وضعیت سلامت نابرابر میان جمعیت اقلیت‌های نژادی و قومی در مقایسه با جمعیت عمومی یک مشکل سلامت عمومی در سراسر جهان است. دهه‌هاست که مداخلات سلامت عمومی منجر به موفقیت کمی در کاهش نابرابری در سطح سلامت میان اقلیت‌های نژادی و قومی شده است. یکی از رویکردهای کاهش نابرابری‌های سلامت شامل استفاده از ائتلاف‌هایی است که شامل نمایندگان جوامع اقلیت برای ایجاد محیط‌های اجتماعی حمایت‌کننده برای انتخاب‌های سالم و افزایش سطح کیفیت زندگی می‌شود. این مرور به ارزیابی شواهدی پرداخت که مداخلات مبتنی بر ائتلاف‌های اجتماعی موجب بهبود وضعیت سلامت یا کاهش نابرابری‌های سلامت میان جمعیت اقلیت‌های نژادی و قومی می‌شوند.

این مرور، که شامل جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی از ژانویه 1990 تا 31 مارچ 2014 بود، 58 مطالعه مبتنی بر ائتلاف اجتماعی را پیدا کرد که به مجموعه وسیعی از پیامدهای سلامت و رفتارهای پُرخطر می‌پردازد. فقط مطالعات مربوط به ائتلاف‌های اجتماعی با حداقل یک گروه اقلیت نژادی یا قومی که نماینده جمعیت هدف هستند و حداقل دو سازمان عمومی یا خصوصی مبتنی بر جامعه در این مرور گنجانده شدند. این مرور تاثیرات چهار نوع استراتژی یا مداخله مورد استفاده را توسط ائتلاف‌های اجتماعی بررسی کرد.

استراتژی‌های تغییر در سطح سیستم جامعه (مانند طراحی‌هایی که محیط‌های فیزیکی مانند مسکن، فضاهای سبز، امنیت محله‌ها، یا فرآیندها و سیاست‌های نظارتی را هدف قرار می‌دهند)، تاثیرات ناسازگار کوچکی را ایجاد کرده‌اند؛ استراتژی‌های گسترده سلامت و مراقبت اجتماعی در سطح سیستم (مانند برنامه‌هایی که رفتار کارکنان را در یک سیستم مراقبت سلامت یا اجتماعی، دسترسی به خدمات، یا خط‌مشی‌ها، پروسیجرها و فناوری‌های طراحی‌شده را برای بهبود کیفیت مراقبت هدف قرار می‌دهند) همواره تاثیرات کوچک، مثبت و هم‌سو و سازگاری داشته‌اند؛ مداخلاتی که از کارکنان غیرحرفه‌ای سازمان سلامت عمومی یا آموزش سلامت مبتنی بر گروه به رهبری کارکنان حرفه‌ای استفاده کردند، تاثیرات مثبت و نسبتا هم‌سو و سازگاری را ایجاد کرده‌اند؛ و آموزش سلامت مبتنی بر گروه تحت هدایت همسالان تاثیرات متناقضی داشته است.

این مرور نشان می‌دهد که مداخلات تحت هدایت ائتلاف‌های اجتماعی ممکن است ارائه‌دهندگان خدمات سلامت و انسانی را با جوامع اقلیت‌های قومی و نژادی به روش‌هایی مرتبط کنند که مزایایی برای پیامدها و رفتارهای سلامت فردی، همچنین سیستم‌های ارائه مراقبت به همراه داشته باشد. با این حال، برای دستیابی به سطوح یکسانی از سلامت در جوامع، صرف‌نظر از نژاد یا قومیت، باید به‌طور مشخص بدانیم که یک برنامه چگونه عمل می‌کند یا عمل نمی‌کند. این کار نیاز به اطلاعات بهتری دارد در مورد اینکه چگونه برخی از برنامه‌های توضیح داده شده در این مرور باعث ایجاد تغییرات سودمند می‌شوند و به چه منابعی نیاز دارد تا بتوان آنها را تکرار کرد. علاوه بر این، به ابزارهای علمی بهتری برای بهبود توانایی خود در شناسایی تاثیرات برنامه‌ها بر کل سیستم جامعه و درک نقاط اهرمی نیاز داریم که در صورت به کارگیری مناسب، توزیع سلامت را به سمت برابری تغییر می‌دهد.