تعداد 37 RCT (شامل 4023 زن) را وارد مرور کردیم. سطح کیفیت این شواهد از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های اصلی عبارت بودند از گزارش‌دهی ضعیف از روش‌های انجام مطالعه، ناهمگونی، و عدم دقت.

مش دائمی در برابر ترمیم بافت اصلی

آگاهی از پرولاپس یک تا سه سال پس از ترمیم مش کمتر محتمل بود (خطر نسبی (RR): 0.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.54 تا 0.81؛ 12 RCT؛ n = 1614؛ I² = 3%، شواهد با کیفیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که 19% از زنان از بروز پرولاپس پس از ترمیم بافت اصلی آگاه باشند، آنگاه بین 10% و 15% از زنان نسبت به بروز پرولاپس پس از ترمیم مش دائمی آگاهی خواهند داشت.

نرخ تکرار جراحی برای پرولاپس در گروه تحت درمان با مش پائین‌تر بود (RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.88؛ 12 RCT؛ n = 1675؛ I² = 0%، شواهد با کیفیت متوسط). هیچ شواهدی از تفاوت بین گروه‌ها در نرخ تکرار جراحی برای بی‌اختیاری وجود نداشت (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.83؛ 9 RCT؛ 1284 = n؛ I² = 21%، شواهد با کیفیت پائین). تعداد بیشتری از زنان تحت درمان در گروه مش خواستار تکرار جراحی برای ترکیبی از پیامدهای پرولاپس، بی‌اختیاری استرسی، یا مواجهه با مش بودند (RR: 2.40؛ 95% CI؛ 1.51 تا 3.81؛ 7 RCT؛ 867 = n؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که 5% از زنان خواستار تکرار جراحی پس از ترمیم بافت اصلی باشند، آنگاه بین 7% و 18% از آنها در گروه تحت درمان با مش دائمی مایل به تکرار جراحی خواهند بود. هشت درصد از زنان تحت درمان در گروه مش خواستار تکرار جراحی برای مواجهه با مش بودند.

عود پرولاپس در زمان معاینه پس از ترمیم مش کمتر محتمل بود (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.53؛ 21 RCT؛ 2494 = n؛ I² = 73%، شواهد با کیفیت پائین). این یافته پیشنهاد می‌کند در صورتی که 38% از زنان پس از ترمیم بافت اصلی دچار عود پرولاپس شوند، آنگاه بین 11% و 20% از آنها پس از ترمیم مش دچار عود پرولاپس خواهند شد.

مش دائمی با نرخ‌های بالاتری از بی‌اختیاری استرسی جدید (de novo stress incontinence) (RR: 1.39؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.82؛ 12 RCT؛ 1512 زن؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین) و آسیب مثانه (RR: 3.92؛ 95% CI؛ 1.62 تا 9.50؛ 11 RCT؛ 1514 = n؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) همراه بود. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در نرخ‌های موارد جدید دیسپارونی (dyspareunia) میان گروه‌ها دیده نشد (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.47؛ 11 RCT؛ 764 = n؛ I² = 21%؛ شواهد با کیفیت پائین). به دلیل وجود شواهدی با کیفیت بسیار پائین، تاثیرات مداخله بر کیفیت زندگی نامطمئن بود.

مش قابل جذب در برابر ترمیم بافت اصلی

شواهدی با کیفیت بسیار پائین در رابطه با اثربخشی هر یک از انواع روش‌های ترمیمی تا دو سال پس از ترمیم بر نرخ آگاهی از پرولاپس وجود داشت (RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.44؛ 1 RCT؛ 54 = n).

شواهدی با کیفیت بسیار پائین در رابطه با اثربخشی هر یک از انواع روش‌های ترمیمی بر نرخ تکرار جراحی برای پرولاپس به دست آمد (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.09 تا 2.40؛ 1 RCT؛ 66 = n).

عود پرولاپس در زمان معاینه در گروه تحت درمان با مش کمتر محتمل بود (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.96؛ 3 RCT؛ 292 = n؛ I² = 21%، شواهد با کیفیت پائین).

تاثیر هر دو شکل ترمیم برای پیامدهای ادراری، دیسپارونی و کیفیت زندگی نامطمئن بود.

گرافت‌های بیولوژیکی در برابر ترمیم بافت اصلی

شواهدی مبنی بر تفاوت بین گروه‌ها در مدت یک تا سه سال پس از ترمیم به لحاظ پیامد آگاهی از پرولاپس وجود نداشت (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.43؛ 7 RCT؛ n = 777، شواهد با کیفیت پائین).

هیچ شواهدی از تفاوت بین گروه‌ها در پیامد تکرار جراحی برای پرولاپس دیده نشد (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.61 تا 2.44؛ 5 RCT؛ 306 = n؛ I² = 8%، شواهد با کیفیت پائین).

تاثیر هر یک از رویکردها در رابطه با عود پرولاپس بسیار نامطمئن بود (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.47؛ 7 RCT؛ 587 = n؛ I² = 59%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین گروه‌ها به لحاظ پیامدهای دیسپارونی یا کیفیت زندگی دیده نشد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).