از 1388 استناد اولیه، 43 مطالعه را در 40 مقاله شناسایی کردیم. از این تعداد، 29 مطالعه با 10,044 شرکت‌کننده به مقایسه شش داروی پروکینتیک با دارونما از نظر پیامد رفع نشانه‌ها یا بهبود نشانه پرداخته بودند. تاثیر درمان با پروکینتیک در کاهش نشانه‌های کلی FD دارای اهمیت آماری بود (RR دیس‌پپتیک باقی‌مانده: 0.81؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.89؛ تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB): 7؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، به طوری‌ که ناهمگونی قابل توجهی وجود دارد؛ I² = %91 (P < 0.00001). بعد از خروج سیزاپراید (cisapride) از تجزیه‌و‌تحلیل، تاثیر داروهای پروکینتیک در مقایسه با دارونما، از نظر بهبود کلی نشانه هم‌چنان پابرجا بود (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.80 تا 0.94) اما کیفیت شواهد همواره بسیار پائین بود. نتایج این مقایسه نشان دهنده پایداری بهبود قابل توجه در زیر-گروه‌های مطالعات با خطر نامشخص یا پائین سوگیری (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.80 تا 0.92) و در زیر-گروه‌ها بر اساس مولکول‌های سیزاپراید (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.93؛ NNTB = 4)، آکوتیامید (acotiamide) (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.91 تا 0.98؛ NNTB = 20) و تگاسرود (tegaserod) (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.82 تا 0.96؛ NNTB = 14) بود.

ده مطالعه به مقایسه انواع مختلفی از داروهای پروکینتیک با یکدیگر پرداخته و شایع‌ترین مبنای مقایسه کننده دومپریدون (domperidone)، به میزان 10 میلی‌گرم سه مرتبه در روز (هشت مورد از 10 مطالعه) بود. نمرات نشانه پس از درمان در سایر داروهای پروکینتیک در مقایسه با دومپریدون به طور معنی‌داری بهتر بود (SMD: -0.19؛ 95% CI؛ 0.35- تا 0.03-؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) اما هیچ تفاوتی به لحاظ کاهش کلی نشانه (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.83 تا 1.07) و تفاوت میانگین نمرات نشانه (SMD: -0.13؛ 95% CI؛ 0.31- تا 0.05) وجود نداشت. پنج مطالعه را به دست آوردیم که QoL را ارزیابی کرده بودند، اما هیچ مزیتی به لحاظ بهبودی در QoL به دنبال دریافت درمان پروکینتیک وجود نداشت (SMD: 0.11؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.33؛ شرکت‌کنندگان = 1774). حوادث جانبی در داروهای پروکینتیک مجرد نسبت به دارونما تفاوتی نداشت (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.25؛ شرکت‌کنندگان = 3811؛ مطالعات = 17). با وجود این، زمانی که ما عوارض جانبی مربوط به هر پروکینتیک را نگاه کردیم، در مجموع عوارض جانبی بیشتری در گروه درمان فعال با سیزاپراید وجود داشت (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.65؛ P = 0.03). شایع‌ترین عوارض جانبی عبارت بودند از اسهال، درد شکم و تهوع. نمودار قیفی (funnel plot) نامتقارن بود (تست ایگر (Eggerchr's test)؛ P = 0.02) به این معنی که خطر سوگیری گزارش‌دهی یا سایر تاثیرات مطالعه کوچک (small-study effects) ممکن است، به طور نسبی، مزیت داروهای پروکینتیک را در مقایسه با دارونما در این متاآنالیز تحت تاثیر قرار داده باشد. ارزیابی کیفیت شواهد در هر یک از پیامدها بر اساس رویکرد GRADE، به دلیل نگرانی‌های موجود درباره خطر سوگیری در طراحی مطالعه، ناهمگونی توضیح داده نشده و خطر سوگیری احتمالی انتشار عمدتا پائین یا بسیار پائین هستند.