بیماری‌های عضلانی ارثی معمولا منجر به بروز ضعف عضلانی پیشرونده می‌شوند. درمان عمدتا علامتی است زیرا درمان‌های علاج‌بخش وجود ندارند. کراتین، یک مکمل غذایی محبوب میان ورزشکاران، عملکرد عضلات را در افراد سالم بهبود می‌بخشد. این یک به‌روزرسانی از مرور ما در مورد ارزیابی درمان با کراتین در اختلالات عضلانی است که نخستین‌بار در سال 2007 منتشر شد. در این به‌روزرسانی، هیچ مطالعه جدیدی را شناسایی نکردیم، اما پیش از این 14 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با 364 شرکت‌کننده یافته بودیم که معیارهای انتخاب تعریف شده را برآورده کردند. کیفیت روش‌شناسی (methodology) این مطالعات بالا بود، فقط یک استثنا در این زمینه وجود داشت. تجزیهوتحلیل ترکیب نتایج، افزایش قابل‌توجهی را در قدرت عضلانی در دیستروفی‌های عضلانی و بهبود فعالیت‌های زندگی روزمره در دیستروفی‌های عضلانی و میوپاتی‌های التهابی، در طول درمان با کراتین در مقایسه با دارونما (placebo) نشان داد. عوارض جانبی قابل‌توجهی فقط در افراد مبتلا به بیماری ذخیره گلیکوژن نوع V رخ داد که به صورت افزایش دردهای عضلانی و اختلال در فعالیت‌های روزمره ظاهر شدند.
شواهدی با کیفیت بالا از RCTها نشان می‌دهد که درمان کوتاه‌مدت و میان‌مدت با کراتین، قدرت عضلانی را در دیستروفی عضلانی افزایش می‌دهد. همچنین شواهدی وجود دارد که مصرف کراتین، عملکرد را در دیستروفی عضلانی و میوپاتی التهابی ایدیوپاتیک بهبود می‌بخشد. کراتین در این افراد به خوبی تحمل می‌شود. شواهدی با کیفیت بالا اما محدود از RCTها بهبود قابل‌توجهی را در قدرت عضلانی در میوپاتی‌های متابولیک نشان نمی‌دهد. درمان با دوز بالای کراتین باعث اختلال در فعالیت‌های زندگی روزمره و افزایش درد عضلانی در بیماری McArdle شد.
ضعف عضلانی پیشرونده یکی از نشانه‌های اصلی اغلب بیماری‌های عضلانی ارثی و اکتسابی است. کراتین (creatine) عملکرد عضلات را در افراد سالم بهبود می‌بخشد. این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین در سال 2007 است که درمان با کراتین را در اختلالات عضلانی ارزیابی کرد. به‌روزرسانی‌های قبلی در سال 2009 و 2011 انجام شد.
ارزیابی اثربخشی کراتین در مقایسه با دارونما (placebo) برای درمان ضعف عضلانی در بیماری‌های عضلانی.
در 11 سپتامبر 2012، پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین، CENTRAL (2012، شماره 9 در کتابخانه کاکرین)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا سپتامبر 2012) و EMBASE (ژانویه 1980 تا سپتامبر 2012) را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) از مصرف کراتین در درمان بیماری‌های عضلانی جست‌وجو کردیم.
RCTها یا شبه-RCTهای درمان با کراتین در مقایسه با دارونما (placebo) در مدیریت بالینی بیماری‌های عضلانی ارثی یا میوپاتی‌های التهابی ایدیوپاتیک.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم معیارهای انتخاب را اعمال کرده، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. داده‌های ازدست‌رفته را از محققان دریافت کردیم.
در مجموع 14 کارآزمایی، شامل 364 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده، معیارهای انتخاب را داشتند. خطر سوگیری در اغلب مطالعات در سطح پائین قرار داشت. فقط یک کارآزمایی دارای خطر بالایی از سوگیری انتخاب (selection)، عملکرد (performance) و تشخیص (detection) بود. هیچ مطالعه جدیدی در این به‌روزرسانی شناسایی نشد.
متاآنالیز شش کارآزمایی در مورد دیستروفی‌های عضلانی شامل 192 شرکت‌کننده، افزایش قابل‌توجهی را در قدرت عضلانی در گروه کراتین در مقایسه با دارونما، با تفاوت میانگین (MD) برابر با 8.47% (95% فواصل اطمینان (CI): 3.55 تا 13.38) نشان داد. داده‌های تجمیع شده از چهار کارآزمایی شامل 115 شرکت‌کننده نشان داد که تعداد قابل‌توجهی از شرکت‌کنندگان در طول درمان با کراتین در مقایسه با دارونما با نسبت خطر 4.51 (95% فاصله اطمینان (CI): 2.33 تا 8.74)، احساس بهتری داشتند. یک کارآزمایی با حضور 37 شرکت‌کننده مبتلا به میوپاتی‌های التهابی ایدیوپاتیک نیز بهبود قابل‌توجهی را در عملکرد خود نشان داد. هیچ یک از کارآزمایی‌ها وقوع عارضه جانبی مرتبط را از نظر بالینی گزارش نکرد.
در میوپاتی‌های متابولیک، متاآنالیز سه کارآزمایی متقاطع (cross-over) شامل 33 شرکت‌کننده، تفاوت معنی‌داری را در قدرت عضلانی نشان نداد. یک کارآزمایی بدتر شدن قابل‌توجه فعالیت‌های زندگی روزمره (تفاوت میانگین (MD): 0.54 در مقیاس 1 تا 10؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.93) و افزایش درد عضلانی را در طول درمان با دوز بالای کراتین در بیماری McArdle را گزارش کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.