هشت کارآزمایی شامل 254 بیمار وارد شدند. در هفت مطالعه‌ای که میزان خروجی ادرار را گزارش کردند، مشخص شد که این میزان (بر حسب سی‌سی/24 ساعت اندازه‌گیری شد) در بیمارانی که به آن‌ها اینفیوژن مداوم داده شد با تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD) معادل 271 سی‌سی در 24 ساعت، بالاتر بود (95% CI؛ 93.1 تا 449؛ 0.01 > p). تفاوت معنی‌داری در اختلالات الکترولیتی (هیپوکالمی (hypokalemia)، هیپومنیزمی (hypomagnesemia)) در دو گروه درمان با نسبت خطر (relative risk; RR) معادل 1.47 وجود نداشت (95% CI؛ 0.52 تا 4.15؛ p = 0.5). هنگام استفاده از اینفیوژن مداوم، عوارض جانبی كمتری (وزوز گوش و از دست رفتن شنوایی) مشاهده شد، RR: 0.06؛ (95% CI؛ 0.01 تا 0.44؛ p = 0.005). بر اساس نتایج یک مطالعه واحد، مدت زمان بستری در بیمارستان با اینفیوژن مداوم به‌طور معنی‌داری تا 3.1 روز کاهش یافت WMD: -3.1؛ (95% CI؛ 4.06- تا 2.20-؛ p < 0.0001) در حالی که مرگ‌ومیر قلبی در دو گروه درمان به‌طور قابل توجهی متفاوت بود RR: 0.47؛ (95% CI؛ 0.33 تا 0.69؛ p < 0.0001). بر اساس نتایج دو مطالعه، مورتالیتی به هر علتی در دو گروه درمان به‌طور قابل توجهی متفاوت بود RR: 0.52؛ (95% CI؛ 0.38 تا 0.71؛ p < 0.0001).