پیشینه
ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ (neurocysticercosis) عفونت شایع مغزی است که در اثر لاروهای کرم نواری گوشت خوک ایجاد شده و به سمت مغز حرکت می‌کند. با اینکه تشنج‌ها شایع‌ترین علامت این بیماری هستند، برخی از افراد ممکن است علائمی مانند سردرد، استفراغ یا علائم دیگری از تورم مغز داشته باشند.
این مرور به بررسی سودمندی داروهای ضدصرع (AEDs) در پیشگیری از تشنج در افرادی که تشنج نداشته‌اند، اما دچار علائم دیگری شدند، پرداخت. ما همچنین سودمندی AEDها را در افراد مبتلا به صرع ناشی از ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ از نظر انتخاب دارو، دوزاژ، مدت زمان درمان، هزینه، عوارض جانبی و کیفیت زندگی بررسی کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
چهار کارآزمایی با مجموع 466 شرکت‌کننده که بر مقایسه مصرف «کوتاه‌مدت» و «طولانی‌مدت» داروهای AEDها در افراد مبتلا به یک ضایعه مغزی ساده متمرکز بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. این کارآزمایی‌ها به مقایسه مدت زمان‌های مختلف درمان AED پرداختند: شش تا 12 ماه به عنوان درمان کوتاه‌مدت و 12 تا 24 ماه به عنوان درمان طولانی‌مدت.
نتایج کلیدی
هیچ مزیتی برای یک دوره زمانی مصرف AED نسبت به موارد دیگر (شش، 12 یا 24 ماه) وجود ندارد که دارای اهمیت آماری باشد. در افراد مبتلا به کیست‌های کلسیفیه، مدت زمان طولانی‌تر درمان ممکن است ترجیح داده شود.
در هر چهار کارآزمایی وارد شده، افراد با یک ضایعه مغزی ساده به کار گرفته شدند. نمی‌توان یافته‌های مرور ما را به افراد مبتلا به کیست‌های متعدد یا مبتلا به کیست‌هایی در بخش‌های غیرمعمول مغز تعمیم داد.
شواهد تا جولای 2019 به‌روز است.
علی رغم اینکه ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ شایع‌ترین علت صرع در سراسر جهان است، در حال حاضر هیچ شواهدی در مورد استفاده از AEDها به عنوان پروفیلاکسی تشنج میان افراد دارای علائمی غیر از تشنج‌ها در دسترس نیست. برای افراد دارای تشنج، هیچ شواهد قابل اعتمادی در مورد طول مدت درمان مورد نیاز وجود ندارد. بنابراین نیاز به کارآزمایی‌های تصادفیسازی و کنترل شده در مقیاس بزرگ برای بررسی این سوالات وجود دارد.
ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ شایع‌ترین عفونت انگلی در مغز است. صرع شایع‌ترین مشخصه بالینی آن است، هر چند ممکن است علائمی مانند سردرد، علائم افزایش فشار داخل جمجمه، هیدروسفالی و علائم چشمی بسته به محل دقیق کیست‌های انگلی نیز ظاهر شوند. داروهای ضدکرم (anthelmintic drugs)، داروهای ضد-ادم، مانند استروئیدها، و داروهای ضدصرع (AEDs) اصلی‌ترین درمان را تشکیل می‌دهند.
این یک نسخه به‌روز‌شده از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 10، سال 2015 منتشر شد.
ارزیابی تاثیرات (مزایا و آسیب‌ها) AEDها برای پیشگیری اولیه و ثانویه از تشنج‌ها در افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ (neurocysticercosis).
برای سوال در مورد پیشگیری اولیه، ما این موضوع را بررسی کردیم که آیا AEDها احتمال تشنج را در بیماران مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ که تا به حال تشنج نکرده‌اند، کاهش می‌دهند یا خیر.
برای سوال در مورد پیشگیری ثانویه، ما این موضوع را بررسی کردیم که آیا AEDها احتمال تشنج‌های بیشتر را در بیمارانی که به دلیل ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ حداقل یک بار دچار تشنج شده‌اند، کاهش می‌دهند یا خیر.
به عنوان بخشی از مطالعات در مورد پیشگیری اولیه، ما این موضوع را نیز می‌خواستیم بررسی کنیم که آیا AED از نظر مدت، دوز و مشخصات عوارض جانبی، به نفع افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ هست یا خیر.
برای آخرین بهروزرسانی این مرور، ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را در 8 جولای 2019 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)؛ MEDLINE؛ (Ovid؛ از 1946 تا 5 جولای 2019)؛ و LILACS (-1982). CRS Web شامل پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ کارآزمایی‌های تصادفیسازی یا شبه-تصادفی شده، کنترل شده از Embase؛ ClinicalTrials.gov؛ و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت بود. ما همچنین فهرست منابع مطالعات شناسایی شده را بررسی کردیم و برای جست‌وجوی مطالعات اضافی و اطلاعات در مورد مطالعات در حال انجام، با کارشناسان در این زمینه و همکاران ارتباط برقرار کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفیسازی و شبه-تصادفیسازی و کنترل شده.
مطالعات یک سو-کور، دوسو-کور یا کورسازی نشده واجد شرایط ورود به مطالعه بودند.
دو نویسنده مرور قابلیت ورود تمام استنادات را بررسی کردند (MS تعداد 180 استناد را که در ابتدا شناسایی شد، بررسی کرد، MF و BDM تعداد 48 استناد شناسایی شده را برای هدف این بهروزرسانی بررسی کردند). دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) هر مطالعه را ارزیابی کردند.
ما هیچ کارآزمایی را پیدا نکردیم که نقش AEDها را در پیشگیری از تشنج در میان افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ با علائمی غیر از تشنج بررسی کرده باشد.
ما هیچ کارآزمایی را پیدا نکردیم که به ارزیابی AEDهای تکی در افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ پرداخته باشند.
ما یک کارآزمایی را پیدا کردیم، که به مقایسه دو AED در افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ منفرد با تشنج پرداخت. با این حال، ما این مطالعه را به دلیل کیفیت ضعیف آن، از مرور خارج کردیم.
ما چهار کارآزمایی را پیدا کردیم که به مقایسه اثربخشی دوره کوتاه‌مدت AED در مقابل دوره طولانی‌مدت آن برای افراد مبتلا به ﻧﻮروﺳﯿﺴﺘﯽﺳﺮﮐﻮزﯾﺲ منفرد (که از طریق اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT؛ computed tomography) شناسایی شد) دارای تشنج، پرداخته بودند. در مجموع، 466 نفر وارد شدند. این مطالعات به مقایسه مدت زمان‌های مختلف درمان با AED، شش، 12 و 24 ماه پرداختند. خطر عود تشنج با درمان شش ماهه در مقایسه با درمان 12 تا 24 ماهه دارای اهمیت آماری نبود (نسبت شانس (OR): 1.34؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 2.47؛ 3 مطالعه، 360 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پایین). خطر عود تشنج با درمان شش تا 12 ماهه در مقایسه با درمان 24 ماهه دارای اهمیت آماری نبود (OR: 1.36؛ 95% CI؛ 0.72 تا 2.57؛ 3 مطالعه، 385 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پایین).
دو مطالعه که عود تشنج و یافته‌های CT را به هم ارتباط دادند، نشان دادند که ضایعات مداوم و کلسیفیه خطر عود بالاتری دارند و مدت زمان طولانی‌تری را از درمان با AEDها پیشنهاد کردند. یک مطالعه هیچ موردی را از عوارض جانبی گزارش نکرد، در حالی که سایر مطالعات در مورد عوارض جانبی داروها اظهارنظر نکردند. هیچ یک از مطالعات کیفیت زندگی شرکت‌کنندگان را مورد توجه قرار ندادند. این مطالعات دارای نقایص روش‌شناسی خاصی مانند حجم نمونه کوچک و احتمال سوگیری ناشی از عدم کورسازی بودند که نتایج این مرور را تحت تاثیر قرار دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.