دیابت ملیتوس، وضعیتی که منجر به غلظت بالای گلوکز خون می‌شود، یک بیماری شایع با حدود 2.8 میلیون مبتلا در بریتانیا (تقریبا 4.3% از جمعیت) است. پانسمان‌های زخم به‌طور گسترده‌ای برای درمان زخم پا در افراد مبتلا به دیابت استفاده می‌شوند. انواع بسیار مختلفی از پانسمان‌ها وجود دارد که می‌توان از آنها استفاده کرد، که از نظر هزینه نیز بسیار متفاوت هستند. این مرور (شش مطالعه شامل 375 شرکت‌کننده) هیچ شواهد تحقیقاتی را نشان نداد که نشان دهد پانسمان آلژینات زخم در بهبودی زخم پا ناشی از بیماری دیابت نسبت به دیگر انواع پانسمان موثرتر است. انجام تحقیقات بیشتر با کیفیت بالا مورد نیاز است.
در حال حاضر هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد پانسمان آلژینات زخم در بهبود زخم پا در افراد مبتلا به دیابت موثرتر از دیگر انواع پانسمان است، با این حال بسیاری از کارآزمایی‌ها در این زمینه بسیار کوچک هستند. ممکن است تصمیم‌گیرندگان بخواهند جنبه‌هایی را مانند هزینه پانسمان و ویژگی‌های مدیریت زخم، ارائه شده توسط هر نوع پانسمان، در نظر بگیرند، به عنوان مثال مدیریت اگزودا (exudate).
زخم‌های پا در افراد مبتلا به دیابت ملیتوس (diabetes mellitus; DM)، یک مساله شایع و جدی در حوزه سلامت جهانی است. پانسمان‌ها بخش کلیدی درمان زخم را تشکیل می‌دهند، و پزشکان و بیماران انواع بسیار مختلفی را، از جمله پانسمان‌های آلژینات (alginate dressing)، برای انتخاب در دسترس دارند. به منظور تسهیل تصمیم‌گیری در مورد استفاده از پانسمان‌ها، بررسی اجمالی و واضح از شواهد موجود ضروری است.
مقایسه تاثیرات پانسمان آلژینات زخم بدون پانسمان زخم یا پانسمان‌های جایگزین بر بهبود زخم پا در افراد مبتلا به دیابت.
برای نخستین به‌روزرسانی، در اپریل 2013، بانک‌های اطلاعاتی پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین )؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBASE؛ و EBSCO CINAHL را جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیتی بر اساس زبان یا تاریخ انتشار مقاله وجود نداشت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs) منتشر شده یا منتشر نشده که تاثیرات پانسمان آلژینات را بر بهبود زخم با پانسمان‌های جایگزین زخم یا عدم استفاده از پانسمان در درمان زخم پا در افراد مبتلا به دیابت مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias) و استخراج داده‌ها را انجام دادند.
شش مطالعه (375 شرکت‌کننده) را در این مرور وارد کردیم؛ آنها پانسمان‌های آلژینات را با پانسمان‌های اولیه تماس با زخم، پانسمان‌های فوم و یک پانسمان فیبری-هیدروکلوئیدی حاوی نقره مقایسه کردند. متا آنالیز دو مطالعه تفاوت آماری معنی‌داری را میان پانسمان‌های آلژینات و پانسمان‌های اولیه تماس با زخم پیدا نکرد (خطر نسبی (RR): 1.09؛ 95% CI؛ 0.66 تا 1.80). داده‌های تجمیع شده از دو مطالعه که پانسمان‌های آلژینات را با پانسمان‌های فوم مقایسه کردند، تفاوت آماری معنی‌داری در بهبود زخم نیافتند (RR: 0.67 ؛ 95% CI؛ 0.41 تا 1.08). در مقایسه میان پانسمان هیدروکلوئیدی ضد میکروبی (نقره) و پانسمان استاندارد آلژینات، تفاوت آماری معنی‌داری در تعداد زخم‌های پای دیابتی بهبود یافته وجود نداشت (RR: 1.40؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.47). همه مطالعات دوره پیگیری کوتاه‌مدت (شش تا 12 هفته)، و حجم نمونه کوچک داشتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.