛ 4226 شرکت‌کننده)، یا شیوع انگل (RR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.41 تا 3.20؛ 3547 شرکت‌کننده) نشان نداد؛ هر دو دارای شواهدی با قطعیت بسیار پایین بودند. یک کارآزمایی که در گامبیا انجام شد نیز میانگین سطح هموگلوبین را گزارش کرد، هیچ تفاوتی در طول چهار مقایسه مشاهده نشد (تفاوت میانگین: 0.13-؛ 95% CI؛ 0.40- تا 0.13؛ 3586 شرکت‌کننده).

با توجه به داده‌های گزارش نشده و ازدست‌رفته، قادر به خلاصه‌سازی یا ترکیب پیامدهای حشره‌شناسی نبودیم.