در بخش مراقبت‌های ویژه کودکان، از ونتیلاسیون مکانیکی برای کمک به تنفس کودکان در مواقعی که بسیار بیمار هستند و ونتیلاسیون خودبه‌خودی آنها برای ادامه حیات کافی نیست، استفاده می‌شود. اما استفاده طولانی از ونتیلاسیون مکانیکی می‌تواند مشکلاتی را برای بیمار ایجاد کند. ونتیلاسیون با عوارضی مانند آسیب ریه ناشی از ونتیلاتور، پنومونی، عوارض آرام‌بخشی و یادآوری منفی تجربه همراه است. به همین دلیل، مهم است که تشخیص دهیم کودک چه زمانی به اندازه کافی بهبود یافته تا بتواند تنفس خودبه‌خودی را شروع کند و حمایت ونتیلاتور کاهش یابد (یا از دستگاه جدا شود). متاسفانه، هیچ توافقی در مورد بهترین راه برای جداسازی کودکان از ونتیلاتور حاصل نشده است.
پژوهشگران سودمندی پروتکل‌های استاندارد شده را برای کمک به راهنمایی پزشکان و پرستاران در مراقبت‌های ویژه برای جداسازی به‌موقع و بی‌خطر بیماران بزرگسال از ونتیلاتور مورد مطالعه قرار داده‌اند. هدف از انجام این مرور کاکرین، بررسی پروتکل‌های جداسازی کودکان از ونتیلاتور بود تا ببیند که می‌توان در مورد سودمندی آنها در کودکان نتیجه‌گیری کرد یا خیر.
سه مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل شده را پیدا کردیم که 321 کودک بزرگ‌تر از 28 روز و کمتر از 18 سال را آنالیز کردند. مطالعات از کیفیت خوبی برخوردار بودند و در برزیل، کانادا و ایالات متحده انجام شدند. بزرگ‌ترین مطالعه نشان داد که جداسازی بر اساس پروتکل، مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی را به طور میانگین 32 ساعت کاهش داد؛ دو مطالعه دیگر تاثیر قابل‌توجهی را نشان ندادند. دو مطالعه کاهش قابل‌توجهی را در زمان سپری شده از شروع تا پایان جداسازی از ونتیلاتور گزارش کردند. پروتکل‌های جداسازی بر طول مدت بستری کودک در بخش مراقبت‌های ویژه یا بیمارستان، هم‌چنین بر تعداد عوارض مرتبط با ونتیلاسیون مکانیکی تاثیری نداشت.
در دو مطالعه، شرکت‌کنندگان نماینده جمعیت وسیعی از کودکان تحت مراقبت‌های ویژه بودند، اگرچه این مطالعات شامل کودکانی نشدند که تحت جراحی قلب قرار گرفته یا مبتلا به بیماری مزمن عصبی-عضلانی، قلبی یا ریوی بودند. مطالعه سوم فقط شامل افراد مبتلا به پنومونی، برونشیولیت و سندرم دیسترس تنفسی حاد بود. مطالعات وارد شده از معیارهای مختلفی برای ایجاد آمادگی جهت جداسازی استفاده کردند و پروتکل‌های آنها رویکردهای متفاوتی برای فرآیند جداسازی داشتند. این مطالعات دارای خطر سوگیری (bias) نامشخص یا پائین بودند.
شواهد محدود نشان می‌دهد که پروتکل‌های جداسازی، مدت استفاده را از ونتیلاسیون مکانیکی کاهش می‌دهند، اما شواهد برای نشان دادن اینکه دستیابی به ونتیلاسیون کوتاه‌تر با جداسازی تحت پروتکل، باعث مزیت کودکان می‌شود یا آسیب آنها، کافی نیست.
شواهد محدود نشان می‌دهد که پروتکل‌های جداسازی، مدت استفاده را از ونتیلاسیون مکانیکی کاهش می‌دهند، اما شواهد برای نشان دادن اینکه دستیابی به ونتیلاسیون کوتاه‌تر با جداسازی تحت پروتکل، باعث مزیت کودکان می‌شود یا آسیب آنها، کافی نیست.
ونتیلاسیون مکانیکی مولفه حیاتی در درمان مراقبت‌های ویژه کودکان است. این روش زمانی استفاده می‌شود که ونتیلاسیون خودبه‌خودی بیمار برای ادامه حیات وی کافی نباشد. جداسازی عبارت است از کاهش تدریجی پشتیبانی ونتیلاتور و انتقال کنترل تنفس به خود بیمار. جداسازی ممکن است بخش بزرگی را از دوره ونتیلاتور نشان دهد. ونتیلاسیون طولانی-مدت با موربیدیتی قابل‌توجه، افزایش هزینه بیمارستان، خطرات روانی‌اجتماعی و جسمانی برای کودک و حتی مرگ‌ومیر همراه است. جداسازی به موقع و موثر ممکن است طول مدت ونتیلاسیون مکانیکی و موربیدیتی و مورتالیتی ناشی از ونتیلاسیون طولانی-مدت را کاهش دهد. با این حال، هیچ اتفاق نظری در مورد معیارهایی وجود ندارد که بتوان از آنها برای شناسایی زمانی که بیماران آماده جداسازی هستند، استفاده کرد یا اینکه بهترین راه برای دستیابی به آن چه هستند.
ارزیابی تاثیرات جداسازی بر اساس پروتکل در کودکان به شدت بد-حال تحت ونتیلاسیون. هدف از این مرور، مقایسه کل مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی تهاجمی در کودکان به شدت بد-حالی بود که بر اساس پروتکل‌ها از دستگاه جدا شدند، در برابر کودکانی که بر اساس روش‌های متداول (بدون تبعیت از پروتکل‌ها)، جداسازی در آنان صورت گرفت. تعیین هر گونه تفاوت بین جداسازی تحت پروتکل و مراقبت‌های معمول از نظر مورتالیتی، عوارض جانبی، طول مدت اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه و کیفیت زندگی.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین The Cochrane Library)؛ شماره 10؛ 2012)؛ MEDLINE (1966 تا اکتبر 2012)؛ EMBASE (1988 تا اکتبر 2012)؛ CINAHL (1982 تا اکتبر 2012)؛ ISI Web of Science و LILACS را جست‌وجو کردیم. داده‌های منتشر نشده را در Web of Science (از 1990 تا اکتبر 2012)، خلاصه مقالات کنفرانس‌های ISI (از 1990 تا اکتبر 2012) و چکیده‌های مقالات علمی کمبریج (Cambridge Scientific Abstracts) (از ابتدا تا اکتبر 2012) شناسایی کردیم. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مطالعات منتشر نشده یا کارهای در حال انجام، با نویسندگان اصلی مطالعات وارد شده در این مرور تماس گرفتیم. فهرست منابع همه مطالعات شناسایی‌شده و مقالات مروری را برای یافتن مطالعات مرتبط بیشتر جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیت زبانی یا وضعیت انتشار را اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه جداسازی تحت پروتکل (تحت هدایت یک فرد حرفه‌ای یا کامپیوتر) در برابر روش‌های جداسازی بدون پروتکل در کودکان بزرگ‌تر از 28 روز و کمتر از 18 سال پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین و خلاصه‌های مقالات شناسایی‌شده را توسط جست‌وجوی الکترونیکی از نظر گذراندند. سه نویسنده مرور نسخه‌های متن کامل مطالعات بالقوه مرتبط را بازیابی و ارزیابی کردند، به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند.
سه کارآزمایی را با خطر پائین سوگیری شامل 321 کودک وارد آنالیز کردیم. جداسازی تحت پروتکل به طور قابل‌توجهی زمان کلی استفاده از ونتیلاسیون را در بزرگ‌ترین کارآزمایی (260 کودک) با میانگین 32 ساعت کاهش داد (95% فاصله اطمینان (CI): 8 تا 56؛ P = 0.01). دو کارآزمایی دیگر (به ترتیب شامل 30 و 31 کودک) کاهش‌های غیر-قابل‌توجهی را با تفاوت میانگین (MD) معادل 88- ساعت (95% CI؛ 228- تا 52؛ 0.2 = P) و 24- ساعت (95% CI؛ 10- تا 58؛ P = 0.06) گزارش کردند. جداسازی تحت پروتکل به‌طور قابل‌توجهی زمان جداسازی را در این دو کارآزمایی کوچک‌تر با میانگین کاهش 106 ساعت (95% CI؛ 28 تا 184؛ 0.007 = P) و 21 ساعت (95% CI؛9 تا 32؛ P <0.001) کم کرد. این مطالعات هیچ تاثیر قابل‌توجهی را از مداخله برای مدت زمان استفاده از ونتیلاسیون مکانیکی پیش از جداسازی، مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه کودکان (paediatric intensive care unit; PICU) و در بیمارستان، مورتالیتی در PICU یا عوارض جانبی گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.