تعداد 11 کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شناسایی کردیم که کارآمدی WLC را با NBI برای تشخیص پولیپ‌های کولورکتال مقایسه کردند. در مجموع هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده با 3673 شرکت‌کننده، داده‌هایی را برای انجام آنالیز ارائه دادند. هیچ تفاوتی با اهمیت آماری میان WLC (با وضوح استاندارد و وضوح بالا به‌صورت تجمعی) و NBI برای تشخیص بیماران مبتلا به پولیپ کولورکتال (6 کارآزمایی، n = 2832؛ RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.04)، بیماران مبتلا به آدنوم‌های کولورکتال ( 8 کارآزمایی، n = 3673؛ RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.02)، یا بیماران مبتلا به پولیپ هیپرپلاستیک (hyperplastic) کولورکتال (2 کارآزمایی، n = 645؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.00) وجود نداشت. تعداد بیمارانی که حداقل یک آدنومای کولورکتال داشتند، صرف‌نظر از اندازه آدنوم، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌های WLC و NBI نداشت (< 5 میلی‌متر: RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.84 تا 1.08، I ² = 56%؛ 6 تا 9 میلی‌متر: RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.39؛ I ² = 0%؛ ≥ 10 میلی‌متر: RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.45؛ I ² = 0%). در متاآنالیز با مدل اثر ثابت، تعداد بیمارانی که حداقل یک پولیپ کولورکتال یا آدنومای کولورکتال داشتند، در گروه WLC با وضوح استاندارد در مقایسه با گروه NBI به‌طور معنی‌داری کمتر بود (به ترتیب: RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.78 تا 0.97؛ I ² = 78%؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.77 تا 0.99؛ I ² = 0%)، اما در متاآنالیز با اثرات تصادفی، این تفاوت معنی‌دار نبود (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.10؛ I ² = 78%). تفاوتی با اهمیت آماری میان WLC با وضوح بالا و NBI از نظر تعداد بیماران مبتلا به حداقل یک پولیپ کولورکتال یا آدنومای کولورکتال دیده نشد (به ترتیب: RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.28؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.77 تا 0.99؛ I ² = 0%).