การทดลองจำนวน 47 ฉบับ (ผู้เข้าร่วม 35,163 คน) ผ่านเกณฑ์การคัดเข้าสำหรับการทบทวนวรรณกรรมนี้ โดยมี 34 ฉบับ (ผู้เข้าร่วม 33,793 คน) ที่สามารถนำมาใช้ในการวิเคราะห์ network meta-analysis ได้ (ซึ่งประกอบด้วยทางเลือกในการรักษา 8 รูปแบบ)

ความหนาแน่นแร่ธาตุในกระดูก

เราประมาณค่าความหนาแน่นแร่ธาตุในกระดูกของผู้เข้าร่วมที่ไม่ได้รับการรักษา/ยาหลอก ซึ่งวัดเป็นค่า T-score โดยรวม มีค่าเท่ากับ -1.34 หลักฐานจาก network meta-analysis (การศึกษาทดลอง 9 ฉบับ; ผู้เข้าร่วม 1166 ราย) ชี้ให้เห็นว่าการรักษาด้วยไอแบนโดรเนต (T-score -0.77; MD 0.57, 95% CI -0.05 ถึง 1.19) อาจช่วยเพิ่มความหนาแน่นของแร่ธาตุในกระดูกได้เล็กน้อย (หลักฐานมีความเชื่อมั่นต่ำ) และการรักษาด้วยกรดโซเลโดรนิก (T-score -0.45; MD 0.89, 95% CI 0.62 ถึง 1.16) อาจช่วยเพิ่มความหนาแน่นของแร่ธาตุในกระดูกได้เล็กน้อยเมื่อเทียบกับการไม่ได้รับการรักษา/ยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นปานกลาง) ไรเซโดรเนต (T-score -1.08; MD 0.26, 95% CI -0.32 ถึง 0.84) อาจทำให้เกิดความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีความแตกต่างเลยเมื่อเทียบกับการไม่ได้รับการรักษา/ยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นต่ำ) เราไม่แน่ใจว่าอเลนโดรเนต (T-score 2.36; MD 3.70, 95% CI -2.01 ถึง 9.41) จะเพิ่มความหนาแน่นของแร่ธาตุในกระดูกได้เมื่อเทียบกับการไม่ได้รับการรักษา/ยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นต่ำมาก)

คุณภาพชีวิต

ไม่สามารถทำการวิเคราะห์เชิงปริมาณสำหรับคุณภาพชีวิตได้ เนื่องจากมีการศึกษาเพียง 3 ฉบับที่รายงานผลลัพธ์นี้ การศึกษาทั้ง 3 ฉบับ แสดงให้เห็นความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างวิธีการรักษาที่นำมาศึกษาในแต่ละการทดลอง

อัตรากระดูกหักโดยรวม

เราประมาณค่าได้ว่าผู้เข้าร่วม 70 รายใน 1000 รายที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอกมีภาวะกระดูกหัก หลักฐานจาก network meta-analysis (การทดลอง 16 ฉบับ, ผู้เข้าร่วม 19,492 ราย) ชี้ให้เห็นถึงการรักษาด้วยโคลโดรเนตหรือไอแบนโดรเนต (42 รายจาก 1000 ราย; RR 0.60, ช่วง CI 95% 0.39 ถึง 0.92; 40 รายจาก 1000 ราย; RR 0.57, ช่วง CI 95% 0.38 ถึง 0.86 ตามลำดับ) ช่วยลดจำนวนของการเกิดกระดูกหักได้เมื่อเทียบกับการไม่ได้รับการรักษา/ได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นสูง) ยาเดโนสุแมบ หรือ กรดโซเลโดรนิก น่าจะช่วยลดจำนวนผู้ป่วยที่เกิดกระดูกหักลงเล็กน้อย (51 ต่อ 1000 คน; RR 0.73, 95% CI 0.52 ถึง 1.01 และ 55 ต่อ 1000 คน; RR 0.79, 95% CI 0.56 ถึง 1.11 ตามลำดับ) และยาไรซ์โดรเนตน่าจะช่วยลดจำนวนผู้ป่วยที่เกิดกระดูกหักได้ (39 ต่อ 1000 คน; RR 0.56, 95% CI 0.15 ถึง 2.16) เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับปานกลาง) ยาแพมิโดรเนต (106 ต่อ 1000 คน; RR 1.52, 95% CI 0.75 ถึง 3.06) น่าจะเพิ่มจำนวนผู้ป่วยที่เกิดกระดูกหัก เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับปานกลาง)

ความอยู่รอดโดยรวม

เราประเมินว่าในกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก จะมีผู้เข้าร่วมการศึกษารอดชีวิตโดยรวม 920 คน จากทั้งหมด 1000 คน หลักฐานจาก network meta-analysis (ซึ่งรวบรวมข้อมูลจากการศึกษา 17 ฉบับ มีผู้เข้าร่วม 30,991 คน) ชี้ให้เห็นว่ายาโคลโดรเนต (924 ต่อ 1000 คน; HR 0.95, 95% CI 0.77 ถึง 1.17), ยาเดโนซูแมบ (927 ต่อ 1000 คน; HR 0.91, 95% CI 0.69 ถึง 1.21), ยาไอบันโดรเนต (915 ต่อ 1000 คน; HR 1.06, 95% CI 0.83 ถึง 1.34) และกรดโซเลโดรนิก (925 ต่อ 1000 คน; HR 0.93, 95% CI 0.76 ถึง 1.14) อาจส่งผลต่ออัตรารอดชีวิตโดยรวมแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่แตกต่างกันเลย เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับต่ำ) นอกจากนี้ เรายังไม่แน่ใจว่ายาแพมิโดรเนต (905 ต่อ 1000 คน; HR 1.20, 95% CI 0.81 ถึง 1.78) ลดอัตราการรอดชีวิตโดยรวมลงเมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอกหรือไม่ เนื่องจากหลักฐานมีความเชื่อมั่นในระดับต่ำมาก

ภาวะกระดูกขากรรไกรตาย

เราประเมินว่าในกลุ่มผู้เข้าร่วมการวิจัยที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก จะมีผู้เกิดภาวะกระดูกขากรรไกรตาย 1 คนจากทุกๆ 1000 คน หลักฐานจาก network meta-analysis ซึ่งรวบรวมข้อมูลจากการศึกษา 12 ฉบับและมีผู้เข้าร่วมวิจัย 23,527 คน ชี้ให้เห็นว่ายาเดโนซูแมบ (พบ 25 รายจาก 1000 คน; RR 24.70, 95% CI 9.56 ถึง 63.83), ยาไอบันโดรเนต (พบ 6 รายจาก 1000 คน; RR 5.77, 95% CI 2.04 ถึง 16.35) และยาโซเลโดรนิกแอซิด (พบ 9 รายจาก 1000 คน; RR 9.41, 95% CI 3.54 ถึง 24.99) น่าจะเพิ่มการเกิดภาวะกระดูกขากรรไกรตาย เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นในระดับปานกลาง) นอกจากนี้ ยาโคลโดรเนต (พบ 3 รายจาก 1000 คน; RR 2.65, 95% CI 0.83 ถึง 8.50) อาจเพิ่มการเกิดภาวะกระดูกขากรรไกรตาย เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับต่ำ)

ภาวะไตบกพร่อง

เราประมาณการว่า ในกลุ่มผู้เข้าร่วมวิจัยที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก จะมีผู้เกิดภาวะไตบกพร่อง 14 คนต่อ 1000 คน หลักฐานจาก network meta-analysis (ซึ่งรวบรวมจากการทดลอง 12 ฉบับ; ผู้เข้าร่วม 22,469 คน) ชี้ให้เห็นว่ายาไอบันโดรเนต (พบ 28 รายจาก 1000 คน; RR 1.98, 95% CI 1.01 ถึง 3.88) น่าจะเพิ่มการเกิดภาวะไตบกพร่อง เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับปานกลาง) ยาโซเลโดรนิกแอซิด (พบ 21 รายจาก 1000 คน; RR 1.49, 95% CI 0.87 ถึง 2.58) น่าจะเพิ่มการเกิดภาวะไตบกพร่อง ในขณะที่ยาโคลโดรเนต (พบ 12 รายจาก 1000 คน; RR 0.88, 95% CI 0.55 ถึง 1.39) และยาดีโนสุแมบ (พบ 11 รายจาก 1000 คน; RR 0.80, 95% CI 0.54 ถึง 1.19) น่าจะส่งผลให้เกิดความแตกต่างเพียงเล็กน้อยหรือไม่แตกต่างเลยในด้านการเกิดภาวะไตบกพร่อง เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ไม่ได้รับการรักษาหรือได้รับยาหลอก (หลักฐานมีความเชื่อมั่นระดับปานกลาง)