پیشینه
تغییرات محل کار مانند ساعت کاری کمتر، به کارگرانی که در مرخصی استعلاجی هستند کمک می‌کنند تا زودتر به محل کار خود بازگردند. کمک به کارگران در مرخصی استعلاجی برای بازگشت سریع‌تر به کار، از ناتوانی طولانی-مدت پیشگیری می‌کند. از آنجا که هنوز هم در مورد اثربخشی تغییرات محل کار عدم-قطعیت وجود دارد، این مساله را ارزیابی کردیم که انجام مداخلات در محل کار بیشتر از مراقبت‌های معمول یا مداخلات بالینی، زمان سپری شده را تا بازگشت به کار کاهش می‌دهند یا خیر.
مطالعات
منابع را تا 2 فوریه 2015 جست‌وجو کردیم. تعداد 14 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را، شامل 1897 کارگر، با زمان پیگیری یک سال یا بیشتر وارد کردیم. در هشت مطالعه، کارگران دچار اختلالات عضلانی‌اسکلتی بودند، در پنج مطالعه مبتلا به مشکلات سلامت روان، و در یک مطالعه مبتلا به سرطان بودند.
نتایج کلیدی
با در نظر گرفتن تمام علل ناتوانی در کار با یکدیگر، نتایج نشان دادند که انجام مداخلات در محل کار در کمک به کارگران برای بازگشت به محل کار و در کاهش مدت زمان غیبت ناشی از بیماری موثر هستند. اثربخشی مداخلات محل کار با توجه به مدت زمان بازگشت به کار و نیاز مجدد به مرخصی استعلاجی، سوال‌برانگیز است. اثربخشی مداخلات محل کار بر اساس علت ناتوانی کار، متفاوت است. شواهدی را با کیفیت متوسط پیدا کردیم که استفاده از مداخلات محل کار، غیبت ناشی از بیماری را میان کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی، در مقایسه با مراقبت معمول کاهش می‌دهد. مداخلات محل کار همچنین در بهبود درد و وضعیت عملکردی میان کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی موثر بوده است. اثربخشی مداخلات محل کار بر غیبت ناشی از بیماری در کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان یا سرطان مشخص نشد. علاوه بر این، مشخص نیست مداخله محل کار باید به تنهایی ارائه شود یا در ترکیب با مداخله شناختی رفتاری.
کیفیت شواهد
شواهدی را با کیفیت متوسط یافتیم که نشان داد مداخلات محل کار در بازگشت به کار به کارگران کمک کرده و مدت زمان غیبت ناشی از بیماری را کاهش می‌دهد. با این حال، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین درباره اثربخشی مداخلات محل کار در بازگشت به کار یافتیم، چرا که نتایج به دست آمده بر اساس اینکه کارگران از اختلالات عضلانی‌اسکلتی، مشکلات سلامت روان یا سرطان رنج می‌برند، متفاوت است.
شواهدی را با کیفیت متوسط پیدا کردیم که نشان داد انجام مداخلات در محل کار، زمان سپری شده را تا اولین RTW کاهش می‌دهد، شواهدی با کیفیت بالا نشان داد که انجام مداخلات در محل کار، مجموع مدت زمان غیبت ناشی از بیماری را کم می‌کند، شواهدی با کیفیت بسیار پائین نشان می‌دهد مداخلات محل کار، زمان سپری شده را تا آخرین RTW کاهش می‌دهد، و شواهدی با کیفیت متوسط حاکی از آن است که مداخلات محل کار، بازگشت از مرخصی استعلاجی را افزایش می‌دهد. به‌طور کلی، اثربخشی مداخلات محل کار بر ناتوانی از انجام کار، نتایج متفاوتی را نشان داد. انجام مداخلات در محل کار، زمان سپری شده تا RTW و بهبود درد و وضعیت عملکردی را در کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی کاهش می‌دهد. هیچ شواهدی را مبنی بر تاثیر قابل‌توجه مداخلات محل کار بر زمان سپری شده تا RTW در کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان یا سرطان پیدا نکردیم.
شواهدی را با کیفیت متوسط برای حمایت از انجام مداخلات در محل کار برای کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی یافتیم. کیفیت شواهد درباره اثربخشی انجام مداخلات در محل کار برای کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان و سرطان پائین است، و نتایج، تاثیر انجام مداخلات را در محل کار بر این کارگران نشان نمی‌دهد. تحقیقات آینده باید طیف بیماری‌ها را که با استفاده از مطالعات با کیفیت بالا مورد ارزیابی قرار می‌گیرند، توسعه بخشند.
ناتوانی در کار دارای عواقب جدی برای افراد و جامعه به همراه دارد. ایجاد تسهیلات برای از سرگیری کار از طریق کاهش موانع بازگشت به کار (return to work; RTW) و ارتقای همکاری با ذی‌نفعان اصلی، امکان‌پذیر است. این مطالعه مروری برای نخستین‌بار در سال 2009 منتشر شد و برای ورود مطالعات منتشرشده تا فوریه 2015 به‌روزرسانی شد.
تعیین اثربخشی مداخلات محل کار در پیشگیری از ناتوانی در کار میان کارگران بیمار، در مقایسه با مراقبت معمول یا مداخلات بالینی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه کار در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ Embase، و بانک‌های اطلاعاتی PsycINFO را در 2 فوریه 2015 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را با محوریت مداخلات محل کار با هدف ارتقای روند RTW برای کارگران از کار افتاده، وارد کردیم. فقط مطالعاتی را وارد کردیم که در آن‌ها RTW یا برعکس، غیبت به دلیل بیماری، به عنوان یک پیامد پیوسته گزارش شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) مطالعات را ارزیابی کردند. در جایی که امکان داشت، متاآنالیز (meta-analysis) را انجام دادیم، و کیفیت شواهد را با توجه به معیارهای درجه‌‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم. از روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد نظر کاکرین استفاده کردیم.
ما 14 RCT را با 1897 کارگر وارد کردیم. هشت مطالعه، کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی، پنج مطالعه، کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان و یک مطالعه، کارگران مبتلا به سرطان را انتخاب کردند. شش مطالعه برای پیامد غیبت به دلیل بیماری با خطر پائین سوگیری مواجه بودند.
مداخلات محل کار در مقایسه با مراقبت معمول، زمان صرف‌شده را تا اولین RTW به‌طور قابل‌توجهی بهبود بخشید، شواهد با کیفیت متوسط (نسبت خطر (HR): 1.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.20 تا 2.01). مداخلات محل کار، زمان RTW پایدار را در مقایسه با مراقبت معمول، به‌طور قابل‌توجهی کاهش نداد، شواهد با کیفیت بسیار پائین (HR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.57). تاثیر مداخله بر طول دوره تجمعی غیبت ناشی از بیماری، میانگین تفاوت 33.33- را نشان داد (95% CI؛ 49.54- تا 17.12-)، که به نفع مداخله محل کار بود، شواهد با کیفیت بالا. یک مطالعه بازگشت از مرخصی استعلاجی را ارزیابی کرد، مراقبت معمول موفقیت‌آمیز بود، شواهد با کیفیت متوسط (HR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.82). به‌طور کلی، اثربخشی مداخلات محل کار بر ناتوانی از انجام کار، نتایج متفاوتی را نشان داد.
در آنالیز زیر-گروه، دریافتیم که مداخلات محل کار، زمان سپری شده تا اولین و آخرین RTW را بین کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی بیشتر از مراقبت معمول کاهش داد (HR: 1.44؛ 95% CI؛ 1.15 تا 1.82 و HR: 1.77؛ 95% CI؛ 1.37 تا 2.29، به ترتیب؛ هر دو شواهد با کیفیت متوسط). در مطالعاتی درباره کارگران مبتلا به اختلالات عضلانی‌اسکلتی، درد (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.26-؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.06-)، و وضعیت عملکردی (SMD: -0.33؛ 95% CI؛ 0.58- تا 0.08-) نیز بهبود یافتند. در مطالعاتی درباره کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان، بهبود قابل‌توجهی در زمان صرف شده برای اولین RTW دیده شد (HR: 2.64؛ 95% CI؛ 1.41 تا 4.95) اما کاهش معنی‌داری در مدت زمان بازگشت به کار وجود نداشت (HR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.17). یک مطالعه درباره کارگران مبتلا به سرطان، کاهش قابل‌توجهی را در RTW پایدار مشاهده نکرد (HR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.47).
در تجزیه‌وتحلیل زیر-گروه دیگر، شواهدی را نیافتیم که نشان دهد وجود مداخله در محل کار در ترکیب با مداخله شناختی رفتاری (HR: 1.93؛ 95% CI؛ 1.27 تا 2.93) به‌طور قابل توجهی موثرتر از انجام مداخله در محل کار به‌تنهایی است (HR: 1.35؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.82؛ تست برای تفاوت‌های زیر-گروه: 0.17 = P).
در یک مطالعه، مداخلات محل کار در مقایسه با مداخله بالینی در کارگران مبتلا به مشکلات سلامت روان، زمان سپری شده را تا اولین RTW به‌طور قابل‌توجهی کاهش نداد (HR: 2.65؛ 95% CI؛ 1.42 تا 4.95؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.