ما 28 کارآزمایی (2681 کودک) را وارد کردیم که 17 مداخله مورد نظر را بررسی کردند؛ همه کارآزمایی‌ها در کشورهایی با سطح درآمد بالا انجام شدند. در مجموع خطر سوگیری را در کارآزمایی‌ها در سطح بالا ارزیابی کردیم. به جز طب سوزنی برای والدین (درجه پائین)، همه ارزیابی‌های دیگر از پیامدهای اولیه مقایسه‌ها بر اساس روش درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) در سطح بسیار پائین بود، که نشان دهنده درجه بالایی از عدم-قطعیت در مورد یافته‌های کلی است.

حضور والدین: در پنج کارآزمایی (557 کودک)، حضور والدین در مقایسه با عدم حضور آنها در زمان القای بی‌هوشی، اضطراب کودک را کاهش نداد (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14- تا 0.20). در سه کارآزمایی دیگر (267 کودک) که نتوانستیم نتایج آنها را تجمیع کنیم، تفاوت‌های واضحی را در اضطراب کودک پیدا نکردیم، چه والدین حضور داشتند و چه نداشتند. در یک کارآزمایی تکی، اضطراب کودک تفاوت معنی‌داری را در حضور یک یا دو والد نشان نداد، اگرچه زمانی که هر دو والد در ایجاد القای بی‌هوشی حضور داشتند، اضطراب خودشان به‌طور قابل توجهی کاهش یافت. در سه کارآزمایی با 254 کودک، حضور والدین نسبت به تجویز پیش-‌داروی آرام‌بخش در کاهش اضطراب کودکان به‌طور قابل توجهی کمتر موثر بود (قادر به تجمیع نتایج نبودیم).

مداخلات کودک (انفعالی (passive)): در یک کارآزمایی با 91 کودک، هنگامی که ویدیویی با انتخاب کودک حین القای بی‌هوشی پخش شد، کودکان به‌طور قابل توجهی نسبت به گروه کنترل اضطراب کمتری داشتند (میانه (median) تفاوت بر اساس مقیاس اصلاح شده اضطراب پیش از جراحی ییل (modified Yale Preoperative Anxiety Scale; mYPAS): 31.2؛ 95% CI؛ 27.1 تا 33.3). در کارآزمایی دیگری که روی 120 کودک انجام شد، زمانی که یک افسانه ویدیویی پیش از القای بی‌هوشی پخش شد، همکاری کودکان در القای بی‌هوشی تفاوت قابل توجهی را نشان نداد. کودکانی که در معرض تحریک حسی کمی قرار گرفتند به‌طور قابل توجهی نسبت به کودکان گروه کنترل هنگام معرفی ماسک بی‌هوشی اضطراب کمتری داشته و در یک کارآزمایی با 70 کودک، احتمال بیشتری وجود داشت که حین القای بی‌هوشی همکاری کنند. در کارآزمایی دیگری که روی 51 کودک انجام شد، موسیقی-درمانی تاثیر معنی‌داری را بر اضطراب کودکان نشان نداد.

مداخلات کودک (معرفی ماسک): در یک کارآزمایی واحد روی 103 کودک برای بررسی اضطراب کودک، تفاوت معنی‌داری را بین مداخله مواجهه با ماسک و کنترل مشاهده نکردیم (خطر نسبی (RR): 0.59؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.11)، اگرچه کودکان همکاری بهتری را در گروه مواجهه با ماسک نشان دادند (RR: 1.27؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.51).

مداخلات کودک (تعاملی (interactive)): در یک کارآزمایی سه-بازویی با حضور 168 کودک، بسته‌های رایانه‌ای تعاملی (علاوه بر حضور والدین) موثرتر از محصولات کلامی بودند، اگرچه تفاوت‌های بین محصولات رایانه‌ای و کارتون، و هم‌چنین محصولات کارتونی در مقایسه با محصولات کلامی، معنی‌دار نبودند. در یک کارآزمایی با 112 کودک، کودکانی که بازی‌های ویدیویی را پیش از القای بی‌هوشی دریافت کردند، نسبت به کودکان گروه کنترل (تفاوت میانگین (MD) در mYPAS؛ 9.80-؛ 95% CI؛ 19.42- تا 0.18-) و هم‌چنین در مقایسه با کودکانی که میدازولام (midazolam) را به عنوان آرام‌بخش دریافت کردند (mYPAS؛ MD: -12.20؛ 95% CI؛ 21.82- تا 2.58-)، به‌طور قابل توجهی اضطراب کمتری را حین القای بی‌هوشی نشان دادند. در سه کارآزمایی با مجموع 133 کودک، در مقایسه با فقط حضور والدین، دلقک‌ها یا پزشکان دلقک‌نما به طور قابل توجهی اضطراب کودکان را در اتاق عمل/القای بی‌هوشی کم کردند (mYPAS؛ MD: -24.41؛ 95% CI؛ 38.43- تا 10.48-؛ اثرات-تصادفی، I² = 75%). با این حال، هیچ تفاوت معنی‌داری را در اضطراب کودک در اتاق عمل بین دلقک‌ها/پزشکان دلقک‌نما و پیش‌-داروهای آرام‌بخش مشاهده نکردیم (mYPAS؛ MD: -9.67؛ 95% CI؛ 21.14- تا 1.80، اثرات-تصادفی، I² = 66%؛ 2 کارآزمایی با 93 کودک). در کارآزمایی مربوط به مقایسه هیپنوتراپی (hypnotherapy) در برابر مصرف پیش‌-داروی آرام‌بخش در 50 کودک، تفاوت معنی‌داری در سطح اضطراب کودکان هنگام القای بی‌هوشی وجود نداشت (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.04).

مداخلات والدین: در یک کارآزمایی با 67 کودک، کودکان والدینی که طب سوزنی داشتند در مقایسه با طب سوزنی ساختگی والدین، در طول القای بی‌هوشی دچار اضطراب کمتری شده (mYPAS؛ MD: -17؛ 95% CI؛ 30.51- تا 3.49-) و همکاری بیشتری را نشان دادند (RR: 1.59؛ 95% CI؛ 1.01 تا 2.53). دو کارآزمایی با 191 والد، تاثیرات مشاهده ویدئو را توسط والدین ارزیابی کردند اما به هیچ یک از پیامدهای اولیه از پیش تعیین شده مرور اشاره‌ای نداشتند.