ما پرسیدیم
در مقایسه دو روش تشکیل استوما که در زیر میآیند، تفاوتی در نرخ بروز فتق پاراستومال، و دیگر عوارض مربوط به استوما در افراد تحت انتروستومی دیواره شکم، وجود دارد یا خیر: پارارکتال جانبی، که در آن استوما در کنار عضله راست شکمی، یکی از عضلات دیواره شکمی تشکیل شده، در مقابل ترانس‌رکتال، که در آن استوما از طریق عضله راست شکمی کشیده می‌شود؟
پیشینه
استوما سوراخی در شکم است، که با جراحی برای منحرف کردن جریان ادرار یا مدفوع ایجاد می‌شود؛ انتروستومی عبارت است از نوعی استوما که از روده شروع می‌شود. فتق پاراستومال یک فتق برشی است، که از طریق آن محتویات شکمی از طریق نقص دیواره شکم در محل جراحی قبلی بیرون می‌زند. این مربوط به استوما بوده، و یکی از شایع‌ترین عوارض مربوط به استوما به حساب می‌آید. بسیاری از عواملی که به‌طور بالقوه بر وقوع فتق پاراستومال تاثیر می‌گذارند، بررسی شده‌اند. با این حال، مشخص نیست که انتروستومی (enterostomy) باید از میان (through)، یا کنار عضله راست شکمی (rectus abdominis) قرار گیرد، تا از بروز فتق پاراستومال پیشگیری شود.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا 9 نوامبر 2018 به‌روز است. در این به‌روزرسانی، 10 مطالعه کوهورت گذشته‌نگر را با مجموع 864 شرکت‌کننده، و یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT: مطالعه‌ای که در آن شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی به گروه‌های درمانی تخصیص می‌یابند)، را شامل 60 شرکت‌کننده، وارد کردیم. جامعه هدف افرادی بودند که صرف‌نظر از سن آنها، به هر دلیلی در شرایط انتخابی (برنامه‌ریزی شده) یا اورژانسی، انتروستومی موقت یا دائمی دریافت کردند.
نتایج کلیدی
نتایج بین دو روش برای خطر بروز فتق پاراستومال (11 مطالعه، 924 شرکت‌کننده)، پرولاپس استومال (1 مطالعه، 145 شرکت‌کننده)، ایلئوس یا تنگی (1 مطالعه، 60 شرکت‌کننده)، و تحریک پوست (1 مطالعه، 60 شرکت‌کننده) غیر-قطعی بودند.
هیچ یک از این تکنیک‌ها برای هیچ یک از پیامدهای مورد نظر مربوط به استوما بهتر از دیگری نبود.
هیچ یک از مطالعات، دیگر مشکلات مربوط به استوما یا مرگ‌ومیر را اندازه‌گیری نکردند.
کیفیت شواهد
به دلیل وجود خطر بالای سوگیری (bias)، حجم نمونه کوچک، تعداد اندک رویدادها، و تنوع در مطالعات، سطح کیفیت شواهد را به متوسط، پائین یا بسیار پائین تنزل دادیم.
نتیجه‌گیری
بر اساس دانش فعلی ارائه شده در این مرور، هیچ شواهدی برای حمایت از استفاده از یک تکنیک تشکیل استوما بر دیگری وجود ندارد. پژوهش‌های آینده به احتمال زیاد تاثیرات مهمی بر میزان اطمینان به برآورد تاثیر مداخله خواهند داشت.
مرور سیستماتیک حاضر از مطالعات تصادفی و غیر-تصادفی، نتایج متناقضی را بین دو مداخله مقایسه شده در مورد پتانسیل آنها برای پیشگیری از بروز فتق پاراستومال یافت.
در نتیجه، هنوز شواهدی با کیفیت بالا برای حمایت از روش جراحی ایده‌آل برای تشکیل استوما وجود ندارد. شواهد موجود با کیفیت متوسط، پائین و بسیار پائین، برتری هر یک از تکنیک‌های تشکیل استومای مورد مطالعه را بر دیگری تائید یا رد نمی‌کند.
فتق پاراستومال (parastomal hernia) تحت عنوان فتق برشی (incisional) مرتبط با استوما تعریف شده، و شایع‌ترین عارضه ناشی از جایگذاری استوما است. بسیاری از عوامل که در بروز فتق پاراستومال تاثیر دارند، بررسی شده‌اند. با این حال، مشخص نیست که انتروستومی (enterostomy) باید از میان (through)، یا لترال به عضله راست شکمی (rectus abdominis) قرار گیرد، تا از بروز فتق پاراستومال و دیگر عوارض مهم استوما پیشگیری شود.
ارزیابی اینکه تفاوتی از نظر بروز فتق پاراستومال و دیگر عوارض استوما، مانند ایلئوس و تنگی، در جایگذاری استومای پارارکتال جانبی در مقابل ترانس‌رکتال در افراد تحت انتروستومی انتخابی یا اورژانسی دیواره شکمی، وجود دارد یا خیر.
برای این به‌روزرسانی، همه انواع مطالعات تصادفی‌سازی و غیر-تصادفی‌سازی شده منتشر شده و منتشر نشده را در چهار بانک اطلاعاتی پزشکی جست‌وجو کردیم: CENTRAL؛ PubMed؛ LILACS؛ Science Ciation Index، و دو پایگاه ثبت کارآزمایی: پورتال جست‌وجوی ICTRP و ClinicalTrials.gov تا 9 نوامبر 2018. هیچ محدودیتی را از نظر زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
مطالعات تصادفی‌سازی و غیر-تصادفی‌سازی شده در مورد مقایسه جایگذاری استومای پارارکتال جانبی در مقابل ترانس‌رکتال از نظر بروز فتق پاراستومال و دیگر عوارض مربوط به استوما.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت مطالعه را بررسی و داده‌ها را استخراج کردند. آنالیز داده‌ها را بر اساس توصیه‌های کاکرین و گروه سرطان کولورکتال در کاکرین (CCCG) انجام دادیم. کیفیت شواهد را بر اساس رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) رتبه‌بندی کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT)
فقط یک RCT معیار ورود را داشت. شرکت‌کنندگان تحت جایگذاری انتروستومی در قالب یک جراحی انجام‌شده برای موارد زیر قرار گرفتند: سرطان رکتوم (37/60)، کولیت اولسراتیو (14/60)، پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی (7/60)، و موارد دیگر (2/60).
نتایج بین گروه‌های پارارکتال جانبی و ترانس‌رکتال برای بروز فتق پاراستومال (خطر نسبی (RR): 1.34؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 4.48؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ ایجاد ایلئوس یا تنگی (RR: 2.0؛ 95% CI؛ 0.19 تا 20.9؛ شواهد با کیفیت پائین)؛ یا تحریک پوست (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.21 تا 2.13؛ شواهد با کیفیت متوسط) بی‌نتیجه بود. نتایج هم‌چنین برای تجزیه‌وتحلیل زیر-گروه که در آن تاثیر ایلئوستومی را در مقابل کولوستومی بر فتق پاراستومال مقایسه کردیم، غیر-قطعی بود. این مطالعه دیگر عوارض مرتبط با استوما یا مورتالیتی ناشی از استوما را اندازه‌گیری نکرد، اما کیفیت زندگی را بررسی کرد که یکی از پیامدهای مورد نظر ما نبود.
مطالعات غیر-تصادفی‌سازی شده (NRS)
ده مطالعه کوهورت گذشته‌نگر، با مجموع 864 شرکت‌کننده، معیارهای ورود را به این مرور داشتند. اندیکاسیون‌های قرار دادن انتروستومی و ویژگی‌های پایه شرکت‌کنندگان (سن، بیماری‌های همراه، شدت بیماری) بین مطالعات متفاوت بودند. همه مطالعات وارد شده نتایج را برای پیامد اولیه (فتق پاراستومال) و یک مطالعه نیز داده‌هایی را در مورد یکی از پیامدهای ثانویه (پرولاپس استومال) گزارش کردند.
اثرات روش‌های مختلف جراحی بر فتق پاراستومال (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.75؛ 10 مطالعه، 864 شرکت کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و وقوع پرولاپس استومال (RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.39 تا 3.85؛ 1 مطالعه، 145 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) نامشخص هستند.
هیچ یک از مطالعات وارد شده دیگر عوارض ناشی از استوما یا مورتالیتی ناشی از آن را اندازه‌گیری نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.