اهمیت مطالعه مروری/پیشینه
بی‌اختیاری ادراری استرسی، به معنای نشت ادرار هنگام سرفه، خندیدن، عطسه یا انجام ورزش است. این وضعیت می‌تواند ناشی از تغییرات در عضلات و رباط‌های نگهدارنده مثانه باشد. بی‌اختیاری مختلط ادراری نیز عبارت است از نشت ادرار هنگام داشتن اضطرار به دفع ادرار و هم‌چنین هنگام سرفه و خنده. تمرینات تقویت کننده عضله می‌توانند کمک کنند، و روش‌های جراحی برای بهبود حمایت یا اصلاح مشکلات وجود دارند. مقدار مشخص و قابل‌توجهی از درآمد یک زن و خانواده‌اش می‌تواند صرف مدیریت بی‌اختیاری ادراری استرسی شود. کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز عملی است شامل بالا بردن بافت‌های اطراف محل اتصال بین مثانه و مجرای ادراری.
یافته‌های اصلی
مرور کارآزمایی‌‌ها نشان داد که این یک تکنیک جراحی موثر برای مدیریت بالینی بی‌اختیاری ادراری استرسی و مختلط در زنان است، که منجر به درمان طولانی‌مدت برای اکثر زنان می‌شود. این روش در مقایسه با کولپورافی قدامی (بخیه زدن دیواره بالایی واژن) و جراحی ساسپنشن با سوزن (گذراندن سوزن با بخیه زدن در کناره‌های مجرای ادرار به منظور بلند کردن بافت‌های کناری آن) نرخ بهبودی بیشتری دارد. تکنیک‌های جدید، به ویژه جراحی اسلینگ (شامل استفاده از نوارها برای بلند کردن مجرای ادرار) و کولپوساسپنشن سوراخ کلید (لاپاروسکوپی) امیدوار کننده به نظر می‌رسند، اما به تحقیقات بیشتری به ویژه در مورد عملکرد طولانی‌مدت آنها نیاز دارند. روش‌های جراحی برای قرار دادن نوار زیر مجرای ادرار نسبت به کولپوساسپنشن باز در میان‌مدت و طولانی‌مدت، نرخ بهبودی بیشتری را نشان دادند. از نظر هزینه‌ها، یک مرور غیر سیستماتیک مطالعات اقتصادی نشان داد که کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز ارزان‌تر از کولپوساسپنشن لاپاروسکوپی است، اما گران‌تر از tension-free vaginal tape (TVT).
عوارض جانبی
کولپوساسپنشن لاپاروسکوپی در مقایسه با کولپوساسپنشن باز امکان بهبودی سریع‌تر را فراهم می‌کند. مطالعات، نرخ بالاتر عوارض را با کولپوساسپنشن باز در مقایسه با دیگر تکنیک‌های جراحی نشان ندادند، اگرچه پرولاپس اندام لگن شایع‌تر بود. بروز اشکال در ادرار کردن پس از کولپوساسپنشن باز در مقایسه با جراحی اسلینگ کمتر شایع بود.
محدودیت‌ها
اطلاعات محدودی در مورد عوارض جانبی طولانی‌مدت کولپوساسپنشن باز و تاثیر آن بر کیفیت زندگی در دسترس بود.
کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز یک روش درمانی موثر برای بی‌اختیاری استرسی ادراری به ویژه در طولانی‌مدت است. طی سال اول درمان، نرخ کلی اختیار ادرار تقریبا 85% تا 90% است. پس از پنج سال، تقریبا 70% از زنان می‌توانند انتظار خشک بودن (عدم نشت ادرار) داشته باشند. پروسیجرهای جدیدتر اسلینگ با حداقل دسترسی در مقایسه با کولپوساسپنشن باز امیدوار کننده به نظر می‌رسند، اما عملکرد طولانی‌مدت آنها محدود است و باید نظارت دقیق‌تری بر پروفایل عوارض جانبی آنها انجام شود. کولپوساسپنشن باز در مقایسه با جراحی اسلینگ و کولپورافی قدامی با خطر بیشتر وقوع پرولاپس ارگان لگن همراه است، اما در مقایسه با جراحی مرسوم اسلینگ با خطر کمتری برای اختلال عملکرد دفع ادرار همراه است. کولپوساسپنشن لاپاروسکوپی باید امکان بهبودی سریع‌تری را فراهم کند، اما بی‌خطری نسبی و اثربخشی طولانی‌مدت آن هنوز مشخص نیست. یک تفسیر اقتصادی مختصر (Brief Economic Commentary; BEC) پنج مطالعه را شناسایی کرد که نشان می‌دهد استفاده از tension-free vaginal tape (TVT) و کولپوساسپنشن لاپاروسکوپی در مقایسه با کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز ممکن است مقرون به صرفه‌تر باشند.
بی‌اختیاری ادراری (urinary incontinence) یک مشکل شایع و بالقوه ناتوان کننده است. بی‌اختیاری استرسی ادرار، به عنوان شایع‌ترین نوع بی‌اختیاری، بار (burden) سلامت و اقتصادی قابل‌توجهی را بر جامعه و زنان مبتلا تحمیل می‌کند. کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز یک درمان جراحی است شامل بالا بردن بافت‌های نزدیک گردن مثانه و مجرای ادراری پروگزیمال در ناحیه پشت استخوان‌های شرمگاهی قدامی (anterior pubic bone) برای اصلاح نقص بسته شدن مجرای ادراری در جهت اصلاح بی‌اختیاری استرسی ادرار.
این مرور با هدف تعیین تاثیرات کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز در درمان بی‌اختیاری ادراری در زنان انجام شد. هدف ثانویه، ارزیابی بی‌خطری (safety) انجام کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز از نظر عوارض جانبی ناشی از این روش بود.
پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین را جست‌وجو کردیم، که شامل کارآزمایی‌های شناسایی شده از پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE in process؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP، و جست‌وجوی دستی در مجلات و خلاصه مقالات ارائه شده در کنفرانس‌ها (تا 5 می 2015)، و فهرست منابع مقالات مرتبط بود. با محققین تماس گرفتیم تا مطالعات بیشتری را پیدا کنیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده در زنان با نشانه‌ها یا تشخیص‌های یورودینامیک بی‌اختیاری ادراری استرسی یا مختلط که شامل جراحی کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز در حداقل یک گروه کارآزمایی بود.
مطالعات از نظر کیفیت روش‌شناسی (methodology) یا مستعد سوگیری (bias) بودن و مناسب بودن برای گنجاندن مورد ارزیابی قرار گرفته و داده‌ها توسط دو نفر از نویسندگان مرور استخراج شدند. داده‌های کارآزمایی بر اساس نوع مداخله، آنالیز شدند. در جایی که مناسب بود، آمار خلاصه محاسبه شد.
این مرور شامل 55 کارآزمایی با بیش از 5417 زن شرکت‌کننده شد.
نرخ کلی درمان 68.9% تا 88.0% برای کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز گزارش شد. دو مطالعه کوچک نرخ بی‌اختیاری کمتری را پس از کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز در مقایسه با درمان محافظه‌کارانه پیشنهاد کردند. به‌طور مشابه، یک کارآزمایی نرخ بی‌اختیاری کمتری را پس از کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز در مقایسه با درمان آنتی‌کولینرژیک پیشنهاد کرد. شواهد به دست آمده از شش کارآزمایی نرخ بی‌اختیاری کمتری را پس از کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز نسبت به کولپورافی قدامی (anterior colporrhaphy) نشان داد. چنین مزیتی در طول زمان حفظ شد (خطر نسبی (RR) برای بی‌اختیاری: 0.46؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.72 پیش از سال اول، RR: 0.37؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.51 در یک تا پنج سال، RR: 0.49؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.75 در دوره‌های بیش از پنج سال).
شواهد حاصل از 22 کارآزمایی در مقایسه با اسلینگ‌های ساب‌یورترال (suburethral sling) (اسلینگ‌های مرسوم یا نوار ترانس-واژینال یا نوار ترانس-اوبتراتور) هیچ تفاوت کلی قابل‌توجهی را در نرخ بی‌اختیاری در تمام دوره‌های زمانی ارزیابی شده نشان نداد (همانطور که به‌طور ذهنی ارزیابی شد؛ RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.18 طی سال اول درمان، RR: 1.18؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.39 بین یک و پنج سال، RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.27 در پنج سال و بیشتر، و همانطور که به طور عینی ارزیابی شد؛ RR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.67 طی سال اول درمان، RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.54 برای یک تا پنج سال پیگیری، RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.64 در بیش از پنج سال). با این حال، تجزیه‌وتحلیل زیر گروه در مطالعاتی که اسلینگ‌های مرسوم و کولپوساسپنشن باز را مقایسه کردند، اثربخشی بهتری را با اسلینگ‌های مرسوم در میان‌مدت و طولانی‌مدت نشان دادند (RR: 1.35؛ 95% CI؛ 1.11 تا 1.64 از یک تا پنج سال پیگیری، RR: 1.19؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.37).
در مقایسه با ساسپنشن سوزنی (needle suspension)، نرخ بی‌اختیاری کمتری پس از کولپوساسپنشن در سال نخست پس از جراحی (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.03)، پس از سال اول (RR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.39 تا 0.81)، و فراتر از پنج سال (RR: 0.32؛ 95% CI؛ 15 تا 0.71) وجود داشت.
نرخ بی‌اختیاری گزارش شده توسط بیمار در پیگیری کوتاه‌مدت، میان‌مدت و طولانی‌مدت تفاوت معنی‌داری را بین کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز و لاپاروسکوپیک نشان نداد، اما فواصل اطمینان وسیع بودند. در دو کارآزمایی، بی‌اختیاری پس از Burch (RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.76) نسبت به پروسیجر Marshall Marchetti Krantz در یک تا پنج سال پیگیری، کمتر شایع بود. داده‌های کمی برای دوره‌های دیگر پیگیری به دست آمدند.
به‌طور کلی، شواهد موجود، نرخ بیشتر موربیدیتی یا عوارض را با کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز در مقایسه با دیگر تکنیک‌های جراحی باز نشان نمی‌دهند، اگرچه پرولاپس ارگان لگن شایع‌تر از پروسیجرهای کولپورافی قدامی و اسلینگ است. مشکلات دفع ادرار پس از پروسیجرهای اسلینگ در مقایسه با کولپوساسپنشن باز شایع‌تر دیده می‌شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.