چرا این مرور مهم است؟
بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) معمولا به عنوان آمفیزم و برونشیت مزمن شناخته می‌شود. افرادی که مبتلا به COPD هستند بیشتر احتمال دارد که در مقایسه با کل جمعیت، مبتلا به اختلالات اضطرابی باشند. نشانه‌های اضطراب بر جنبه‌های مختلف زندگی روزمره، از جمله کیفیت زندگی و توانایی انجام فعالیت‌های بدنی تاثیر می‌گذارد. درمان‌های روان‌شناختی به عنوان بخشی از فعالیت بالینی برای درمان این نشانه‌ها استفاده می‌شوند؛ اما شواهد کمی برای حمایت از این تکنیک‌ها وجود دارد.
چه کسانی به این مرور علاقمند خواهند بود؟
متخصصین سلامت و افرادی که مبتلا به آمفیزم و اضطراب و پانیک زمینه‌ای هستند.
این مرور قصد دارد به چه سوالاتی پاسخ دهد؟
شواهد موجود در مورد درمان‌های روان‌شناختی اضطراب در افراد مبتلا به COPD و اضطراب همزمان چیست.
چه مطالعاتی وارد این مرور شدند؟
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (کارآزمایی‌های پژوهشی که در آن شرکت‌کنندگان بر اساس یک توالی تصادفی، هم به مداخله‌ای که باید تست شود و هم به یک مداخله مقایسه کننده، اختصاص داده می‌شوند).
شواهد حاصل از این مرور به ما چه می‌گویند؟
این مرور سیستماتیک، سه مطالعه را با مجموع 319 نفر از بیماران مبتلا به COPD و اضطراب همزمان یافت. در هر سه مطالعه، روان‌درمانی (CBT) با مداخله همزمان، در برابر مداخله همزمان به‌تنهایی انجام شد. شواهد محدودی وجود دارد که نشان از بهبودی‌هایی در کاهش سطح اضطراب و بهبود کیفیت زندگی در گروه روان‌درمانی می‌دهد. مهم است که توجه داشته باشیم که کیفیت کلی شواهد پائین بود و بنابراین انجام پژوهش بیشتری برای افزایش اعتمادمان به این تاثیر مورد نیاز است. محدودیت این مرور این است که همه این سه مطالعه وارد شده شامل شرکت‌کنندگانی است که هم به اضطراب و هم افسردگی، نه فقط اضطراب، مبتلا هستند که این ممکن است نتایج را مختل کند.
در آینده چه اتفاقی می‌افتد؟
پژوهش بیشتری برای تعیین این که این درمان باعث کاهش پذیرش در بیمارستان و طول مدت اقامت بیمار در بیمارستان می‌شود یا خیر، مورد نیاز است، زیرا این موارد بر اساس شواهد موجود ارزیابی نشده‌اند. مطالعات جامع‌تری با طول مدت طولانی‌تر باید انجام شود. حداقل دو کارآزمایی بالینی دیگر برای پاسخ به این سوال در حال انجام هستند. هنگامی که منتشر می‌شوند؛ شواهد آنها می‌تواند اعتماد ما را به یافته‌های این مرور افزایش یا کاهش دهد.
فقط شواهدی را با کیفیت پائین برای بررسی اثربخشی درمان‌های روان‌شناختی در افراد مبتلا به COPD همراه با اضطراب پیدا کردیم. بر اساس تعداد کم مطالعات وارد شده و شواهد با کیفیت پائین، نتیجه‌گیری‌های معنی‌دار و قابل اطمینان دشوار است. هیچ گونه حوادث جانبی یا آسیب‌های مداخلات روان‌درمانی گزارش نشد.
محدودیت این مرور این است که همه این سه مطالعه وارد شده شامل شرکت‌کنندگانی است که هم به اضطراب و هم افسردگی، نه فقط اضطراب، مبتلا هستند که این ممکن است نتایج را مختل کند. کیفیت شواهد را در جدول «خلاصه یافته‌ها»، عمدتا به دلیل کم بودن حجم نمونه از کارآزمایی‌های وارد شده، کاهش دادیم. برای تعیین اثربخشی طولانی‌مدت، انجام RCTهای بزرگ‌تری برای ارزیابی مداخلات روان‌شناختی با حداقل مدت پیگیری 12 ماه مورد نیاز است.
بیماری مزمن انسدادی ریه (chronic obstructive pulmonary disease; COPD) (معمولا به‌عنوان برونشیت مزمن (chronic bronchitis) و آمفیزم (emphysema) شناخته می‌شود) یک بیماری مزمن ریوی است که با التهاب راه‌های هوایی و تخریب غیر-قابل برگشت بافت ریوی مشخص شده و منجر به بدتر شدن پیش‌رونده تنگی نفس می‌شود. این عامل اصلی بین‌المللی است که باعث ناتوانی و مرگ‌ومیر در بزرگسالان می‌شود. شواهد نشان می‌دهد که شیوع اختلالات اضطرابی در افراد مبتلا به COPD رو به افزایش است. مشخص شده که شدت اضطراب با شدت COPD ارتباط دارد؛ اما اضطراب ممکن است در تمام مراحل شدت COPD رخ دهد. حضور همزمان اضطراب و COPD در ایجاد پیامدهای ضعیف سلامت از نظر تحمل ورزش، کیفیت زندگی و تشدید COPD کمک می‌کند. شواهد برای درمان اختلالات اضطرابی در این جمعیت محدود است و شواهد کمی برای اثبات اثربخشی درمان‌های منحصر به دارو وجود دارد. بنابراین مهم است که درمان‌های روان‌شناختی برای کاهش این نشانه‌ها در افراد مبتلا به COPD ارزیابی شود.
تعیین تاثیرات درمان‌های روان‌شناختی برای درمان اختلالات اضطرابی در افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه.
پایگاه‌های ثبت تخصصی دو گروه مرور کاکرین را جست‌وجو کردیم: گروه اختلالات شایع روانی در کاکرین (CCMD) و گروه راه‌های هوایی در کاکرین (CAG) (تا 14 آگوست 2015). پایگاه‌های ثبت تخصصی شامل گزارش‌هایی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده موجود در کتابخانه کاکرین، MEDLINE؛ Embase و PsycINFO هستند. جست‌وجوهای تکمیلی را در PsycINFO و CENTRAL انجام دادیم تا اطمینان حاصل کنیم که هیچ مطالعه‌ای از دست نرفته است. هیچ محدویت تاریخی یا زبانی را اعمال نکردیم.
همه RCTها، کارآزمایی‌های خوشه‌ای-تصادفی‌سازی شده و کارآزمایی‌های متقاطع درمان‌های روان‌شناختی را با حضور افراد (بالای 40 سال) مبتلا به COPD و وجود همزمان اختلالات اضطرابی (که با معیارهای تشخیصی شناخته شده یا مقیاس اندازه‌گیری اعتبارسنجی شده تایید شدند) مورد بررسی قراردادیم، که این با عدم مداخله یا آموزش به تنهایی مقایسه شد. مطالعاتی را وارد کردیم که در آن درمان روان‌شناختی در ترکیب با مداخله دیگری (مداخله همزمان) ارائه شده بود، فقط در صورتی که یک گروه مقایسه‌ای که مداخله همزمان را به‌تنهایی دریافت کرده، وجود داشته باشد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم معیارها را برای شناسایی مطالعات جهت گنجاندن و استخراج داده‌ها در یک قالب استاندارد تست شده به‌صورت پایلوت بررسی کردند. هر گونه تعارض را که به واسطه گفت‌وگو به وجود آمد حل کردیم. با نویسندگان مطالعات وارد شده تماس گرفتیم تا داده‌های ازدست‌رفته یا خام را به دست آوریم. روش‌های متاآنالیز را با استفاده از مدل اثر-ثابت انجام دادیم و اگر ناهمگونی‌های قابل توجهی را مشاهده کردیم، داده‌ها را با استفاده از مدل‌های اثرات تصادفی دوباره تجزیه‌وتحلیل کردیم.
سه RCT آینده‌نگر را برای گنجاندن در این مرور شناسایی کردیم (319 شرکت‌کننده برای ارزیابی پیامد اولیه اضطراب). این مطالعات افرادی را از محیط‌های سرپایی وارد کردند که اکثریت آنها مرد بودند. در هر سه مطالعه، درمان روان‌شناختی (درمان شناختی رفتاری) به همراه مداخله همزمان در برابر مداخله همزمان به تنهایی ارزیابی شد. کیفیت شواهد را که در همه پیامدها شرکت داشتند، به دلیل کم بودن حجم نمونه و ناهمگونی قابل توجه در تجزیه‌وتحلیل‌ها، پائین ارزیابی کردیم. دو مورد از سه مطالعه، پروتکل‌های از پیش مشخص شده را برای مقایسه بین متدولوژی از پیش مشخص شده و پیامدهای گزارش شده درون مقالات منتشر شده نهایی در اختیار داشتند.
شواهدی را از بهبود اضطراب در طول 3 تا 12 ماه مشاهده کردیم که توسط beck Anxiety Inventory (محدوده از 0 تا 63 امتیاز) اندازه‌گیری شد و درمان‌های روان‌شناختی بهتری نسبت به بازوی مقایسه کننده مداخله همزمان انجام شد (تفاوت میانگین (MD): 4.41- امتیاز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.28- تا 0.53- ؛ P = 0.03). اما بین مطالعات ناهمگونی قابل توجهی وجود داشت (I2 = 62%)، که امکان نتیجه‌گیری قابل اعتماد را محدود کرد. هیچ حادثه جانبی گزارش نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.