درد حاد پس از بروز آسیب، اغلب خیلی سریع احساس می‌شود. بسیاری از افرادی که جراحی می‌کنند، درد متوسط یا شدیدی پس از آن دارند. داروهای مسکّن در افرادی که درد حاد دارند، اغلب به دنبال جراحی دندان عقل، تست شده‌اند. این درد معمولا با داروهای مسکّن خوراکی درمان می‌شود. نتایج را می‌توان به انواع دیگر درد حاد هم تعمیم داد.
مجموعه‌ای از مرورهای کاکرین به این موضوع می‌پردازند که مسکّن‌ها چه عملکردی دارند. ما می‌دانیم که در برخی شرایط، ترکیب آنالژزیک‌های مختلف در یک قرص نسبت به هر یک از آنها به‌تنهایی، تسکین درد خوبی برای افراد بیشتری ایجاد می‌کنند. این امر به ویژه با استفاده از ترکیبی از دو داروی مسکّن که با مکانیسم‌های متفاوتی کار می‌کنند، صادق است. این مرور به این موضوع پرداخت که ترکیب ایبوپروفن و کدئین در تسکین درد متوسط یا شدید پس از جراحی چقدر خوب بوده، و به‌روزرسانی مرور قبلی انجام شده در سال 2013 است.
برای مرور اولیه، شش مطالعه را با 1342 شرکت‌کننده پیدا کردیم. برای این به‌روزرسانی تا دسامبر 2014 جست‌وجو کردیم، اما هیچ مطالعه دیگری را نیافتیم. ایبوپروفن 400 میلی‌گرم به همراه دوزهای بالای کدئین (25.6 میلی‌گرم تا 60 میلی‌گرم) منجر به تسکین موثر درد برای بیش از 6 نفر از هر 10 شرکت‌کننده (64%)، در مقایسه با کمتر از 2 نفر از هر 10 شرکت‌کننده (18%) با دارونما شد (شواهد با کیفیت متوسط).
عوارض جانبی با نرخ‌های مشابه با ترکیب ایبوپروفن/کدئین و دارونما در این مطالعات تک-دوز رخ داد (شواهد با کیفیت متوسط). هیچ گونه عوارض جانبی جدی یا انصراف از ادامه درمان به دلیل بروز عوارض جانبی با داروی ترکیبی گزارش نشدند. مهم است که از دوز توصیه شده برای این داروی مسکّن ترکیبی تجاوز نشود.
ترکیب ایبوپروفن 400 میلی‌گرم به همراه کدئین 25.6 میلی‌گرم تا 60 میلی‌گرم اثربخشی ضد-درد خوبی را نشان می‌دهد. داده‌های بسیار محدود نشان می‌دهد که این ترکیب بهتر از دوز یکسان هر دو دارو به‌تنهایی است، و تعداد مشابهی از افراد دچار عوارض جانبی با این ترکیب مانند دارونما می‌شوند.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 3، سال 2013 منتشر شد. شواهد خوبی وجود دارد که ترکیب دو آنالژزیک مختلف در دوزهای ثابت در یک قرص واحد می‌توانند تسکین بهتری را برای درد حاد و سردرد نسبت به هر یک از آنها به‌تنهایی ایجاد کنند، و اینکه تاثیرات خاص دارو اساسا افزایشی هستند. به نظر می‌رسد که این مساله در مورد ترکیب طیفی از داروها در درمان درد پس از جراحی و سردرد میگرنی، و هنگام تست در کارآزمایی‌های مشابه و متفاوت صدق می‌کند. برخی از ترکیب‌های ایبوپروفن و کدئین، بدون نیاز به نسخه (اما معمولا فقط از داروخانه‌ها) در جایی که دوز کدئین کمتر است، و با نسخه زمانی که دوز کدئین بالاتر است، در دسترس قرار دارند.
استفاده از آنالژزیک‌های ترکیبی حاوی کدئین به دلیل استفاده نادرست از داروهای بدون نسخه، منبع نگرانی بوده است.
بررسی اثربخشی آنالژزیک و عوارض جانبی تک-دوز ایبوپروفن به همراه کدئین در مدیریت بالینی درد حاد متوسط تا شدید پس از جراحی، با استفاده از روش‌هایی که اجازه مقایسه آن را با دیگر آنالژزیک‌های ارزیابی شده در کارآزمایی‌های استاندارد با استفاده از روش‌ها و پیامدهای تقریبا یکسان فراهم کردند.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database)، ClinicalTrials.gov، و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. تاریخ آخرین جست‌وجو 1 دسامبر 2014 بود.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، کنترل شده با دارونما (placebo) یا ماده فعال، در مورد تاثیر تک-دوز ایبوپروفن خوراکی به همراه کدئین در درمان درد حاد پس از جراحی در بزرگسالان.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به بررسی کارآزمایی‌ها برای ورود به این مرور، ارزیابی خطر سوگیری (bias)، و استخراج داده‌ها پرداختند. از ناحیه زیر منحنی تسکین درد در برابر زمان استفاده کردیم تا نسبتی را از شرکت‌کنندگان به دست آوریم که با تجویز ایبوپروفن به همراه کدئین، دارونما، یا همان دوز ایبوپروفن به‌تنهایی، با استفاده از معادلات معتبر، به حداقل 50% تسکین درد در مدت شش ساعت دست یافتند. خطر نسبی (RR) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول منفعت (NNT) را محاسبه کردیم. از اطلاعات مربوط به استفاده از داروی نجات برای محاسبه نسبتی از شرکت‌کنندگان که به داروی نجات نیاز داشتند و برای محاسبه میانگین وزن‌دهی شده میانه (median) زمان سپری شده تا مصرف داروی نجات استفاده کردیم. هم‌چنین اطلاعات مربوط به عوارض جانبی را گردآوری کردیم. آنالیزها برای دوزهای مختلف ایبوپروفن و کدئین برنامه‌ریزی شدند، اما به ویژه برای کدئین که در آن معیارهایی را برای دوزهای کم (< 10 میلی‌گرم)، متوسط (10 تا 20 میلی‌گرم) و بالا (> 20 میلی‌گرم) تعیین کردیم.
از زمان آخرین نسخه این مرور، هیچ مطالعه جدیدی را نیافتیم. اطلاعات از شش مطالعه با 1342 شرکت‌کننده، با استفاده از دوزهای مختلف ایبوپروفن و کدئین در دسترس بود. در چهار مطالعه (443 شرکت‌کننده) که از ایبوپروفن 400 میلی‌گرم به همراه کدئین 25.6 تا 60 میلی‌گرم (کدئین با دوز بالا) استفاده کردند، 64% از شرکت‌کنندگان حداقل 50% حداکثر تسکین درد را با این ترکیب در مقایسه با 18% با دارونما به دست آوردند. NNT برابر با 2.2 (95% فاصله اطمینان: 1.8 تا 2.6) (شواهد با کیفیت بالا) بود. در سه مطالعه (204 شرکت‌کننده) ایبوپروفن به همراه کدئین (هر دوزی) بهتر از دوز مشابه ایبوپروفن (69% در مقابل 55%) بود، اما این نتیجه با مزیت نسبی 1.3 (1.01 تا 1.6) (شواهد با کیفیت متوسط) به سختی معنی‌دار بود. در دو مطالعه (159 شرکت‌کننده) به نظر می‌رسید که ایبوپروفن به همراه کدئین بهتر از همان دوز کدئین به‌تنهایی است (69% در مقابل 33%)، اما هیچ آنالیزی انجام نشد. هیچ تفاوتی بین درمان ترکیبی و دارونما در گزارش عوارض جانبی در این مطالعات حاد وجود نداشت (شواهد با کیفیت متوسط).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.