داده‌هایی را از چهار کارآزمایی (683 شرکت‌کننده، 907 چشم) وارد کردیم که ایمپلنت‌های کورتیکواستروئید را با درمان ساختگی یا مراقبت استاندارد مقایسه کردند.

ویژگی‌های مطالعه و خطر سوگیری (bias)
از دو کارآزمایی که ایمپلنت‌های کورتیکواستروئید را با پروسیجر ساختگی مقایسه کردند، یکی ایمپلنت 0.18 میلی‌گرمی FA، و دیگری، ایمپلنت 0.7 میلی‌گرمی DEX را بررسی کردند. دو کارآزمایی دیگر، ایمپلنت 0.59 میلی‌گرمی FA را با درمان استاندارد مقایسه کردند که شامل کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، در صورت نیاز، بودند. با در نظر گرفتن بهبودی در حدت بینایی، چهار کارآزمایی را در معرض خطر پائین سوگیری، یا با برخی نگرانی‌ها در مورد وجود خطر سوگیری در همه حوزه‌ها، ارزیابی کردیم.

یافته‌ها
با در نظر گرفتن پروسیجر ساختگی به عنوان کنترل، نتایج ترکیبی در نقطه زمانی (time point) اولیه شش ماه نشان داد که ایمپلنت‌های کورتیکواستروئید ممکن است خطر عود یووئیت را تا 60% کاهش داده (خطر نسبی [RR]: 0.40؛ 95% فاصله اطمینان [CI]: 0.30 تا 0.54؛ 2 کارآزمایی، 282 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ و منجر به بهبودی بیشتر در بهترین حدت بینایی تصحیح شده (BCVA؛ تفاوت میانگین [MD]؛ 0.15 logMAR؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.24؛ 1 کارآزمایی، 153 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) شوند. شواهدی مبتنی بر گزارش یک مطالعه (146 شرکت‌کننده) نشان داد که ایمپلنت‌های استروئیدی ممکن است هیچ تاثیری بر کیفیت زندگی مرتبط با عملکرد بینایی نداشته باشند، که با National Eye Institute 25-Item Visual Function Questionnaire اندازه‌گیری شد (MD: 2.85؛ 95% CI؛ 3.64- تا 9.34؛ 1 کارآزمایی، 146 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

با استفاده از مراقبت استاندارد به عنوان کنترل، برآوردهای ترکیبی در نقطه زمانی اولیه 24 ماه نشان دادند که ایمپلنت‌های کورتیکواستروئیدی احتمالا خطر عود یووئیت را تا 54% کاهش می‌دهند (RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.35 تا 0.60؛ 2 کارآزمایی، 619 چشم). تخمین‌های ترکیبی در 24 ماه هم‌چنین نشان دادند که ایمپلنت‌های استروئیدی ممکن است تاثیری اندک تا عدم تاثیر بر بهبودی BCVA داشته باشند (MD؛ 0.05 logMAR؛ 95% CI؛ 0.02- تا 0.12؛ 2 کارآزمایی، 619 چشم؛ شواهد با قطعیت پائین). شواهدی مبتنی بر گزارش یک مطالعه (232 شرکت‌کننده) نشان داد که ایمپلنت‌های استروئیدی ممکن است حداقل تاثیرات بالینی بر عملکرد بینایی (MD: 4.64؛ 95% CI؛ 0.13 تا 9.15؛ 1 کارآزمایی، 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ عملکرد فیزیکی (خرده مقیاس فیزیکی SF-36؛ MD: 2.95؛ 95% CI؛ 0.55 تا 5.35؛ 1 کارآزمایی، 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ یا سلامت روان (خرده مقیاس ذهنی SF-36؛ MD: 3.65؛ 95% CI؛ 0.52 تا 6.78؛ 1 کارآزمایی، 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) داشته باشند؛ اما بر EuroQoL (MD: 6.17؛ 95% CI؛ 1.87 تا 10.47؛ 1 کارآزمایی، 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ یا بر مقیاس EuroQoL-5D (MD: 0.02؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.08؛ 1 کارآزمایی، 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) تاثیری بر جای نمی‌گذارند.

عوارض جانبی
ایمپلنت‌های کورتیکواستروئید در مقایسه با پروسیجرهای ساختگی، در طول حداکثر 12 ماه پیگیری، ممکن است خطر تشکیل کاتاراکت را اندکی افزایش دهند (RR: 2.69؛ 95% CI؛ 1.17 تا 6.18؛ 1 کارآزمایی، 90 چشم، شواهد با قطعیت پائین)، اما بر خطر پیشرفت کاتاراکت (RR: 2.00؛ 95% CI؛ 0.65 تا 6.12؛ 1 کارآزمایی، 117 چشم؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ یا نیاز به جراحی (RR: 2.98؛ 95% CI؛ 0.82 تا 10.81؛ 1 کارآزمایی، 180 چشم، شواهد با قطعیت پائین) تاثیری نمی‌گذارند. این ایمپلنت‌ها ممکن است خطر افزایش فشار داخل چشم ([IOP]؛ RR: 2.81؛ 95% CI؛ 1.42 تا 5.56؛ 2 کارآزمایی، 282 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ و نیاز به قطره‌های چشمی کاهش دهنده IOP (RR: 1.85؛ 95% CI؛ 1.05 تا 3.25؛ 2 کارآزمایی، 282 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) را بیشتر کنند؛ اما نیاز به دریافت جراحی کاهش IOP را افزایش نمی‌دهند (RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.13 تا 4.17؛ 2 کارآزمایی، 282 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

شواهدی که ایمپلنت 0.59 میلی‌گرمی FA را با مراقبت‌های استاندارد مقایسه کرد، نشان داد ایمپلنت ممکن است خطر پیشرفت کاتاراکت (RR: 2.71؛ 95% CI؛ 2.06 تا 3.56؛ 2 کارآزمایی، 210 چشم؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ و نیاز به جراحی (RR: 2.98؛ 95% CI؛ 2.33 تا 3.79؛ 2 کارآزمایی، 371 چشم؛ شواهد با قطعیت پائین)؛ را همراه با خطر افزایش IOP (RR: 3.64؛ 95% CI؛ 2.71 تا 4.87؛ 2 کارآزمایی، 605 چشم؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ و نیاز به درمان دارویی (RR: 3.04؛ 95% CI؛ 2.36 تا 3.91؛ 2 کارآزمایی، 544 چشم؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ یا مداخلات جراحی (RR: 5.43؛ 95% CI؛ 3.12 تا 9.45؛ 2 کارآزمایی، 599 چشم؛ شواهد با قطعیت متوسط) افزایش دهد.

در هر دو مقایسه، این ایمپلنت‌ها خطر ابتلا به اندوفتالمیت، پارگی شبکیه، یا جداشدگی شبکیه را افزایش ندادند (شواهد با قطعیت متوسط).