نارسایی رشد در 15% تا 40% از کودکان مبتلا به بیماری کرون رخ می‌دهد. رشد در کودکان مبتلا، متاثر از خود روند بیماری و برخی از درمان‌ها است. مدیریت در کودکان، به دلیل تاکید مورد نیاز بر دستیابی به رشد مطلوب و تکامل بلوغ، با بزرگسالان متفاوت است. هدف از انجام این مرور، ارزیابی اثربخشی درمان‌های مختلف برای مدیریت بالینی نارسایی رشد در بیماری کرون دوران خردسالی بود. سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شناسایی شدند. یک کارآزمایی، هیچ مزیتی را برای رشد خطی با درمان 6-مرکاپتوپورین در مقایسه با دارونما میان کودکان تحت درمان با استروئیدها نشان نداد. دو کارآزمایی دیگر، به درمان مغذی (تغذیه با مواد مغذی) در برابر استروئیدها (پردنیزولون) پرداختند. هر دو کارآزمایی، مزیتی را با اهمیت آماری برای نمرات انحراف معیار سرعت قد کشیدن با تغذیه با مواد مغذی نشان دادند. با این حال، این نتایج باید توسط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بزرگ، چند-مرکزی، روی مداخلات درمانی در کودکان سنین پیش از بلوغ و مبتلا به بیماری کرون تائید شوند. کارآزمایی‌های مذکور باید از رشد به‌عنوان یک معیار پیامد استفاده کنند. نتیجه‌گیری آن که، انجام پژوهش بیشتری برای شناسایی درمان‌های تاثیرگذار در نارسایی رشد در بیماری کرون دوران خردسالی مورد نیاز است.
علاوه بر این کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده، مجموعه‌ای از شواهد با کیفیت پائین‌تر مربوط به دو مداخله مهم دیگر وجود دارد: استفاده از موارد مغذی مکمل روده‌ای (Morin 1980؛ Belli 1988؛ Israel 1995) و استفاده عاقلانه از مداخلات جراحی در کودکان سنین پیش از بلوغ و مبتلا به بیماری مقاوم به درمان (Alperstein 1985؛ Lipson 1990؛ McLain 1990). درمان‌های جدیدتر، مانند اینفلیکسیماب، اکنون به‌طور گسترده‌تری مورد استفاده قرار می‌گیرند و ممکن است مزایایی در بهبود روند رشد کودکان داشته باشند. این تاثیرات هنوز مطالعه نشده‌اند. این مرور، نیاز را به انجام مطالعات بزرگ و چند-مرکزی در مورد گزینه‌های درمانی مختلف در بیماری کرون در اطفال و اهمیت اندازه‌گیری‌های استاندارد رشد را، مانند نمرات انحراف معیار سرعت قد کشیدن و نمرات انحراف معیار قد به عنوان معیارهای پیامد، برجسته می‌کند.
بیماری کرون در دوران خردسالی، یک بیماری عود‌کننده مزمن است. پانزده تا چهل درصد از کودکان مبتلا به بیماری کرون، دچار عقب‌ماندگی رشد هستند (Griffiths 1993a). برخی روش‌های درمانی شامل کورتیکواستروئیدها، در نارسایی رشد نقش داشته‌اند، اما تصور می‌شود که عمدتا ثانویه به فعالیت کنترل‌نشده بیماری است (Motil 1993؛ Markowitz 1993). رشد از اصول پایه‌ای طب کودکان است، بنابراین با در نظر گرفتن رشد به عنوان معیار پیامد اولیه، به مسائل مهمی برای بیماران، خانواده آنها و پزشکان رشته اطفال می‌پردازیم.
ارزیابی اثربخشی روش‌های مختلف موجود برای درمان بیماری کرون در دوران خردسالی، با توجه به معکوس کردن روند نارسایی رشد و بهبود روند رشد طبیعی.
جست‌وجوها در بانک‌های اطلاعاتی زیر با استفاده از استراتژی جست‌وجوی گروه مرور مشترک (Collaborative Review Group Search Strategy)، انجام شد: EMBASE (1984 تا 2004)؛ MEDLINE (1966 تا 2004)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین؛ پایگاه ثبت کارآزمایی‌های تخصصی گروه بیماری‌های التهابی روده (IBD) و اختلالات عملکردی روده در کاکرین و Science Citation Index. چکیده‌های نشست‌های مهم پژوهش گوارش و منابع مقالات منتشر شده نیز مرور شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مربوط به کودکان کمتر از 18 سال مبتلا به بیماری کرون، انتخاب شدند. مواردی که رشد را به عنوان یک معیار پیامد بررسی کردند، در این مرور گنجانده شدند.
استخراج داده‌ها و ارزیابی کیفیت روش‌شناسی هر کارآزمایی، به طور مستقل توسط دو مرورگر، مرور شدند. فقط یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده با کیفیت خوب در این مرور گنجانده شد و بنابراین، انجام هیچ تجزیهوتحلیل آماری امکان‌پذیر نبود.
سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شناسایی شدند. یک کارآزمایی، کیفیت روش‌شناسی خوب و مناسبی داشت (Markowitz 2000). این مطالعه به استفاده از 6-مرکاپتوپورین (6-mercaptopurine یا 6-MP)، به عنوان داروی کمک‌کننده به کاهش دوز مصرفی استروئید پرداخت. تفاوتی در رشد خطی میان گروه‌های مداخله و دارونما (placebo) مشاهده نشد، اگرچه دوز کلی استروئید دریافتی در طول دوره 18 ماه پیگیری، در گروه دریافت‌کننده 6-MP، کاهش یافت. دو کارآزمایی تصادفی‌سازی‌شده و کنترل‌شده باقی‌مانده (Sanderson 1987؛ Thomas 1993a)، استفاده از تغذیه روده‌ای را در برابر کورتیکواستروئیدها برای القای بهبودی، با نمره انحراف معیار (standard deviation; SD) سرعت قد کشیدن در 6 ماه به عنوان یک معیار پیامد، در نظر گرفتند. اگرچه این مطالعات از کیفیت روش‌شناسی نازلی برخوردار بودند، نتایج آنها به تفصیل در این مرور مورد بحث قرار می‌گیرند. در هر دو مطالعه، نمرات انحراف معیار سرعت قد کشیدن در گروه تغذیه روده‌ای در مقایسه با گروه کورتیکواستروئید، به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.