همراه با 31 RCT موجود در نسخه قبلی (2006)، تعداد 34 RCT بیشتر را در این نسخه به‌روز شده قرار دادیم که در نتیجه در مجموع 65 RCT شامل 3822 شرکت‌کننده برای گنجاندن در متاآنالیز انتخاب شدند.

هیچ تفاوت جمعیت‌شناختی قابل‌توجهی را در ابتدای شروع مطالعه بین اعضای گروه مداخله و افرادی که مراقبت معمول دریافت کردند، مشاهده نکردیم. برای گروه توان‌بخشی ریوی، میانگین حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV₁) معادل 39.2% و برای گروه مراقبت معمول 36.4% پیش‌بینی شد؛ میانگین سنی به ترتیب 62.4 سال و 62.5 سال بود. ترکیب جنسیتی در هر دو گروه حدود دو مرد به ازای هر زن بود. در مجموع 41 برنامه توان‌بخشی ریوی، مبتنی بر بیمارستان (بستری یا سرپایی)، 23 برنامه مبتنی بر جامعه (در مراکز اجتماعی یا در منازل فردی) و یک مطالعه دارای هر دو مولفه مبتنی بر بیمارستان و جامعه بودند. بیشتر برنامه‌ها 12 هفته یا هشت هفته طول کشیدند، دامنه کلی آن بین چهار هفته و 52 هفته بود.

ماهیت مداخله، کورسازی شرکت‌کنندگان یا ارائه‌دهندگان برنامه را برای محققین غیر ممکن کرد. علاوه بر این، از اکثر مطالعات اولیه مشخص نبود که پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) انجام شده یا خیر؛ در کنار نرخ ریزش (attrition rate) بالای گزارش شده در چندین مطالعه، این امر بر خطر کلی سوگیری (bias) تاثیر گذاشت.

بهبودی مشاهده شده در همه پیامدهای وارد شده از اهمیت آماری برخوردار بود. در چهار حوزه مهم کیفیت زندگی (QoL) (نمرات پرسشنامه تنفسی مزمن (Chronic Respiratory Questionnaire; CRQ) برای تنگی نفس، خستگی، عملکرد عاطفی و کنترل شرایط درمان (mastery))، تاثیر مداخله بیشتر از حداقل تفاوت مهم بالینی (minimal clinically important difference; MCID) و معادل 0.5 واحد بود (تنگی نفس: MD: 0.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 1.03؛ 1283 = N؛ 19 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ خستگی: MD: 0.68؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.92؛ N = 1291؛ 19 مطالعه، شواهد با کیفیت پائین؛ عملکرد عاطفی: MD: 0.56؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.78؛ 1291 = N؛ 19 مطالعه؛ کنترل شرایط درمان: MD: 0.71؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.95؛ N = 1212؛ 19 مطالعه، شواهد با کیفیت پائین). پیشرفت‌هایی با اهمیت آماری در همه حوزه‌های پرسشنامه تنفسی سنت جورج (St. George's Respiratory Questionnaire; SGRQ) مشاهده شد و ارتقای نمره کل بهتر از 4 واحد بود (MD: -6.89؛ 95% CI؛ 9.26- تا 4.52-؛ N = 1146؛ 19 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). آنالیز حساسیت (sensitivity) با استفاده از کارآزمایی‌های با خطر پائین سوگیری، تخمین مشابهی را از تاثیر درمان به دست آورد (MD: -5.15؛ 95% CI؛ 7.95- تا 2.36-؛ N = 572؛ 7 مطالعه).

بهبود ورزش عملکردی و ورزش حداکثری هر دو از اهمیت آماری برخوردار بودند. پژوهشگران افزایش حداکثر ظرفیت ورزشی (میانگین Wmax (W)) را در شرکت‌کنندگان اختصاص داده شده به توان‌بخشی ریوی در مقایسه با مراقبت‌های معمول گزارش کردند (MD: 6.77؛ 95% CI؛ 1.89 تا 11.65؛ N = 779؛ 16 مطالعه). اندازه تاثیرگذاری مشترک از MCID (4 وات) پیشنهاد شده توسط Puhan 2011(b) فراتر رفت. در رابطه با ظرفیت عملکردی ورزش، میانگین تاثیر درمان بر مسافت طی‌شده در شش دقیقه بیشتر از حد آستانه (threshold) و دارای اهمیت بالینی بود (MD: 43.93؛ 95% CI؛ 32.64 تا 55.21؛ 1879 شرکت‌کننده، 38 مطالعه).

تجزیه‌وتحلیل زیرگروه که برنامه‌های بیمارستانی را در برابر برنامه‌های مبتنی بر جامعه مقایسه کرد، شواهدی را مبنی بر تفاوت معنی‌دار در تاثیر درمان بین زیرگروه‌ها برای همه حوزه‌های CRQ، با مقادیر میانگین بالاتر، به‌طور متوسط، در گروه توان‌بخشی ریوی بیمارستانی نسبت به گروه جامعه محور ارائه کرد. SGRQ چنین تفاوتی را نشان نداد. تجزیه‌وتحلیل زیرگروه که برای بررسی پیچیدگی برنامه توان‌بخشی ریوی انجام شد، هیچ شواهدی را مبنی بر تفاوت معنی‌دار در تاثیر درمان بین زیرگروه‌هایی که فقط ورزش دریافت کرده و افرادی که ورزش را همراه با مداخلات پیچیده‌تر دریافت کردند، ارائه نداد. با این حال، هر دو آنالیز زیرگروه ممکن است مخدوش شده و باید با احتیاط تفسیر شوند.