فلوپنتیکسول (flupenthixol) اولین بار در سال 1965 در انگلستان در دسترس قرار گرفت و نزدیک به پنج دهه است که برای درمان اسکیزوفرنی استفاده می‌شود. این دارو هم به صورت قرص و هم به صورت تزریقی طولانی‌اثر موجود است. پس از بررسی‌های متعدد، مشخص شد که فلوپنتیکسول در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی موثر بوده و به خوبی قابل تحمل است. عوارض جانبی اصلی آن، لرزش، بی‌قراری یا ناتوانی در نشستن، خشکی دهان و مقداری افزایش وزن است. اگرچه این دارو برای دهه‌ها در دسترس بوده، مرورهای سیستماتیک کمی در مورد فلوپنتیکسول وجود دارد. تاثیرات این دارو در کمک به افراد برای مقابله با نشانه‌های اسکیزوفرنی در حال حاضر اندازه‌گیری، کمّی‌سازی و شناخته شده نیست. این مرور فقط یک مطالعه کوچک را وارد کرد که محدود و 13 سال پیش انجام شد. تعداد و همچنین کیفیت مطالعه پائین بود؛ برای پیامدهای اصلی مورد نظر، نویسندگان به هیچ وجه نتوانستند کیفیت شواهد را رتبه‌بندی کنند، زیرا این مطالعه در مورد نتایج مورد نظر برای جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» گزارشی را ارائه نکرد. فلوپنتیکسول با کلرپرومازین مقایسه شد. هیچ تفاوت بارزی در اثربخشی، همچنین اطلاعات روشنی در رابطه با موارد زیر وجود نداشت: افزایش استفاده آنها از خدمات؛ رضایت افراد از درمان؛ کیفیت زندگی؛ یا هزینه و مقرون‌به‌صرفه بودن. فلوپنتیکسول به‌طور گسترده‌ای در دسترس بوده و ارزان است. شاید قابل درک باشد که این دارو یکی از چندین داروی مورد استفاده برای درمان افراد مبتلا به بیماری‌های روانی جدی است، به این دلیل که استفاده از فلوپنتیکسول بیشتر بر اساس تجربه بالینی است، و تصمیمات روانپزشکان بر اساس مطالعات تحقیقاتی در مقیاس بزرگ و اطلاعات مبتنی بر شواهد است. اثربخشی و فواید فلوپنتیکسول نسبت به کلرپرومازین تا حد زیادی ناشناخته و ناقص باقی می‌مانند. کارآزمایی‌های تصادفی بزرگ می‌توانند در افزایش دانش در مورد این دارو مفید باشند.
این خلاصه به زبان ساده توسط «بن گری» (Ben Gray)؛ Service User Expert, Rethink Mental Illness نوشته شده است.
پایه شواهد فلوپنتیکسول در مقابل آنتی‌سایکوتیک‌های نسل اول با قدرت پائین در حال حاضر به یک مقایسه تصادفی با کلرپرومازین محدود شده است. تعداد اندک داده‌ها تفاوتی را در اثربخشی نشان نمی‌دهد، اما به نظر می‌رسید فلوپنتیکسول باعث ایجاد اختلالات حرکتی و سرگیجه بیشتری می‌شود، در حالی که کلرپرومازین با عارضه جانبی آنتی‌کولینرژیک - خشکی دهان، همراه بود. برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیر نسبی فلوپنتیکسول و آنتی‌سایکوتیک‌های با قدرت پائین، انجام کارآزمایی‌های بیشتری نیاز است.
داروهای آنتی‌سایکوتیک یا ضدروان‌پریشی درمان اصلی اسکیزوفرنی را تشکیل می‌دهند. دستورالعمل‌های درمانی بیان می‌کنند که هیچ تفاوتی در اثربخشی میان داروهای آنتی‌سایکوتیک وجود ندارد، با این حال، داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین گاهی اوقات از نظر پزشکان کمتر از ترکیبات با قدرت بالا، اثربخشی دارند و همچنین به نظر می‌رسد که در عوارض جانبی آنها نیز تفاوت‌هایی به چشم می‌خورد.
مرور تاثیرات مداخله بر پاسخ بالینی فلوپنتیکسول (flupenthixol) و داروهای آنتی‌سایکوتیک با قدرت پائین در درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه اسکیزوفرنی در کاکرین را جست‌وجو کردیم (جولای 2010).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که فلوپنتیکسول را با داروهای آنتی‌سایکوتیک نسل اول با قدرت پائین برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا سایکوز شبه-اسکیزوفرنی مقایسه کردند.
داده‌ها را جداگانه استخراج کردیم. برای دادههای پیوسته (continuous data)، تفاوت‌های میانگین (MD) را باز هم بر اساس یک مدل اثرات تصادفی (random-effects model) محاسبه کردیم.
این مرور در حال حاضر شامل یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده از سرزمین اصلی چین با 153 شرکت‌کننده است که دو ماه به طول انجامید و فلوپنتیکسول را با کلرپرومازین (chlorpromazine) مقایسه کرد. روش‌های دقیق تولید توالی (sequence generation) و پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) گزارش نشد و دارو به صورت باز ارائه شد. هیچ داده‌ای در مورد پیامدهایی که پیش از این برای جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» انتخاب کردیم، وجود نداشت.
تفاوت معنی‌داری میان فلوپنتیکسول و کلرپرومازین در وضعیت روانی عمومی شرکت‌کنندگان که توسط نمره کلی Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS) اندازه‌گیری شد، در نقطه پایانی وجود نداشت (1 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، 153 = n؛ MD: 2.20؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.25- تا 5.65). کلرپرومازین با وقوع سرگیجه (1 RCT؛ 153 = n؛ MD: 0.12؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.23)؛ دیستونی (1 RCT؛ n = 153؛ MD: 0.29؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.45)؛ ناپایداری در راه رفتن (1 RCT؛ n = 153؛ MD: 0.46؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.64)؛ بی‌تفاوتی نشان داده شده در صورت (1 RCT؛ n =153؛ MD: 0.27؛ 95% CI؛ 0.09 تا 0.45)؛ بی‌قراری (1 RCT؛ n = 153؛ MD: 0.69؛ 95% CI؛ 0.45 تا 0.93)؛ سفتی (آرنج) (1 RCT؛ n = 153؛ MD: 0.48؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.68)؛ و لرزش (1 RCT؛ n = 153؛ MD: 0.56؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.78) بسیار کمتری همراه بود. کلرپرومازین خشکی دهان بیشتری نسبت به فلوپنتیکسول ایجاد کرد (1 RCT؛ n = 153؛ MD: -0.14؛ 95% CI؛ 0.25- تا 0.03-).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.