هدف مطالعه مروری
هدف این مرور، بررسی اثربخشی مداخلاتی، نظیر برنامه‌ها، سیاست‌گذاری‌ها یا شیوه‌های کاری، در پیشگیری و کاهش پرخاشگری نسبت به کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت توسط بیماران و افراد حامی بیماران است.
پیام‌های کلیدی
شواهد محدودی وجود دارد مبنی بر این که برخی مداخلات ممکن است پرخاشگری را نسبت به کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت کاهش دهند. شواهد موجود، با كیفیت پائین یا بسیار پائین در نظر گرفته می‌شوند. به این معنی که ما نمی‌توانیم به نتایج اطمینان داشته باشیم. بیشتر مطالعات در آسایشگاه‌ها یا بخش‌های روانپزشکی بیمارستان‌ها انجام می‌شوند.
چه چیزی در این مرور مورد بررسی قرار گرفت؟
ما به دنبال مطالعاتی بودیم که اثربخشی مداخلاتی را، نظیر برنامه‌ها، سیاست‌گذاری‌ها یا شیوه‌های کاری، در پیشگیری یا کاهش تهاجم به کارکنان مراقبت‌‌های سلامت ارزیابی کردند. ما 7 مطالعه را در این مرور وارد کردیم. مطالعات از مداخلات متنوعی استفاده کردند که در آسایشگاه‌ها، بخش‌های روانپزشکی بیمارستان‌ها و بخش اورژانس یک بیمارستان صورت گرفتند.
نتایج اصلی
در شرایط آسایشگاه‌های سالمندان، دو مداخله نتایج مختلفی را با کاهش متوسط در میزان کلی تهاجم نسبت به کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت ایجاد کردند؛ اما کاهش مداوم در تهاجم فیزیکی یا کلامی دیده نشد. مداخلات شامل نواختن موسیقی در زمان استحمام، و استفاده از تکنیک‌های ویژه استحمام بودند. یک فرهنگ فرد-محور منجر به کاهش متوسط در میزان تهاجم فیزیکی شد، اما در پرخاشگری کلامی تغییری ایجاد نکرد. مداخله اجرای برنامه طنز توسط دلقک، شواهد واضحی را از کاهش در میزان تهاجم نشان نداد.
در شرایط بخش‌های روانپزشکی در بیمارستان، فقط یک مداخله، ارزیابی منظم خطر بیماران، وجود داشت که کاهش میزان تهاجم را نسبت به کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت نشان داد. یک مداخله چند-مؤلفه‌ای در سیاست‌گذاری، محیط اطراف، و شیوه‌های کاری، شواهد روشنی را از کاهش میزان تهاجم ایجاد نکرد.
در بخش اورژانس، یک مداخله اعمال شد که شامل تغییرات در سیاست‌گذاری‌ها و پروسیجرها، محیط فیزیکی و تعلیم و آموزش می‌شد، اما تاثیری بر میزان تهاجم و پرخاشگری نداشت.
هیچ مطالعه‌ای تاثیرات مضری را که ناشی از مداخلات آنها باشد، گزارش نکرد.
ما کیفیت کلی شواهد را بسیار پائین رتبه‌بندی کردیم. این مطالعات یا در طراحی‌شان با مشکل روبرو بودند یا طراحی‌شان را با جزئیات کافی توصیف نکردند. هر یک از این مطالعات، پیامدهای مختلفی را اندازه‌گیری کردند که منجر به عدم سازگاری بین آنها شد.
این مرور تا چه زمانی به‌روز‌رسانی شده است؟
جست‌وجوی انجام شده در این مرور، تا 25 می 2019 به‌روز‌رسانی شد. هیچ‌کدام از مطالعات منتشر شده پس از این تاریخ، در این مرور گنجانده نشدند.
ما شواهدی را با کیفیت پائین تا بسیار پائین یافتیم که مداخلات متمرکز بر مهاجم در مرحله قبل از رویداد، مرحله رویداد واقعه تهاجم، یا هر دو، در مقایسه با شرایط معمول، ممکن است منجر به کاهش کلی میزان تهاجم و پرخاشگری شود و ما شواهدی را با کیفیت پائین برای مداخلات چند-مولفه‌ای یافتیم. هیچ یک از مداخلات شامل مرحله بعد از رویداد نبودند.
به منظور بهبود پایه شواهد و مدارک، به انجام مطالعات RCT بیشتری نیاز داریم كه شامل کارکنان، به عنوان شرکتکنندگان، شوند و اطلاعاتی را در مورد اثر خشونت بر کارکنان در طیف وسیعی از سیستم‌های مراقبت سلامت گردآوری کنند، به ویژه در سیستم‌های مراقبت اورژانس. اجماع نظر در مورد استاندارد‌سازی پیامدها، به شدت مورد نیاز است.
تهاجم و پرخاشگری در محیط کار، به طور فزاینده‌ای در بخش‌های مراقبت سلامت رو به رواج است، که این وضعیت، عواقب جدی را برای افراد و سازمان‌ها به همراه دارد. پژوهش و توسعه مداخلات سازماندهی شده برای پیشگیری و به حداقل رساندن تهاجم در محیط کار نیز افزایش یافته است. با این حال، معلوم نیست این مداخلات از خشونت شغلی که مستقیما کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت را تهدید می‌کند، پیشگیری خواهد کرد یا خیر و اینکه می‌تواند میزان آنها را کاهش دهد یا خیر.
ارزیابی اثربخشی مداخلات سازماندهی شده با هدف پیشگیری و به حداقل رساندن تهاجم و پرخاشگری که از سوی بیماران و حامیان بیمار، کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت را تهدید می‌کنند.
ما بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر را از زمان آغاز کار خود تا 25 می 2019 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (Wiley Online Library)؛ MEDLINE (PubMed)؛ CINAHL (EBSCO)؛ Embase (Embasec.com)؛ PsycINFO (ProQuest)؛ NIOSHTIC (OSH-UPDATE)؛ NIOSHTIC-2 (OSH-UPDATE)؛ HSELINE (OSH-UPDATE)؛ و CISDOC (OSH-UPDATE). ما همچنین ClinicalTrials.gov (www.ClinicalTrials.gov) و پورتال‌های کارآزمایی‌های سازمان جهانی بهداشت (www.who.int/ictrp/en) را جست‌وجو کردیم.
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) یا مطالعات قبل-و-بعد کنترل شده (controlled before-and-after; CBAs) را از هر نوع مداخله سازماندهی شده برای پیشگیری و به حداقل رساندن پرخاشگری و تهاجم فیزیکی یا کلامی نسبت به کارکنان بخش مراقبت‌‌های سلامت و افراد مرتبط با آنها در محل کارشان توسط بیماران و حامیان بیمار، وارد کردیم. معیار سنجش پیامد اولیه، اپیزودهای تهاجم و پرخاشگری بود که منجر به هیچ نوع آسیب روانی، یا فیزیکی، نشده بود.
ما از روش‌های استاندارد کاکرین برای جمع‌آوری داده‌ها و تجزیهوتحلیل استفاده کردیم. این شامل استخراج داده‌های مستقل و ارزیابی «خطر سوگیری (bias)» توسط حداقل دو نویسنده مرور به ازای هر مطالعه وارد شده بود. ما از ماتریکس هادون (Haddon Matrix)، برای دسته‌بندی مداخلات با تمرکز بر قربانی، مهاجم یا محیطی که تهاجم در آن رخ داده، استفاده کردیم و این که مداخله قبل، حین یا پس از وقوع تهاجم و پرخاشگری اعمال شد. ما از مدل اثرات تصادفی برای متاآنالیز و از درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
ما 7 مطالعه را در این مرور وارد کردیم. 4 مطالعه در محیط آسایشگاه‌های سالمندان، 2 مطالعه در بخش‌های روانپزشکی و یک مطالعه در بخش اورژانس انجام شد.
مداخلات در 2 مطالعه روی پیشگیری از تهاجم و پرخاشگری توسط مهاجم در مرحله قبل از رویداد متمرکز بودند، شامل 398 نفر از ساکنان آسایشگاه‌های سالمندان و 597 بیمار بخش روانپزشکی. طنز‌درمانی در یک مطالعه در یک آسایشگاه سالمندان، شواهد روشنی را از کاهش کلی میزان تهاجم و پرخاشگری ارائه نداد (تفاوت میانگین (MD): 0.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.34؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). ارزیابی کوتاه‌مدت خطر در مطالعه دیگر، در مقایسه با شرایط عادی، کاهشی را در میزان شیوع تهاجم و پرخاشگری نشان داد (خطر نسبی (RR): 0.36؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.78؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
2 مطالعه مداخلات را برای به حداقل رساندن پرخاشگری توسط مهاجم در مرحله رویداد واقعه، با شرایط عادی مقایسه کردند. در هر 2 مطالعه، رویداد عبارت بود از تهاجم هنگام استحمام بیماران ساکن در آسایشگاه سالمندان. در یک مطالعه، با مشارکت 18 نفر از ساکنان آسایشگاه سالمندان، طی دوره استحمام موسیقی پخش شد و در مطالعه دیگر، برای 69 نفر از ساکنان آسایشگاه سالمندان، از دوش شخصی یا یک حوله حمام استفاده شد. این مطالعات، شواهدی را با کیفیت پائین ارائه دادند که مداخلات ممکن است منجر به کاهش متوسط در میزان کلی پرخاشگری و تهاجم (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.49-؛ 95% CI؛ 0.93- تا 0.05-؛ 2 مطالعه)، و تهاجم فیزیکی (SMD: -0.85؛ 95% CI؛ 1.46- تا 0.24-؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) شود، اما بر تهاجم کلامی چنین اثری ندارد (SMD: -0.31؛ 95% CI؛ 0.89- تا 0.27؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
یک مداخله، روی افراد مهاجم، در مرحله قبل از رویداد و مرحله رویداد واقعه تهاجم، متمرکز شد. این مطالعه، یک برنامه 2 ساله تغییر فرهنگ را در آسایشگاه‌های سالمندان با شرایط عادی مقایسه کرده و شامل 101 نفر از ساکنین این آسایشگاه‌ها بود. این مطالعه شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارائه کرد که مداخله ممکن است منجر به کاهش متوسط در میزان تهاجم و پرخاشگری فیزیکی شود (MD: 0.51؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.91)؛ اما هیچ شواهد روشنی وجود ندارد که نشان دهد پرخاشگری کلامی را هم کاهش میدهد (MD: 0.76؛ 95% CI؛ 0.02- تا 1.54).
2 مطالعه، یک مداخله چند-مؤلفه‌ای را ارزیابی کرد که روی فرد مهاجم یا پرخاشگر (بیماران روانپزشکی و بیماران بخش اورژانس)، قربانی (پرسنل پرستاری)، و محیط پیرامون طی مراحل قبل از رویداد و حین رویداد واقعه تهاجم متمرکز شدند. این مطالعات شامل 564 پرسنل بخش روانپزشکی و 209 پرسنل بخش اورژانس بود. هر 2 مطالعه شامل یک مجموعه جامع از اقدامات با هدف پیشگیری از خشونت، مدیریت خشونت و تغییرات محیط اطراف بودند. هیچ شواهد روشنی به دست نیامد که نشان دهد مداخله روانپزشکی در مقایسه با شرایط کنترل، ممکن است منجر به کاهش کلی تهاجم و پرخاشگری شود (نسبت شانس (OR): 0.85؛ 0.63 تا 1.15؛ شواهد با کیفیت پائین). مطالعه در بخش اورژانس، منجر به كاهش میزان تهاجم و پرخاشگری نشد (MD = 0)، اما داده‌های كافی را برای سنجش این امر ارائه نداد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.