این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که در سال 2003 منتشر شده و پیش از این در سال‌های 2009 و 2012 به‌روز شد. برای آخرین نسخه به‌روز شده، جست‌وجو در 17 اکتبر 2013 مجددا اجرا شد، اما هیچ مطالعه جدیدی به دست نیامد. تب روماتیسمی یکی از عوارض دیرهنگام نوعی عفونت گلو است که توسط باکتری استرپتوکوک ایجاد می‌شود. این یک بیماری سیستم ایمنی است که می‌تواند منجر به بیماری التهابی قلب (کاردیت (carditis))، مفاصل، مغز و پوست شود. کاردیت می‌تواند به نارسایی قلبی و مرگ بیمار بی‌انجامد. داروهای ضد التهابی مختلفی برای درمان کاردیت استفاده شده‌اند، از جمله کورتیکواستروئیدها، آسپرین و ایمونوگلوبولین‌ها (ایمونوتراپی با استفاده از آنتی‌بادی). هیچ کارآزمایی جدیدی برای ورود به این نسخه به‌روز شده شناسایی نشد. این مرور شامل هشت کارآزمایی با 996 شرکت‌کننده بود. شواهد حاکی از تاثیر جزئی کورتیکواستروئیدها نسبت به آسپرین در پیشگیری از بیماری قلبی پس از یک سال است (شش مطالعه، 907 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 0.87؛ 95% فاصله اطمینان: 0.66 تا 1.15). چندین عامل استروئیدی مانند کورتیکوتروفین (corticotrophin)، کورتیزون (cortisone)، هیدروکورتیزون (hydrocortisone) و دگزامتازون (dexamethasone) پیش از سال 1966 با آسپرین مقایسه شده و پردنیزون و ایمونوگلوبولین‌ها با دارونما (placebo)، به ترتیب، در مطالعات سال‌های 1990 و 2001 مقایسه شدند. بیشتر مطالعات، عوارض جانبی را گزارش ندادند، اما آنهایی که گزارش کردند، به عوارض ناشی از کورتیکواستروئیدها از جمله افزایش وزن، بزرگ شدن اجزای صورت و آکنه، اشاره داشتند. کارآزمایی‌ها عموما قدیمی (شش مورد از هشت کارآزمایی میان سال‌های 1955 تا 1965 انجام شدند)، کوچک و با کیفیت پائین بوده و خطر بالای سوگیری (bias) داشتند. به همین دلیل، نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند.
هنگامی که کورتیکواستروئیدها یا ایمونوگلوبولین‌های داخل وریدی برای کاهش خطر ضایعات دریچه قلب در بیماران مبتلا به تب روماتیسمی حاد استفاده شدند، شواهد کمی از مزیت آنها یافت شد. قدمت بیشتر کارآزمایی‌ها، انجام آنالیز آماری کافی را از داده‌ها و ارزیابی قابل قبول پیامدهای بالینی را بر اساس استانداردهای فعلی محدود کرد. علاوه بر این، خطر سوگیری قابل‌توجه بود، بنابراین نتایج را باید با احتیاط تفسیر کرد. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده جدید در بیماران مبتلا به تب روماتیسمی حاد به منظور ارزیابی تاثیرات کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون خوراکی و متیل‌پردنیزولون داخل وریدی و تاثیرات دیگر عوامل ضد التهابی جدید ضروری است. پیشرفت در اکوکاردیوگرافی امکان ارزیابی عینی و دقیق‌تری را از پیامدهای قلبی فراهم می‌کند.
بیماری روماتیسم قلبی (rheumatic heart disease) یکی از علل مهم بیماری قلبی اکتسابی در کشورهای در حال توسعه است. اگرچه پیشگیری از تب روماتیسمی و مدیریت عود آن به خوبی ثابت شده، مدیریت مطلوب کاردیت (carditis) روماتیسمی فعال هم‌چنان نامشخص است. این یک نسخه به‌روز شده از مروری است که در سال 2003 منتشر شده و پیش از این در سال‌های 2009 و 2012 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات مضر و مفید عوامل ضد التهابی مانند آسپرین، کورتیکواستروئیدها و دیگر داروها در پیشگیری یا کاهش آسیب بیشتر دریچه‌های قلب در بیماران مبتلا به تب روماتیسمی حاد.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (شماره 9 از 12؛ سال 2013)؛ MEDLINE؛ (Ovid؛ از 1948 تا هفته 1 اکتبر 2013)؛ EMBASE (Ovid؛ از 1980 تا هفته 41 سال 2013) و متون علمی در منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS) (از 1982 تا 17 اکتبر 2013) را جست‌وجو کردیم. آخرین بار ایندکس مدیکوس (Index Medicus) (از 1950 تا اپریل 2001) را در سال 2001 جست‌وجو کردیم. فهرست منابع مطالعات شناسایی شده را بررسی کرده و هیچ محدودیتی را برای زبان نگارش مقاله اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای که به مقایسه عوامل ضد التهابی (مانند آسپرین، استروئیدها، ایمونوگلوبولین‌ها، پنتوکسی‌فیلین (pentoxifylline)) در برابر دارونما (placebo) یا کنترل کننده، یا مقایسه هر یک از عوامل ضد التهابی در برابر یکدیگر، در بزرگسالان و کودکان مبتلا به تب روماتیسمی حاد، که بر اساس معیارهای جونز (Jones)، یا معیارهای اصلاح شده جونز تشخیص داده شدند، پرداختند. وجود بیماری قلبی یک سال پس از درمان، معیار پیامد اصلی انتخاب شده بود.
دو نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) را با استفاده از روش‌شناسی (methodology) که در کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات بیان شد، ارزیابی کردند. از پروسیجرهای استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار مرکز همکاری‌های کاکرین (The Cochrane Collaboration) استفاده کردیم.
هیچ مطالعه جدیدی وارد این نسخه به‌روز شده نشد. هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شامل 996 نفر برای گنجاندن در این مرور انتخاب شدند. پژوهشگران چندین عامل استروئیدی را مانند کورتیکوتروفین (corticotrophin)، کورتیزون (cortisone)، هیدروکورتیزون (hydrocortisone)، دگزامتازون (dexamethasone)، پردنیزون (prednisone) و ایمونوگلوبولین داخل وریدی، در برابر آسپرین، دارونما یا عدم درمان، مقایسه کردند. شش کارآزمایی میان سال‌های 1950 و 1965 صورت گرفتند؛ یک مورد در سال 1990 و مطالعه نهایی در سال 2001 منتشر شدند. به‌طور کلی هیچ تفاوت قابل‌توجهی در خطر بیماری قلبی در یک سال میان گروه‌های تحت درمان با کورتیکواستروئید و تحت درمان با آسپرین مشاهده نشد (شش مطالعه، 907 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 0.87؛ 95% فاصله اطمینان: 0.66 تا 1.15). به‌طور مشابه، استفاده از پردنیزون (دو مطالعه، 212 شرکت‌کننده، خطر نسبی (RR): 1.13؛ 95% فاصله اطمینان: 0.52 تا 2.45) در مقایسه با آسپرین، خطر بیماری قلبی را پس از یک سال کاهش نداد. محققان در پنج مطالعه عوارض جانبی را گزارش نکردند. سه مطالعه‌ای که عوارض جانبی را گزارش دادند، به بروز عوارض جانبی قابل‌توجهی اشاره داشتند. با این حال، به دلیل قدمت مطالعات و وجود خطر سوگیری (bias)، همه نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.