عود نقرس حاد چیست و NSAIDها چه هستند؟
نقرس (gout) ناشی از رسوب کریستال‌های اورات مونوسدیم درون و اطراف مفاصل است و معمولا به صورت دوره‌های خود محدود شده آرتریت حاد ظاهر می‌شود.
NSAIDها (داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (non-steroidal anti-inflammatory drugs)) داروهایی هستند که درد و التهاب را کاهش می‌دهند اما ممکن است خطر زخم‌های گوارشی و خونریزی را افزایش دهند. مهار کننده‌های انتخابی سیکلواکسیژناز (COX)-2 (به اختصار COXIBs) زیر-گروهی از NSAIDها هستند که منجر به زخم معده کمتری می‌شوند.
ویژگی‌های مطالعه
این یک نسخه به‌روز شده از یک مرور کاکرین است که برای اولین بار در سال 2014 منتشر شد و در 28 آگوست 2020 به‌روز شد، و 28 کارآزمایی (3406 شرکت‌کننده) را شناسایی کرد. اکثر شرکت‌کنندگان مرد بودند (69% تا 100%)، در رده سنی 44 تا 66 سال، که نقرس حاد آنها کمتر از 48 ساعت طول کشید.
یک کارآزمایی (30 شرکت‌کننده) دارونما (placebo) را با یک NSAID مقایسه کرد، 13 کارآزمایی (518 شرکت‌کننده) یک NSAID را با NSAID دیگر، 6 کارآزمایی (1244 شرکت‌کننده) NSAIDها را با COXIBها، 5 کارآزمایی (772 شرکت‌کننده) گلوکوکورتیکوئیدها را با NSAIDها، 1 کارآزمایی مهار کننده‌های اینترلوکین-1 را با NSAIDها (225 شرکت‌کننده)، 1 کارآزمایی طب سوزنی به همراه تابش مادون قرمز را با NSAIDها (163 شرکت‌کننده)، و 1 کارآزمایی، کلشی‌سین را با NSAIDها (399 شرکت‌کننده) مقایسه کردند. نتایج کلیدی را برای مقایسه اولیه، NSAIDها در برابر دارونما، به شرح زیر ارائه می‌کنیم.
نتایج کلیدی
NSAID در برابر دارونما
بهبود درد به میزان بیش از 50% پس از 24 ساعت
47 نفر بیشتر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند نسبت به افرادی که دارونما دریافت می‌کردند، بیش از 50% بهبود درد را گزارش کردند
- 73 نفر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند، بیش از 50% بهبود درد را گزارش کردند
- 26 نفر از هر 100 نفری که دارونما مصرف می‌کردند، بیش از 50% بهبود درد را گزارش کردند
بهبود تورم به میزان بیش از 50% پس از 24 ساعت
6 نفر بیشتر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند نسبت به افرادی که دارونما دریافت می‌کردند، بیش از 50% بهبود تورم را گزارش کردند
- 86 نفر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند، بیش از 50% بهبود تورم را گزارش کردند
- 80 نفر از هر 100 نفری که دارونما مصرف می‌کردند، بیش از 50% بهبود تورم را گزارش کردند
بهبود عملکرد در 24 ساعت
20 نفر بیشتر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند نسبت به افرادی که دارونما دریافت می‌کردند، بهبود عملکرد داشتند
- 27 نفر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند، بهبود عملکرد را گزارش کردند
- 7 نفر از هر 100 نفری که دارونما مصرف می‌کردند، بهبود عملکرد را گزارش کردند
عوارض جانبی
10 نفر کمتر از هر 100 نفری که NSAID مصرف می‌کردند نسبت به افرادی که دارونما دریافت می‌کردند، عوارض جانبی را گزارش کردند
- از هر 100 نفری که NSAID مصرف می کردند، 3 نفر دچار عوارض جانبی شدند
- از هر 100 نفری که دارونما مصرف می کردند، 13 نفر دچار عوارض جانبی شدند
هیچ موردی از خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی گزارش نشد.
کیفیت شواهد
شواهدی با قطعیت پائین از 1 مطالعه نشان می‌دهد که NSAIDها در مقایسه با دارونما ممکن است درد را پس از 24 ساعت بهبود بخشند.
شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهد که NSAIDها احتمالا در کاهش درد و التهاب با COXIBها برابر هستند، اما عوارض جانبی بیشتری دارند، و NSAIDها احتمالا به اندازه گلوکوکورتیکوئیدها برای تسکین درد مفید هستند، اما احتمالا برای درمان تورم سودمندتر بوده و عوارض جانبی بیشتری را ایجاد می‌کنند. از کارآزمایی‌های منفرد، فقط شواهدی با قطعیت پائین برای مقایسه NSAID در برابر ریلوناسپت (rilonacept) و NSAID در برابر طب سوزنی یا یک NSAID در برابر NSAID دیگر در دسترس بود، که شامل بسیاری از NSAIDهایی می‌شدند که دیگر استفاده بالینی ندارند.
شواهدی با قطعیت پائین از 1 کارآزمایی کنترل شده با دارونما نشان می‌دهد که NSAIDها ممکن است درد را در 24 ساعت بهبود بخشند و احتمالا تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر عملکرد بیمار، التهاب یا عوارض جانبی ناشی از درمان نقرس حاد داشته باشند. شواهدی با قطعیت متوسط نشان می‌دهد که COXIBها و NSAIDهای غیر-انتخابی احتمالا از نظر بهبود درد، عملکرد بیمار، التهاب و موفقیت درمان به یک اندازه مفید باشند، اگرچه NSAIDهای غیر-انتخابی احتمالا میزان خروج بیماران را از مطالعه به دلیل عوارض جانبی و مجموع عوارض جانبی افزایش می‌دهند. شواهدی با قطعیت متوسط حاکی از آن است که گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک و NSAIDها احتمالا از نظر تسکین درد، بهبود عملکرد و موفقیت درمان به یک اندازه مفید باشند. میزان خروج بیماران از درمان به دلیل عوارض جانبی نیز بین گروه‌ها مشابه بود، اما NSAIDها احتمالا منجر به وقوع عوارض جانبی کلی بیشتری می‌شوند. شواهدی با قطعیت پائین نشان می‌دهد که هیچ تفاوتی از نظر التهاب بین گروه‌ها وجود ندارد. تنها شواهد با قطعیت پائین برای مقایسه NSAID در برابر ریلوناسپت و NSAID در برابر طب سوزنی از کارآزمایی‌های منفرد، یا یک NSAID در برابر NSAID دیگر در دسترس بود، که شامل بسیاری از NSAIDهایی بود که دیگر مورد استفاده بالینی نیستند. اگرچه این داده‌ها برای حمایت از نتیجه‌گیری‌های قطعی کافی نبودند، اما با توصیه‌های راهنمای بالینی مبتنی بر شواهد حاصل از مطالعات مشاهده‌ای، یافته‌های مربوط به سایر آرتریت‌های التهابی و اجماع متخصصان که همگی از استفاده از NSAIDها برای نقرس حاد حمایت می‌کنند، در تضاد نیستند.
نقرس (gout) یک آرتریت التهابی است که در نتیجه رسوب کریستال‌های مونوسدیم اورات (monosodium urate crystal) داخل و اطراف مفاصل ایجاد می‌شود. از داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (non-steroidal anti-inflammatory drugs; NSAIDs) برای درمان نقرس حاد استفاده می‌شود. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین بار در سال 2014 منتشر شد.
ارزیابی مزایا و مضرات داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (NSAIDs) (از جمله مهارکننده‌های سیکلو-اکسیژناز-2 (COX-2) (COXIBs)) در درمان نقرس حاد.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE و Embase را برای یافتن مطالعات تا 28 آگوست 2020 جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیتی را در رابطه با زبان نگارش یا تاریخ انتشار مقاله اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTهایی را در نظر گرفتیم که NSAIDها را با دارونما (placebo) یا درمان دیگر در مدیریت بالینی نقرس حاد مقایسه کردند. پیامدهای اصلی شامل درد، التهاب، عملکرد، ارزیابی کلی گزارش شده توسط شرکت‌کننده، کیفیت زندگی، کناره‌گیری از مطالعه به دلیل بروز عوارض جانبی، و کل عوارض جانبی بودند.
از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین استفاده کردیم.
تعداد 28 کارآزمایی (3406 شرکت‌کننده) را در این نسخه به‌روز شده وارد کردیم، که شامل 5 کارآزمایی جدید بود. یک کارآزمایی (30 شرکت‌کننده) NSAIDها را با دارونما، 6 کارآزمایی (1244 شرکت‌کننده) NSAIDهای غیر-انتخابی را با مهارکننده‌های انتخابی سیکلو-اکسیژناز-2 (COX-2) (COXIBs)؛ 5 کارآزمایی (712 شرکت‌کننده) NSAIDها را با گلوکوکورتیکوئیدها، 13 کارآزمایی یک NSAID را با NSAID دیگر (633 شرکت‌کننده)، و کارآزمایی‌های منفرد NSAIDها را با ریلوناسپت (rilonacept) (225 شرکت‌کننده)، طب سوزنی (acupuncture) (163 شرکت‌کننده)، و کلشی‌سین (colchicine) (399 شرکت‌کننده) مقایسه کردند. بیشتر کارآزمایی‌ها در معرض خطر سوگیری‌های (bias) انتخاب، عملکرد و تشخیص قرار داشتند.
داده‌های عددی را برای مقایسه اولیه NSAIDها در برابر دارونما و خلاصه نتایج را برای دو مقایسه - NSAIDها در برابر مهارکننده‌های COX-2 و NSAIDها در برابر گلوکوکورتیکوئیدها - گزارش می‌کنیم.
شواهد با قطعیت پائین (به دلیل وجود سوگیری و عدم-دقت) از 1 کارآزمایی (30 شرکت‌کننده)، مربوط به مقایسه NSAIDها در مقابل دارونما بود. تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان (11/15) ممکن است 50% کاهش درد در 24 ساعت با NSAIDها نسبت به دارونما (4/15) داشته باشند (خطر نسبی (RR): 2.7؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.1 تا 6.7)، با بهبودی مطلق معادل 47% (3.5% بیشتر تا 152.5% بیشتر). NSAIDها ممکن است پس از چهار روز تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر التهاب (تورم) بر جای بگذارند (13/15 شرکت‌کننده دریافت کننده NSAIDها در برابر 12/15 شرکت‌کننده دریافت کننده دارونما؛ RR: 1.1؛ 95% CI؛ 0.8 تا 1.5)، با بهبودی مطلق 6.4% (16.8% کمتر تا 39.2% بیشتر). این داروها می‌توانند در 24 ساعت تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر عملکرد بیمار داشته باشند (مقیاس 4 امتیازی؛ 1 = برطرف شدن کامل بیماری) (4/15 شرکت‌کننده در گروه NSAIDها در برابر 1/15 شرکت‌کننده در گروه دارونما؛ RR: 4.0؛ 95% CI؛ 0.5 تا 31.7) با بهبودی مطلق معادل 20% (3.3% کمتر تا 204.9% بیشتر). هم‌چنین ممکن است تفاوتی اندک تا عدم تفاوت در تعداد موارد خروج از مطالعه به دلیل بروز عوارض جانبی (0 رویداد در هر دو گروه) یا در کل عوارض جانبی ایجاد کنند؛ دو مورد عارضه جانبی (تهوع و پلی‌اوری (polyuria)) در گروه دارونما گزارش شد (RR: 0.2؛ 95% CI؛ 0.0؛ 3.8)، با تفاوت مطلق معادل 10.7% بیشتر (13.2% کمتر تا 38% بیشتر). موفقیت درمان و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت اندازه‌گیری نشدند.
شواهدی با قطعیت متوسط (به دلیل سوگیری کاهش یافت) از 6 کارآزمایی (1244 شرکت‌کننده)، مربوط به مقایسه NSAIDهای غیر-انتخابی و مهارکننده‌های انتخابی COX-2 (به اختصار COXIBs) بود. NSAIDهای غیر-انتخابی در مقایسه با COXIBها احتمالا باعث تفاوتی اندک تا عدم تفاوت در درد (تفاوت میانگین (MD): 0.03؛ 95% CI؛ 0.07 پائین‌تر تا 0.14 بالاتر)، تورم (MD: 0.08؛ 95% CI؛ 0.07 کمتر تا 0.22 بالاتر)، موفقیت درمان (MD: 0.08؛ 95% CI؛ 0.04 کمتر تا 0.2 بالاتر)، یا کیفیت زندگی (MD: -0.2؛ 95% CI؛ 6.7- تا 6.3) می‌شوند. شواهدی با قطعیت پائین (برای سوگیری و عدم-دقت کاهش یافت) نشان می‌دهد که هیچ تفاوتی در عملکرد بیماران (MD: 0.04؛ 95% CI؛ 0.17- تا 0.25) بین گروه‌ها وجود ندارد. NSAIDهای غیر-انتخابی احتمالا تعداد موارد خروج از مطالعه را به دلیل بروز عوارض جانبی (RR: 2.3؛ 95% CI؛ 1.3 تا 4.1) و کل عوارض جانبی (عمدتا عوارض گوارشی) (RR: 1.9؛ 95% CI؛ 1.4 تا 2.8) افزایش می‌دهند.
شواهدی با قطعیت متوسط (به دلیل سوگیری کاهش یافت) از 5 کارآزمایی (712 شرکت‌کننده)، مربوط به مقایسه NSAIDها در مقابل گلوکوکورتیکوئیدها بود. NSAIDها احتمالا تفاوتی اندک تا عدم تفاوت را در درد (MD: 0.1؛ 95% CI؛ 2.7- تا 3.0)، التهاب (MD: 0.3؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.6)، عملکرد بیمار (MD: -0.2؛ 95% CI؛ 2.2- تا 1.8)، یا موفقیت درمان (RR: 0.9؛ 95% CI؛ 0.7 تا 1.2) ایجاد می‌کنند. هیچ تفاوتی در میزان خروج بیماران از مطالعه به دلیل بروز عوارض جانبی با NSAIDها در مقایسه با گلوکوکورتیکوئیدها وجود نداشت (RR: 2.8؛ 95% CI؛ 0.5 تا 14.2). کاهش در مجموع عوارض جانبی با گلوکوکورتیکوئیدها در مقایسه با NSAIDها دیده شد (RR: 1.6؛ 95% CI؛ 1.0 تا 2.5).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.