ما سه مطالعه (Moy 2015; Tabak 2013; Voncken-Brewster 2015) را با مجموع 1580 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده وارد کردیم. از مطالعه Voncken-Brewster 2015، ما زیرگروهی را از افراد مبتلا به COPD (284 شرکت‌کننده) وارد کرده و کسانی را که در معرض خطر COPD بودند، بدون دریافت تشخیص آن (1023 شرکت‌کننده)، خارج کردیم. در نتیجه، کل جمعیت دردسترس برای آنالیز شامل 557 شرکت‌کننده بودند؛ 319 فرد تکنولوژی هوشمند را برای حمایت از خود-مدیریتی، و 238 فرد اطلاعات و آموزش کلامی/نوشتاری یا دیجیتالی چهره-به-چهره را در مورد خود-مدیریتی دریافت کردند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان 64 سال بود. مرور ما مردان را بیشتر را از زنان وارد کرد، زیرا نمونه گرفته شده از یک مطالعه شامل جانبازان جنگی بودند، که اکثر آنها را مردان تشکیل می‌دادند. این مطالعات 5 مورد از 9 پیامد تعریف شده ما را اندازه‌گیری کردند. هیچ یک از این مطالعات شامل پیامدهایی مانند خودکارآمدی، هزینه-اثربخشی، ظرفیت عملکردی، عملکرد ریه یا اضطراب و افسردگی نبودند.

هر سه مطالعه شامل پیامد اولیه ما - کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL) بودند که توسط پرسشنامه بالینی COPD؛ (CCQ) یا پرسشنامه تنفسی سنت جورج (SGRQ) اندازه‌گیری شد. یک مطالعه دیگر پیامدهای اولیه ما - پذیرش‌های بیمارستانی و تشدیدهای حاد بیماری را گزارش کردند. دو مطالعه شامل پیامد ثانویه ما در مورد فعالیت بدنی بود که توسط تعداد گام‌های روزانه اندازه‌گیری شد. یک مطالعه سیگار کشیدن را با ارائه یک تجزیه‌وتحلیل روایتی (narrative analysis) بررسی کرد. فقط یک مطالعه عوارض جانبی را گزارش کرد و تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌ها، با 43 عارضه در گروه مداخله و هشت عارضه در گروه کنترل، نشان داد (0.001 = P). برای مطالعاتی که پیامدها را در هفته چهارم، ماه چهارم و ماه ششم اندازه‌گیری کردند، تاثیر تکنولوژی هوشمند بر خودمدیریتی و HRQoL متعاقب آن با توجه به علائم و وضعیت سلامت، به‌طور معنی‌داری بهتر از زمانی بود که شرکت‌کنندگان موفق به دریافت حمایت چهره-به-چهره دیجیتال و/یا نوشتاری برای خود-مدیریتی COPD شدند (SMD: -0.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40- تا 0.03-؛ P = 0.02). تنها مطالعه‌ای که HRQoL را در 12 ماه گزارش کرد، تفاوت‌های معنی‌دار بین‌گروهی را پیدا نکرد (MD: 1.1؛ 95% CI؛ 2.2- تا 4.5؛ P = 0.50). همچنین تفاوتی بین گروه‌ها از نظر بستری شدن در بیمارستان (لجستیک رگرسیون نسبت شانس (OR): 1.6؛ 95% CI؛ 0.8 تا 3.2؛ P = 0.19) و تشدیدهای بیماری (لجستیک رگرسیون OR؛ 1.4؛ 95% CI؛ 0.7 تا 2.8؛ P = 0.33) در تنها مطالعه‌ای که این پیامدها را در 12 ماه گزارش کرد، دیده نشد. سطح فعالیت افراد مبتلا به COPD در هفته چهارم، ماه چهارم، و ماه ششم، زمانیکه فن‌آوری هوشمند را در مقایسه با حمایت چهره-به-چهره/دیجیتال و/یا نوشتاری دریافت کردند، به‌طور قابل توجهی بالاتر بود (MD؛ 864.06 قدم در روز بین گروه‌ها؛ 95% CI؛ 369.66 تا 1358.46؛ P = 0.0006). تنها مطالعه‌ای که سطوح فعالیت را در 12 ماه اندازه‌گیری کرد، تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌ها گزارش نکرد (میانگین: 108-؛ 95% CI؛ 720- تا 505؛ P = 0.73). مشارکت شرکت‌کننده در این مطالعه بین 4 تا 12 ماه پایدار نماند. تنها مطالعه‌ای که شامل توقف سیگار کشیدن بود، تاثیر درمانی معنی‌داری را پیدا نکرد (OR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.43 تا 2.66؛ P = 0.895). متاآنالیزها ناهمگونی قابل‌توجهی را بین مطالعات نشان ندادند (به ترتیب، Chi² = 0.39؛ P = 0.82؛ I² = 0% و Chi² = 0.0؛ P = 0.91 و I² = 0%).