درد کشاله ران مرتبط با ورزش در ورزش‌هایی که شامل دویدن، لگد زدن و تغییر جهت هستند، مانند فوتبال و هاکی، رایج است. ورزشکاران پیش از اینکه دوباره بتوانند فعالیت ورزشی را از سر بگیرند ممکن است چندین ماه تاخیر داشته باشند و شاید به سطح قبلی فعالیت ورزشی خود هم نرسند. معمولا پزشک معالج با دو یا چند اختلال هم‌زمان مانند کشیدگی عضله، تاندون و لیگامان و واکنش استرس استخوانی سروکار دارد. مداخلات محافظه‌کارانه معمولا اولین انتخاب برای درمان بوده و شامل یک دوره اولیه استراحت؛ تقویت عضلات تثبیت‌کننده لگن و مفاصل لگن؛ کشش عضلات ران؛ الکتروتراپی (به عنوان مثال، تحریک الکتریکی از راه پوست (TENS)، لیزر و درمان اولتراسوند)؛ درمان دستی؛ داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی؛ تزریق استروئید یا پرولوتراپی (prolotherapy) (تزریق محرک‌های تولید فاکتور رشد برای القای رشد و ترمیم بافت طبیعی)، هستند.
دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده، شامل 122 ورزشکار مبتلا به درد کشاله ران مرتبط با ورزش، در این مرور گنجانده شدند. شرکت‌کنندگان بین 18 و 50 سال سن داشته و همه به جز یک نفر مرد بودند. آنها حداقل دو ماه درد کشاله ران داشتند. یک کارآزمایی نتایج مثبتی را در ورزشکاران تحت درمان با ورزش-درمانی (تقویت عضلات مفصل ران و شکم، و تمرین هماهنگ‌سازی عضلانی) در مقایسه با فیزیوتراپی «مرسوم» متشکل از روش‌های غیر-فعال (تمرینات کششی، الکتروتراپی و ماساژ اصطکاکی عرضی) 16 هفته پس از پایان درمان، برای «درمان موفق» (در درجه اول بر اساس معیارهای درد) و برای نرخ بازگشت به ورزش در همان سطح بدون درد کشاله ران، نشان داد. مطالعه دوم، درمان چند-وجهی (گرما، درمان دستی و کشش) را با ورزش-درمانی مقایسه کرد و تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌ها برای «درمان موفقیت‌آمیز» و بازگشت به ورزش نیافت، اما بازگشت زودتر را به ورزش برای ورزشکارانی که پس از درمان چند-وجهی به این پیامد دست یافتند، نشان داد.
شواهد موجود منحصرا مرتبط با ورزشکاران بوده و به دلیل تعداد کم مطالعات و تعداد کم شرکت‌کنندگان برای هر پیامد محدود است. برای تایید این نتایج به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری نیاز است.
شواهد موجود از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده برای توصیه در مورد روش‌های محافظه‌کارانه خاص برای درمان درد کشاله ران مرتبط با ورزش کافی نیست. در حالی که شواهد کیفیت پائینی دارد، بهترین شواهد از یک کارآزمایی به دست آمد که نشان داد ورزش-درمانی (تقویت عضلات مفصل ران و شکم) در ورزشکاران، پیامدهای کوتاه-مدت (در درجه اول بر اساس معیارهای درد) و بازگشت به ورزش را در مقایسه با فیزیوتراپی متشکل از روش‌های غیر-فعال بهبود می‌بخشد. با توجه به کیفیت پائین شواهد موجود از هر دو کارآزمایی، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی بیشتر برای تقویت یافته‌های آنها ضروری است.
آسیب‌های عضلانی‌اسکلتی، لیگامانی و استخوانی کشاله ران در ورزشکاران شایع بوده و ممکن است باعث تاخیر چند ماهه برای از سرگیری ورزش شود. حتی در آن صورت، فرد آسیب‌دیده ممکن است به سطح سابق فعالیت ورزشی خود نرسد. درمان درد کشاله ران مرتبط با ورزش عمدتا محافظه‌کارانه (غیر-جراحی)، با استفاده از مداخلاتی مانند ورزش، الکتروتراپی، درمان دستی و تزریق استروئید، انجام می‌شود.
ارزیابی تاثیرات (مزایا و مضرات) مداخلات محافظه‌کارانه برای درمان درد عضلانی-تاندونی، لیگامانی و استخوانی مرتبط با ورزش در کشاله ران.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (دسامبر 2011)؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)؛ شماره 4؛ 2011)؛ MEDLINE (1948 تا هفته 3 نوامبر 2011)؛ EMBASE (1980 تا هفته 49ام سال 2011)؛ SPORTDiscus (1985 تا دسامبر 2011)؛ CINAHL (1982 تا دسامبر 2011)؛ LILACS (1982 تا دسامبر 2011)؛ PEDro (1929 تا دسامبر 2011)، OTseeker (تا دسامبر 2011)، فهرست منابع مقالات و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها (2000 تا 2011) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و شبه-کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که مداخلات محافظه‌کارانه را برای درمان درد عضلانی-تاندونی، لیگامانی و استخوانی کشاله ران مرتبط با ورزش ارزیابی کردند. مطالعاتی که درمان‌های محافظه‌کارانه را با جراحی مقایسه کردند، حذف شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و ارزیابی‌های خطر سوگیری (bias) را انجام دادند. ادغام داده‌ها وجود نداشت.
دو مطالعه، شامل 122 شرکت‌کننده مبتلا به درد کشاله ران مرتبط با ادداکتور (adductor) به مدت حداقل دو ماه، در این مرور وارد شدند. همه شرکت کنندگان به جز یک نفر، ورزشکاران مرد بین 18 و 50 سال بودند. هر دو مطالعه با «خطر بالای سوگیری» برای حداقل یک منبع دامنه سوگیری ارزیابی شدند. پیامد «درمان موفقیت‌آمیز» گزارش‌شده در هر دو مطالعه عمدتا بر اساس معیارهای درد بود.
یک مطالعه، بر اساس آنالیز قصد درمان (intention-to-treat)، تفاوت قابل‌توجهی را در حمایت از ورزش-درمانی (تقویت با تاکید بر عضلات ادداکتور و شکم و تمرین هماهنگی عضلانی) در مقایسه با فیزیوتراپی «مرسوم» (تمرینات کششی، الکتروتراپی و ماساژ اصطکاکی عرضی (transverse friction massage)) در درمان موفقیت‌آمیز در پیگیری 16-هفته نیافت (25/34 (74%) در مقابل 10/34 (29%)؛ خطر نسبی (RR): 2.50؛ 95% CI؛ 1.43 تا 4.37، P = 0.001). به‌طور مشابه، از میان ورزشکارانی که تحت پیگیری قرار گرفتند، تعداد بسیار بیشتری از ورزشکاران تحت درمان با ورزش-درمانی در همان سطح به ورزش بازگشتند (23/29 (79%) در مقابل 4/30 (13%)؛ RR: 5.95؛ 95% CI؛ 2.34 تا 15.09، P = 0.0002). اگرچه نتایج هم‌چنان از گروه تمرین ورزشی حمایت کردند، تفاوت بین دو گروه در ارزیابی کلی سابجکتیو بیماران در هفته 16 و درمان موفقیت‌آمیز در پیگیری 8 تا 12 سال از نظر آماری معنی‌دار نبود.
مطالعه دوم (54 شرکت‌کننده) هیچ تفاوت معنی‌داری را در پیگیری 16-هفته بین درمان چند-وجهی (گرما، درمان دستی و کشش) و ورزش-درمانی (همان مداخله در مطالعه بالا) برای پیامدهای درمان موفقیت‌آمیز (14/26 (54%) در مقابل 12/22 (55%)؛ RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.66، P = 0.96) و بازگشت به مشارکت کامل در فعالیت‌های ورزشی (13/26 (50%) در مقابل 12/22 (55%)؛ RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.58، P = 0.75) پیدا نکرد. افرادی که به مشارکت کامل در فعالیت‌های ورزشی بازگشتند، به‌طور متوسط 4.5 هفته زودتر پس از دریافت درمان چند-وجهی (تفاوت میانگین (MD): 4.50- هفته، 95% CI؛ 8.60- تا 0.40-، P = 0.03) نسبت به گروه ورزش-درمانی بازگشتند. این مطالعه گزارش داد که هیچ موردی از عارضه جانبی در هیچ یک از دو گروه مداخله مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.