سوال مطالعه مروری
آیا پروستانوئیدها یا مشتقات آنها در درمان هیپرتانسیون ریوی در نوزاد تازه متولد شده موثر هستند؟
پیشینه
هیپرتانسیون ریوی پایدار نوزادی (PPHN) یک بیماری تهدید کننده زندگی است. قبل از تولد، تغذیه و اکسیژن کودک از طریق جفت تامین می‌شود، از این رو گردش خون داخل رحم متفاوت است. گردش خون در نوزاد مبتلا به PPHN از قالب جنینی به قالب طبیعی تغییر پیدا نمی‌کند. به دلیل فشار خون بالای غیرطبیعی در شریان‌هایی که به ریه‌ها می‌روند، جریان خون از ریه‌ها منحرف می‌شود. این امر باعث کاهش عرضه اکسیژن به بدن و در نتیجه باعث آسیب قابل توجهی به مغز و سایر اندام‌ها می‌شود.
مشکل اولیه نوزادان این است که تبادل طبیعی اکسیژن در ریه رخ نمی‌دهد، بنابراین اکسیژن‌رسانی به بدن انجام نمی‌گیرد. پروستانوئیدها (prostanoids)، متابولیت‌های اسید چرب به نام «اسید آراشیدونیک» (arachidonic acid) هستند. نشان داده شده که آنها باعث گشاد شدن بستر رگ‌های خونی ریه، بهبود جریان خون به ریه‌ها و کمک به اکسیژن‌رسانی در انسان‌ها و حیوانات می‌شوند. (پروستانوئیدها کلاسی از داروها هستند که باعث اتساع و گشاد شدن رگ‌های خونی ریه می‌شوند و ممکن است به نوزادان مبتلا به PPHN کمک کنند. پروستاسیکلین (PGI ₂) و پروستاگلاندین E ₁ یا PGI ₁ دو کلاس از پروستانوئیدهایی هستند که برای درمان PPHN در نوزادان تازه متولد شده مورد استفاده قرار گرفته‌اند.) ایمنی و اثربخشی این داروها اثبات نشده است.
ویژگی‌های مطالعه
ما منابع علمی را برای یافتن مطالعاتی که از پروستانوئیدها یا مشتقات آنها برای درمان PPHN به صورت تزریقی یا استنشاقی استفاده کرده‌اند، جست‌وجو کردیم. ما هیچ مطالعه تصادفیسازی و کنترل‌شده در حال انجام یا کامل شده‌ای را نیافتیم. ما یک مطالعه کوچک را یافتیم که به دلیل روش به کارگیری ضعیف شرکت‌کنندگان زودتر از موعد مقرر به پایان رسید. در حال حاضر، هیچ شواهدی به نفع یا علیه استفاده از پروستانوئیدها در نوزاد مبتلا به PPHN در دسترس نیست، و ما توصیه می‌کنیم که مطالعات بعدی برای اثبات ایمنی و اثربخشی این داروها انجام بگیرند.
نتایج کلیدی
ما در جست‌وجوی خود هیچ مطالعه تصادفیسازی و کنترل‌شده‌ای را نیافتیم. ما هیچ مطالعه در حال انجامی را که ممکن است در صورت دسترسی به نتایج آن، پاسخگوی سوال ما باشد، نیافتیم.
کیفیت شواهد
به دلیل فقدان کارآزمایی‌های واجد شرایط و مناسب، ما قادر به ارزیابی این سوال مرور نبودیم.
کاربردهای عملی
در حال حاضر، هیچ شواهدی، استفاده از پروستانوئیدها یا آنالوگ‌های آنها را به عنوان وازودیلاتورهای عروق ریوی و تنها عوامل درمانی برای درمان PPHN در نوزادان (سن 28 روزگی یا کمتر) نشان نمی‌دهند.
کاربردهای تحقیقاتی
ایمنی و اثربخشی روش‌های مختلف آماده‌سازی و دوزها و روش‌های مصرف پروستاسیکلین‌ها و آنالوگ‌های آنها در نوزادان باید اثبات شود. انجام کارآزمایی‌های چند مرکزی با طراحی خوب، با قدرت و توان آزمون کافی، و تصادفیسازی شده برای بررسی اثربخشی و ایمنی پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها در درمان PPHN مورد نیاز هستند. این کارآزمایی‌ها باید پیامدهای طولانی‌مدت، و همچنین پیامدهای کوتاه‌مدت تکامل عصبی و ریوی را ارزیابی کنند.
هیپرتانسیون ریوی پایدار نوزادی (persistent pulmonary hypertension of the newborn; PPHN) نوعی بیماری با فیزیولوژی‌ای است که در آن تداوم افزایش فشار شریانی ریوی وجود دارد. مشخصه PPHN، شکست در انطباق با گردش خون عملکردی پس از تولد با افت مقاومت عروق ریوی است. PPHN به عنوان مسوول اختلال در اکسیژن‌رسانی و مورتالیتی و موربیدیتی قابل توجهی در نوزادان شناخته می‌شود. پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها ممکن است به دلیل اثرات وازودیلاتوری عروق ریوی و ایمونومدولاتوری، مداخلات درمانی مفیدی باشند.
هدف اولیه
• تعیین اثربخشی و ایمنی پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها (ایلوپرست (iloprost)، ترپروستینیل (treprostinil)، و براپروست (beraprost)) در کاهش مورتالیتی و نیاز به اکسیژن‌رسانی غشایی خارج از بدن (ECMO؛ extracorporeal membrane oxygenation) در نوزادان مبتلا به PH.
هدف ثانویه
• تعیین اثربخشی و ایمنی پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها (ایلوپرست، ترپروستینیل، و براپروست) در کاهش موربیدیتی نوزادی (انتروکولیت نکروزان (NEC)، بیماری مزمن ریوی (CLD)، رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP)، خونريزي داخل بطنی (IVH)؛ لکومالاسی اطراف بطنی (PVL)، طول مدت بستري در بیمارستان، مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مكانيكي) و بهبود پیامدهای تکامل عصبی در نوزادان مبتلا به PH
مقایسه‌ها
• پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها در هر دوز یا مدت زمان مصرف برای درمان PPHN در مقابل «درمان استاندارد بدون تجویز این عوامل و داروها»، دارونما (placebo)، یا درمان با نیتریک اکسید استنشاقی (iNO)
• پروستانوئیدها و آنالوگ‌های آنها در هر دوز یا مدت زمان مصرف در درمان PPHN مقاوم به عنوان درمان «افزودنی» به iNO در مقابل iNO به‌تنهایی
ما از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 9؛ 2018)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 16 سپتامبر 2018)؛ Embase (از 1980 تا 16 سپتامبر 2018)؛ و Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL؛ از 1982 تا 16 سپتامبر 2018) استفاده کردیم. ما همچنین پایگاه‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه مقالات کنفرانس‌های انجمن‌های علمی کودکان (از 1990 تا 16 سپتامبر 2018)، و فهرست منابع مقالات بازیابی‌شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل‌شده و کارآزمایی‌های شبه‌تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم. ما با نویسندگانی تماس گرفتیم که آثار آنها در این زمینه در فهرست منابع کارآزمایی‌های بالینی شناسایی شده منتشر شده بودند و فایل‌های شخصی نویسندگان را مرور کردیم.
کارآزمایی‌های کنترل‌شده و تصادفیسازی و شبه‌تصادفی‌سازی شده برای ارزیابی پروستانوئیدها یا آنالوگ‌های آنها (در هر دوز، روش مصرف، یا مدت زمان مصرف) که در نوزادانی با هر سن بارداری و کمتر از سن 28 روزگی پس از تولد برای PPHN تایید شده یا مشکوک مورد استفاده قرار گرفتند.
ما از روش‌های استاندارد گروه نوزادان در کاکرین برای انجام یک مرور سیستماتیک و ارزیابی کیفیت روش‌شناسی مطالعات وارد شده استفاده کردیم (neonatal.cochrane.org/en/index.html). سه نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، عناوین و چکیده‌های مطالعات شناسایی شده را از طریق استراتژی جست‌وجو ارزیابی کرده و در صورت لزوم نسخه‌های با متن کامل را برای ارزیابی به دست آوردند. ما فرم‌هایی را برای ورود یا خروج کارآزمایی و برای استخراج داده‌ها طراحی کردیم. ما برای استفاده از رویکرد GRADE به منظور ارزیابی کیفیت شواهد برنامه‌ریزی کردیم.
ما هیچ کارآزمایی واجد شرایط نوزادی را برای ارزیابی پروستانوئیدها یا آنالوگ‌های آنها به عنوان عوامل دارویی تکی در درمان PPHN شناسایی نکردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.