آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشت، معمولا زمانی در کودکان اتفاق می‌افتد که نوک انگشت آن‌ها بین در و چارچوب هنگام بسته شدن در، گیر می‌کند. این امر به ناخن انگشت، بافت اطراف و استخوان آسیب می‌رساند که همگی ساختارهای مهمی در محافظت از نوک انگشت و رشد ناخن هستند. به این آسیب‌ها، آسیب‌های ناشی از گیر افتادن انگشت، آسیب‌های له‌شدگی نوک انگشت یا آسیب‌های لای در ماندن نیز گفته می‌شود.
گاهی این آسیب‌ها بدون جراحی (به صورت محافظه‌کارانه)، با تمیز کردن آن‌ها و پانسمان زخم درمان می‌شوند. گاهی نیز آسیب‌ها با جراحی درمان می‌شوند که معمولا شامل بیهوشی عمومی، تمیز کردن زخم و برداشتن بافت آسیب‌دیده و بخیه زدن برای ترمیم هرگونه بریدگی روی نوک انگشت یا ناخن است.
متون علمی پزشکی را تا 30 اپریل 2013 برای یافتن مطالعات مقایسه‌ای روش‌های مختلف درمان آسیب‌های ناشی از گیر افتادگی نوک انگشت جست‌وجو کردیم. مرور ما شامل شواهدی از دو مطالعه است که شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی به یکی از دو گروه فوق، اختصاص داده شدند. این مطالعات شامل 191 کودک بودند که نتایج برای مجموع 180 کودک به دست آمدند. هر دو مطالعه، نقاط ضعفی داشتند که می‌توانستند بر قابلیت اطمینان از نتایج آن‌ها تاثیر بگذارند. از آنجا که مطالعات روش‌های مختلف را مقایسه کردند، نتوانستیم نتایج آن‌ها را با هم ترکیب کنیم.
یک مطالعه، به استفاده متداول از آنتی‌بیوتیک‌ها برای پیشگیری از بروز عفونت در کودکان مبتلا به آسیب نوک انگشت پرداخت که به روش جراحی ترمیم شد. به دلیل تعداد کم کودکانی که دچار عفونت شدند، این مطالعه شواهد قطعی را در مورد تاثیر تجویز آنتی‌بیوتیک یا خودداری از تجویز آنتی‌بیوتیک ارائه نمی‌دهد. فقط یک کودک در هر گروه پس از یک هفته دچار عفونت شد. هر دو کودک آسیب‌های شدیدتری داشتند.
مطالعه دیگر، دو نوع مختلف پانسمان را برای استفاده در آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشت مقایسه کردند. تعداد کم عوارض در دو گروه درمانی، قابل مقایسه بود. به دلیل تعداد کم شرکت‌کنندگان در مطالعه، نمی‌توانیم مطمئن باشیم که مدت زمان بهبودی آسیب‌ها و تعداد دفعات تعویض پانسمان، در گروه‌های درمانی یکسان بوده است. هر چند، این مطالعه هم‌چنین به این نتیجه رسید که پانسمان ساخته‌شده از سیلیکون هنگام تعویض پس از هفته اول، باعث ناراحتی کمتری در کودک می‌شود، احتمالا به این دلیل که کمتر از پانسمان پارافین به زخم چسبیده است.
به‌طور کلی، شواهد کافی برای چگونگی درمان مطلوب در آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشت در کودکان وجود ندارد. ما توصیه می‌کنیم که پژوهش بیشتری انجام شود، به ویژه برای این که ببینیم جراحی پیامدهای بهتری نسبت به تمیز کردن زخم و پانسمان ساده دارد یا خیر. این مطالعات باید تاثیر درمان را بر عملکرد نوک انگشت، رشد ناخن و بد‌شکلی ناخن حداقل سه ماه پس از درمان ارزیابی کنند.
فقدان شواهد حاصل از RCTها برای آگاهی از همه تصمیمات درمانی کلیدی در مدیریت آسیب‌های گیر افتادن نوک انگشت در کودکان وجود دارد.
با توجه به این که کیفیت شواهد در یک کارآزمایی پائین است، شواهد قطعی در دست نداریم مبنی بر این که استفاده پروفیلاکتیک از آنتی‌بیوتیک‌ها پس از ترمیم جراحی در کاهش خطر عفونت ناکام باشد. دو کودکی که دچار عفونت شدند، زخم‌های شدیدتری داشتند.
به‌طور مشابه، شواهدی با کیفیت پائین از یک کارآزمایی، ما را قادر به نتیجه‌گیری قطعی در رابطه با تاثیر مداخله بر زمان بهبودی یا عوارض (عفونت، نکروز پوست) طی چهار هفته پیگیری میان یک پانسمان توری سیلیکونی و یک پانسمان گاز پارافینی هنگام استفاده پس از جراحی یا پس از شست‌وشوی ساده زخم نکردند؛ با این حال، پانسمان توری سیلیکونی ممکن است در هفته اول راحت‌تر برداشته شود.
انجام RCTهای بیشتری در این زمینه مورد نیاز است، ترجیحا مواردی که روش‌های جراحی را با روش‌های محافظه‌کارانه مدیریت آسیب‌های ناشی از گیرافتادگی نوک انگشت مقایسه می‌کنند. ارزیابی پیامد باید شامل عملکرد نوک انگشت، رشد ناخن و تغییر شکل ناخن برای حداقل سه ماه پس از درمان باشد.
آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشت، که شامل پارگی‌ها در پالپ و ناخن شده و اغلب شکستگی استخوان زیرین را هم به همراه دارد، به‌طور شایع در کودکان اتفاق می‌افتد و معمولا در نتیجه آسیب له‌شدگی است. درمان، یا محافظه‌کارانه است (تمیز کردن زخم و پانسمان نوک انگشت) یا جراحی (ترمیم پارگی، کاهش و تثبیت شکستگی‌ها)؛ با این حال، در حال حاضر هیچ اتفاق‌نظری در مورد مناسب‌ترین روش درمانی وجود ندارد.
ارزیابی تاثیرات (مزایا و معایب) مداخلات محافظه‌کارانه و جراحی، در آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشتان در کودکان. هدف ما، مقایسه: روش‌های مختلف درمان محافظه‌کارانه؛ جراحی در برابر درمان محافظه‌کارانه؛ روش‌های مختلف درمان جراحی؛ و روش‌های مختلف مدیریت پس از درمان محافظه‌کارانه اولیه یا درمان جراحی، بود.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ پلتفرم پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و فهرست منابع مقالات را تا 30 اپریل 2013 جست‌وجو کردیم. هیچ نوع محدودیتی را به لحاظ زبان یا وضعیت انتشار مقاله اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTهایی که به مقایسه مداخلات برای درمان آسیب‌های نوک انگشت در کودکان پرداختند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از عملکرد نوک انگشت، رشد ناخن، تغییر شکل ناخن و عوارض جانبی مانند عفونت.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود غربالگری کرده، خطر سوگیری (bias) را در مطالعات وارد شده بررسی کرده، و اطلاعات را استخراج کردند. تمامی اختلاف‌نظرها را از طریق بحث و تبادل نظر، حل‌و‌فصل کردیم.
دو RCT را وارد کردیم که در مجموع 191 کودک خردسال را بررسی کرده و از این میان، 180 نفر در آنالیزها گنجانده شدند. این دو کارآزمایی، مقایسه‌های مختلفی را تست کردند. هر دو کارآزمایی در معرض خطر بالای سوگیری بودند، به ویژه به دلیل عدم کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل، و ارزیابی پیامد. کارآزمایی‌ها عملکرد نوک انگشت، رشد ناخن یا تغییر شکل ناخن را ثبت نکردند. کیفیت شواهد برای پیامدهای گزارش‌شده، با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)، در سطح «پائین» ارزیابی شد (یعنی انجام پژوهش بیشتر احتمالا تاثیر مهمی بر اعتماد ما به برآورد تاثیر مداخله دارد و برآورد را تغییر می‌دهد).
یک کارآزمایی، یک دوره هفت-روزه درمان آنتی‌بیوتیکی را با عدم-درمان آنتی‌بیوتیکی، پس از ترمیم جراحی معمول آسیب‌های ناشی از گیر افتادن نوک انگشت، مقایسه کرد. یک کودک در هر گروه در روز هفتم دچار عفونت شد (1/66 در گروه درمان آنتی‌بیوتیکی در برابر 1/69 در گروه بدون درمان آنتی‌بیوتیکی؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.07 تا 16.37). هر دو شرکت‌کننده مبتلا به عفونت، آسیب شدیدتری داشتند (آمپوتاسیون بخشی از نوک انگشت).
کارآزمایی دیگر، دو پانسمان مختلف (توری سیلیکونی و گاز پارافینی) را در استفاده پس از جراحی یا مدیریت محافظه‌کارانه اولیه آسیب‌های ناشی از گیرافتادگی نوک انگشت، مقایسه کرد. گزارش شد که دو کودک از 20 کودک در گروه سیلیکون، در برابر یک کودک از 25 کودک در گروه پارافین، دچار عوارض عفونت زخم شدند (RR: 2.50؛ 95% CI؛ 0.24 تا 25.63) و یک کودک از 20 کودک در گروه سیلیکون، در برابر دو کودک از 25 کودک در گروه پارافین، دارای نکروز پوستی بودند (RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.06 تا 6.41). همه عوارض با درمان محافظه‌کارانه بهبود یافتند. نتایج برای میانگین زمان بهبودی و میانگین تعداد تعویض پانسمان، بین گروه‌ها مشابه بودند، اما مزایای پانسمان‌های سیلیکونی یا پارافینی را نمی‌توان رد کرد (میانگین زمان بهبودی با سیلیکون 4.1 هفته در برابر میانگین آن با پارافین 4.0 هفته؛ MD؛ 0.10 هفته؛ 95% CI؛ 0.61- تا 0.81) (میانگین تعداد تعویض پانسمان با سیلیکون: 4.3، در برابر میانگین تعداد تعویض پانسمان با پارافین: 4.2؛ MD: 0.10؛ 95% CI؛ 0.57- تا 0.77). این کارآزمایی نشان داد که پانسمان سیلیکونی کمتر به زخم چسبیده یا در صورت تعویض یک هفته‌ای پانسمان، کمتر باعث ناراحتی کودک می‌شود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.