سوال مطالعه مروری
آیا تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک به دست آمده از شیر گاو که به جای پروتئین‌های کامل، حاوی پروتئین‌های از پیش هضم شده (هیدرولیز شده) هستند، هضم آنها را بهبود می‌بخشد و خطر بروز مشکلات شدید گوارشی را کاهش می‌دهد؟
پیشینه
نوزادان پره‌ترم اغلب مشکلاتی در هضم شیر خشک به دست آمده از شیر گاو نسبت به شیر مادر دارند و شیر خشک به دست آمده از شیر گاو ممکن است خطر بروز مشکلات شدید گوارشی را برای نوزادان پره‌ترم (متولد شده قبل از موعد مقرر) افزایش دهد. اگر نوزادان نارس از شیر خشک به دست آمده از شیر گاو تغذیه شوند (وقتی شیر مادر در دسترس نباشد)، استفاده از شیر خشکی که پروتئین آن تا حدی هضم شده است (« هیدرولیز شده») به جای شیر خشک استاندارد (با پروتئین‌های دست نخورده) ممکن است خطر ابتلا را به این مشکلات کاهش دهد. با این حال، شیر خشک‌های هیدرولیز شده، گران‌تر از شیر خشک‌های استاندارد هستند، و ممکن است عوارض جانبی خاصی داشته باشند که با شیر خشک‌های استاندارد دیده نمی‌شوند. با توجه به این نگرانی‌ها، ما همه شواهد موجود را از کارآزمایی‌های بالینی مرور کردیم که این نوع از شیر خشک‌ها را برای تغذیه نوزادان پره‌ترم مقایسه کردند.
ویژگی‌های مطالعه
در جست‌وجوهای انجام شده در بانک‌های اطلاعاتی پزشکی تا 28 ژانویه 2019، 11 کارآزمایی مرتبط را پیدا کردیم؛ بیشتر آنها حجم نمونه کوچک (در مجموع 665 نوزاد) و ضعف روش‌شناسی داشتند.
نتایج کلیدی
در حال حاضر، شواهد موجود نشان می‌دهد که تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک هیدرولیز شده (به جای شیر خشک استاندارد) طی بستری اولیه در بیمارستان، فواید و مضرات مهمی برای آنها ندارند. با این حال، این یافته هنوز قطعی نیست، و انجام کارآزمایی‌های بزرگتر و با کیفیت بهتر برای فراهم آوردن شواهد به منظور کمک به پزشکان و خانواده‌ها در جهت انتخاب‌های آگاهانه در مورد این موضوع مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
اطلاعات حاصل از این کارآزمایی‌ها هیچ شواهد قوی و ثابتی را فراهم نمی‌کند که تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک هیدرولیز شده نسبت به شیر خشک استاندارد منجر به بهبود یا بدتر شدن مشکلات گوارشی یا تغییر در خطر ابتلا به مشکلات شدید گوارشی می‌شوند.
کارآزمایی‌های شناسایی شده فقط شواهدی را با قطعیت پائین در مورد تأثیر تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک حاوی پروتئین هیدرولیز شده در برابر شیر خشک استاندارد ارائه می‌دهد. داده‌های موجود از این نتیجه‌گیری پشتیبانی نمی‌کنند که تغذیه با پروتئین هیدرولیز شده تاثیری بر خطر عدم تحمل غذایی یا انتروکولیت نکروزان می‌گذارد. برای ارائه برآورد‌های مطمئن‌تر و دقیق‌تر از اثربخشی و هزینه-اثربخشی، انجام کارآزمایی‌های بزرگ و عملی بیشتری لازم است.
هنگامی که شیر مادر برای تغذیه نوزادان پره‌ترم در دسترس نباشد، شیر خشک حاوی پروتئین هیدرولیز شده به جای شیر خشک استاندارد به دست آمده از شیر گاو (با پروتئین‌های سالم و دست نخورده)، اغلب مورد استفاده قرار می‌گیرد، زیرا تصور می‌شود که بهتر تحمل شده و احتمالا کمتر منجر به عوارض می‌شود. با این حال، شیر خشک حاوی پروتئین هیدرولیز شده گران‌تر از شیر خشک‌های استاندارد هستند، و این نگرانی وجود دارد که استفاده از آنها در بالین توسط شواهدی با کیفیت بالا پشتیبانی نمی‌شود.
بررسی تأثیرات تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک حاوی پروتئین هیدرولیز شده (در مقابل شیر خشک استاندارد به دست آمده از شیر گاو) بر خطر عدم تحمل غذایی، انتروکولیت نکروزان و دیگر موارد موربیدیتی و مورتالیتی.
ما از استراتژی استاندارد جست‌وجو در گروه نوزادان کاکرین شامل جست‌وجوهای الکترونیک در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 1؛ 2019)؛ در کتابخانه کاکرین؛ Ovid MEDLINE (1966 تا 28 ژانویه 2019)؛ Ovid Embase (1980 تا 28 ژانویه 2019)؛ و Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL) (28 ژانویه تا 2019)، همچنین مجموعه مقالات کنفرانس و مرورهای قبلی، استفاده کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده که به مقایسه تغذیه نوزادان پره‌ترم با شیر خشک حاوی پروتئین هیدرولیز شده با شیر خشک استاندارد به دست آمده از شیر گاو (هیدرولیز نشده) پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم قابلیت ورود کارآزمایی‌ها و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما اثرات درمان را، همانطور که در کارآزمایی‌های مجزا توصیف شدند، تجزیه‌وتحلیل کرده و خطرات نسبی و تفاوت‌های خطر را برای داده‌های دو حالتی، و تفاوت‌های میانگین را برای داده‌های پیوسته، با 95% فواصل اطمینان متناظر آنها، گزارش کردیم. ما از یک مدل اثر ثابت در متاآنالیزها (meta-analyses) استفاده کرده و علل بالقوه ناهمگونی را در تجزیه‌و‌تحلیل‌های حساسیت (sensitivity) مورد بررسی قرار دادیم. ما کیفیت شواهد را در سطح پیامد با استفاده از رویکرد GRADE ارزیابی کردیم.
ما 11 کارآزمایی را برای ورود به این مرور شناسایی کردیم. همه کارآزمایی‌ها کوچک بوده (کل شرکت‌کنندگان: 665 نوزاد) و محدودیت‌های روش‌شناسی مختلف از جمله عدم قطعیت در مورد روش‌ها برای اطمینان یافتن از پنهانسازی تخصیص و کورسازی درست داشتند. اکثر شرکت‌کنندگان نوزادان پره‌ترم با سن بارداری کمتر از حدود 34 هفته یا با وزن هنگام تولد کمتر از حدود 1750 گرم بودند که از نظر بالینی باثبات محسوب شدند. تعداد کمتری از شرکت‌کنندگان، بسیار پره‌ترم، با وزن بسیار کم هنگام تولد یا دارای محدودیت رشد بودند. بیشتر کارآزمایی‌ها هیچ تاثیری را بر عدم تحمل غذایی پیدا نکردند که با میانگین حجم باقیمانده از معده قبل از تغذیه، بروز اتساع شکمی یا دیگر علائم دستگاه گوارش که باعث نگرانی شدند، یا زمان لازم برای دستیابی به تغذیه کامل روده‌ای ارزیابی شدند (متاآنالیز محدود بود زیرا مطالعات از معیارهای مختلف استفاده کردند). متاآنالیز هیچ تاثیری را بر خطر ابتلا به انتروکولیت نکروزان نشان نداد (خطر نسبی (RR) معمول: 1.10؛ 95% CI؛ 0.36 تا 3.34؛ تفاوت خطر (RD): 0.00؛ 95% CI؛ 0.03- تا 0.04؛ 5 کارآزمایی، 385 نوزاد) (شواهد با قطعیت پائین؛ به دلیل عدم دقت و ضعف در طراحی کاهش یافت).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.