شش کارآزمایی معیارهای ورود را به این مرور داشتند که در آنها در مجموع 1236 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شدند. چهار مورد از کارآزمایی‌ها دارای طراحی گروه موازی و دو مورد جزو کارآزمایی‏‌های متقاطع (cross-over) بودند. چهار مورد از کارآزمایی‌ها شامل شرکت‌کنندگانی با تشخیص PDD بودند (Aarsland 2002a؛ Dubois 2007؛ Emre 2004؛ Ravina 2005)، که Dubois 2007 هنوز منتشر نشده است (n = 550). Leroi 2004 شامل بیماران مبتلا به اختلال شناختی و بیماری پارکینسون (هم با و هم بدون دمانس) بود. بیماران مبتلا به DLB فقط در یکی از کارآزمایی‌ها گنجانده شدند (McKeith 2000).

برای ارزیابی کلی، سه کارآزمایی که درمان مهارکننده کولین استراز را با دارونما در PDD مقایسه کردند (Aarsland 2002a؛ Emre 2004؛ Ravina 2005) تفاوتی را در نمره مقیاس Alzheimer's Disease Cooperative Study - درک کلی بالینی از تغییر (ADCS-CGIC) به نفع مهارکننده‌های کولین استراز گزارش کردند که معادل 0.38- بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.56- تا 0.24-؛ P < 0.0001). بهبود معنی‌دار بالینی در 19.8% از بیمارانی که مهارکننده‌های کولین استراز دریافت ‌کردند، در مقایسه با 14.5% از بیماران در گروه دارونما مشاهده شد.

برای عملکرد شناختی، یک تخمین تجمعی از تاثیر مهارکننده‌های کولین استراز بر معیارهای عملکرد شناختی با وجود یک مزیت درمانی هم‌سو و سازگار بود (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.34-؛ 95% CI؛ 0.46- تا 0.23-؛ P < 0.00001). شواهدی مبنی بر تاثیر مثبت مهارکننده‌های کولین استراز بر آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (Mini-Mental State Examination: MMSE) در بیماران مبتلا به PDD (تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD): 1.09؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.73؛ P = 0.0008) و در کارآزمایی واحد PDD و CIND-PDD (WMD: 1.05؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.68؛ P = 0.01) وجود داشت، اما در کارآزمایی DLB تاثیری مشاهده نشد.

برای اختلال رفتاری، آنالیز داده‌‏های پیوسته (continuous data) تجمعی مربوط به مقیاس‌های رتبه‌بندی اختلال رفتاری به نفع درمان با مهارکننده‌های کولین استراز بود (SMD: -0.20؛ 95% CI؛ 0.36- تا 0.04-؛ P = 0.01).

برای فعالیت‌های زندگی روزانه، داده‌های ترکیبی برای ADCS و مقیاس یکپارچه رتبه‌بندی بیماری پارکینسون (Unified Parkinson's Disease Rating Scale; UPDRS) در مقیاس‌های رتبه‌بندی فعالیت‌های زندگی روزانه، درمان را با مهارکننده‌های کولین استراز ترجیح می‌دهند (SMD: -0.20؛ 95% CI؛ 0.38- تا 0.02-؛ P = 0.03) .

برای بررسی بی‌خطری و تحمل‌پذیری، کسانی که از مهارکننده کولین استراز استفاده ‌کردند، احتمال بیشتری داشت که دچار یک عارضه جانبی شوند (318/452 در برابر 668/842؛ نسبت شانس (OR): 1.64؛ 95% CI؛ 1.26 تا 2.15؛ P = 0.0003) و از مطالعه خارج شوند ( 128/465 در برابر 45/279؛ OR: 1.94؛ 95% CI؛ 1.33 تا 2.84؛ P = 0.0006). عوارض جانبی بین کسانی که ریواستیگمین (rivastigmine) مصرف ‌کردند، شایع‌تر بود (357/421 در برابر 173/240؛ OR: 2.28؛ 95% CI؛ 1.53 تا 3.38؛ P < 0.0001) اما در کسانی که دونپزیل (donepezil) مصرف ‌کردند، شایع نبود (311/421 در برابر 145/212؛ OR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.80؛ P = 0.25). گزارش نشانه‌های پارکینسون به ویژه لرزش (64/739 در برابر 12/352؛ OR: 2.71؛ 95% CI؛ 1.44 تا 5.09؛ 0.002 = P)، اما نه زمین خوردن (0.39 = P)، در گروه درمان شایع‌تر بود، اما تاثیر قابل‌توجهی بر نمرات UPDRS (کل و حرکت) نداشت (0.71 = P). مرگ‌ومیرهای کمتری در گروه درمان نسبت به گروه دارونما رخ داد (4/465 در برابر 9/279؛ OR: 0.28؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.84؛ P = 0.03).